Ένας «τελικός ΑΕΛ-ΑΠΟΕΛ» κατάντησαν κάποια σχολεία

ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ*

Όταν ήμουν διορισμένος στην Ίνεια της Πάφου, οι γονείς έρχονταν στο σχολείο για να μου πουν το εξής: «Δία τους τζαι καμιά δάσκαλε. Εν καταλάβουν διαφορετικά…». Προσπαθούσα (όχι πάντα με επιτυχία) να τους εξηγήσω πως το ξύλο δεν ήταν η λύση… Την πρώτη χρονιά που διορίστηκα στη Λεμεσό, σ’ ένα από τα πρώτα μαθήματα κτύπησα το βιβλίο στην έδρα. Την άλλη μέρα, με κάλεσε η διευθύντρια για να μου αναφέρει (με τον καλύτερό της τρόπο) πως ένας γονιός πήρε τηλέφωνο για να πει το εξής: «Μα αν του έφευγε το βιβλίο και κτυπούσε σε κάποιο παιδί;». Κάπου νομίζω φτάσαμε στο άλλο άκρο…

Αγαπητοί γονείς (σ’ αυτούς είμαι κι εγώ), παππούδες, γιαγιάδες, γιατί παραπονιόμαστε για τα κακώς έχοντα του κυπριακού ποδοσφαίρου; Γιατί παραπονιόμαστε για τα κακώς έχοντα της κυπριακής κοινωνίας; Εμείς μεγαλώνουμε αυτά τα παιδιά! Εμείς ευθυνόμαστε σε μεγάλο βαθμό για τη διαπαιδαγώγησή τους! Αν μέχρι την ηλικία των 3 το παιδί δε μάθει τι πάει να πει το ΟΧΙ, δύσκολα το μαθαίνει αργότερα!

Για να μπορέσει το σχολείο να συνεισφέρει ουσιαστικά στην άμβλυνση του προβλήματος της παραβατικότητας θα πρέπει να γίνουν πολλά:

• αναγνώριση του προβλήματος απ’ όλους τους εμπλεκόμενους φορείς,
• συνεργασία μεταξύ εκπαιδευτικών και γονιών σ’ όλα τα επίπεδα,
• προγράμματα επιμόρφωσης εκπαιδευτικών και γονιών,
• τροποποίηση του Κώδικα Συμπεριφοράς και των Μέτρων Πειθαρχίας που το σχολείο μπορεί να αποφασίσει,
• ενίσχυση σε προσωπικό της Υπηρεσίας Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας,
• κι ένα σωρό άλλα…

Εκείνος ο οπαδός της ΑΕΛ που έριξε την κροτίδα, ο κάθε οπαδός που πάει στο γήπεδο με διάθεση «να τα σπάσει», σε κάποια οικογένεια μεγάλωσε, σε κάποιο σχολείο φοίτησε… Θα πρέπει επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο να ενεργήσουμε προληπτικά! Δώστε εργαλεία στους εκπαιδευτικούς για να μπορούν να δράσουν!

*Εκπαιδευτικός, Εκπρόσωπος Τύπου Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών