ΤΟΥ ΛΕΥΚΙΟΥ ΔΟΡΑΤΗ*
Υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας που κατανοεί το μέγεθος της ζημιάς που έχει προκαλέσει η λειτουργία των Κομμάτων στον τόπο. Όμως, μεγάλη μερίδα των πολιτών, λόγω και του διπολισμού, αποδίδει ευθύνες στον απέναντι πόλο, και όχι μόνο δεν κρίνει τον πολιτικά δικό του χώρο ή το Κόμμα του, αλλά το ενισχύει και το υπερασπίζεται ακόμη και με ακατανόητη μονομέρεια.
Έχει αρκετές φορές επιχειρηθεί η ερμηνεία της ανάγκης του ανθρώπου για ένταξη και υπηρεσία σε κοινωνικών επιφάσεων συσπειρώσεις, π.χ. σε Κόμματα, σε Αδελφότητες, σε Θρησκείες. Μία πολύ καλή ερμηνεία θα μπορούσε να είναι ότι ο άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να δαμάσει τα κοινωνικά φαινόμενα, χρειάζεται καταφύγια ιδεών για να αμύνεται από τις δαιδαλώδεις αναμετρήσεις μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Υπάρχει μία εν δυνάμει μεγάλη αδυναμία να μπορέσει ο άνθρωπος να νιώσει ασφαλής στο ότι μπορεί να σταθεί μόνος του μέσα στην ανθρωποζούγκλα των ημερών μας, όπως ακριβώς έχει επίγνωση της αδυναμίας του έναντι στα φυσικά φαινόμενα, όπως τους σεισμούς, τις πλημύρες, τους τυφώνες.
Έτσι υπάρχει μια «κρίσιμη εκλογική μάζα, αυτή που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, άσκεφτη, ασυλλόγιστη, μωρόπιστη, με μοναδική χαρά ζωής την καταναλωτική ετοιμότητα, είναι αδύνατο να διακρίνει ποιος την εμπαίζει, ποιος σε βάρος της εγκληματεί. Aκόμα και σήμερα δίνει την ψήφο της στους αυτουργούς των κακουργημάτων υπερδανεισμού της χώρας, στους ανίκανους να διανοηθούν άλλη δυνατότητα ανάκαμψης από την ειλωτική πειθάρχηση στην «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών και σε ό,τι αυτό σημαίνει.» Χρήστος Γιανναράς, Καθημερινή Αθηνών, 17.5.2014
Μια άλλη ερμηνεία είναι ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας στους δέκα πολίτες που πιστεύει ακόμη ότι η προσκόλληση του σε ένα Κόμμα εξουσίας ή Οργάνωση θα του προσπορίσει προσωπικό όφελος, όπως μία προαγωγή, μία ευμενή μετάθεση, μία εκδούλευση. Ένας στους δέκα προτιμά αυτή την απολίτικη στάση και συνέρχεται μόλις αντιληφθεί ότι τίποτα δεν μπορεί να του χαριστεί, και θεωρεί τον εαυτό του εξαπατημένο και πνέει τα μένεα για τις άλλοτε πολιτικές του προτιμήσεις.
Οι λογικές αυτές στη βάση της λειτουργίας των δημοκρατικών διαδικασιών νομιμοποιεί δύο στάσεις: Την απολίτικη και άκριτη επιλογή όχι της ποιότητας των ικανότερων αλλά της επιλογής όσων υιοθετούν την πελατειακή λειτουργία των Κομμάτων ή των Οργανώσεων, και δεύτερη στάση, την επικράτηση όσων αδιαφορούν για την προσωπική αξιοπρέπεια και μετατρέπονται σε μηχανές εξυπηρέτησης ευτελών αιτημάτων. Φαίνεται από καιρό ότι δεν καταξιώνονται πλέον στον στίβο της πολιτικής οι πιο ικανοί, οι πιο χαρισματικοί, οι πιο μορφωμένοι αλλά ανίκανες μετριότητες που πωλούν «δύναμη» και «εξουσιαστική ισχύ».
Ζούμε σε μια κοινωνία που ολισθαίνει σε μία ασταμάτητη κυκλική πορεία προς το βάθος. Δεν υπάρχει ακόμη ένδειξη της συνειδητοποίησης ότι αυτό που εμείς εκλαμβάνουμε ως μία ψυχαγωγική κατάβαση είναι μία θανάσιμη πορεία προς το τέλος. Επιμένουμε να απολαμβάνουμε τις ιλιγγιώδεις στροφές της πτώσης, αδιαφορώντας για την κατάληξη. Κάποιοι που καταφέρνουν να βγάλουν το κεφάλι και να ψελλίσουν το επώδυνο τέλος, τραβιούνται πάλι πίσω από τον ίλιγγο των άλλων που επιμένουν στην ψυχαγωγία της πτώσης.
*Εκπαιδευτικός Δημοτικής
