ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ*
Παιχνιδίσματα και τιτιβίσματα στον λόφο του Προεδρικού Μεγάρου! Μες στην τρελή χαρά οι κυβερνώντες! «Ξεπερνούμε την κρίση. Βγαίνουμε από το Μνημόνιο. Φεύγει η Τρόικα. Έρχονται καλύτερες μέρες» (!!!)
Στον λόφο, λοιπόν, του Προεδρικού, μακριά από θορύβους, φασαρίες, φτώχεια, ανεργία, χρέη, κοντά όμως στις εκποιήσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα φιλέτα (όχι τα ζωικά, τα άλλα τα… Αρχιερατικά), η ζωή διάγει τον κανονικό της ρυθμό!
Ο δε Υπουργός Οικονομικών δηλώνει με παρρησία(!!!) τα πιο κάτω:
ü « Το Μνημόνιο θα μπορούσε να αποτελεί το ιδεολογικό μας μανιφέστο»
ü «Οι θέσεις της Τρόικα είναι και θέσεις δικές μας.»
ü «Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ιδεολογική μας θέση.»
Ακόμη και ο εισηγητής της θεωρίας του λιμπεραλισμού, που γέννησε τον Καπιταλισμό, Adam Smith, θα τρίβει τα μάτια του από τον άλλο κόσμο. Τον ακούω, ήδη, να απολογείται: ″Εγώ, δεν είπα κάτι τέτοιο, δεν έχω καμιά σχέση μ' αυτά και με αυτούς. Ή μήπως έχω; Ίσως και να έχει δίκαιο ο Κύπριος Υπουργός Οικονομικών; Ας πειραματιστούν οι οικονομολόγοι της Κύπρου μετά των συνεργατών των εν Ευρώπη κι ας δώσουν το μοντέλο για δοκιμή και στον υπόλοιπο κόσμο. Στο κάτω – κάτω, εγώ, δεν πήρα κανένα βραβείο Νόμπελ!″
Στην ανέμελη παρέα του Προεδρικού, περνούν πολλοί και διάφοροι. Συμπέθεροι, γαμπροί, παιδιά που έσωσαν τα εκατομμύρια τους, παραμονές του… κουρέματος και μετά πήραν συγχωροχάρτι από την Εκκλησία ( με το αζημίωτο, βεβαίως), είκοσι επιχειρηματίες που χρωστούν 16 δις αλλά η Κεντρική Τράπεζα δεν τους γνωρίζει (η δύσμοιρη), τέσσερις δημοσιογράφοι ακριβοπληρωμένοι για πολύτιμες υπηρεσίες που κανείς δεν γνωρίζει και που οι πλείστοι αγνοούν ποιος τους πληρώνει, ποια Βουλή ενέκρινε τις θέσεις τους και γιατί η Γενική Ελέγκτρια απαξιοί να ασχοληθεί επί του συγκεκριμένου θέματος.
Εκεί, λοιπόν, τραμπάλες, εδώ τσουλήθρες, κούνιες και φιλοσοφικές συζητήσεις κάτω από τον έναστρο ουρανό. Σαν σε παραμύθι εν έτει 2014!
Ένας από τους εν λόγω περιφερομένους, ο κ. Μαυρίδης, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου, από πού θα εξεύρει η κυβέρνηση τα 25 εκατομμύρια για το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα (Ε.Ε.Ε.), απάντησε πως υπάρχουν συνταξιούχοι με μισό εκατομμύριο καταθέσεις ο καθένας. Θα τα πάρει από αυτούς και θα τα δώσει στους υπολοίπους!!! Αυτοί θα πρέπει να ναι πολλοί, σκέφτηκα και … εξοργίστηκα! Όχι με τον κ. Μαυρίδη. Αυτός τη δουλειά του κάνει. Με τον πατέρα μου τσαντίστηκα. Τον συνταξιούχο. Θα πάω σπίτι του, το δίχως άλλο. Οργισμένος! Θα ανοίξω την πόρτα και, με ύφος βγαλμένο από ελληνική δραματική ταινία, θα χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι και θα του πω: " Πατέρα, είναι πολλά τα λεφτά!"
Ας σοβαρευτούμε, επιτέλους. Όχι εμείς. Οι κυβερνώντες.
Τι εννοούν, άραγε, όταν λένε ότι θα βγούμε από το Μνημόνιο; Και πως θα βγούμε; Θέλουν, άραγε, να βγούμε; Αφού, αυτό αποτελεί το "Ιδεολογικό Μανιφέστο" τους. Άρα, ενόσω, αυτοί κυβερνούν, εδώ, θα είμαστε. Ας υποθέσουμε όμως ότι το θαύμα γίνεται και βγαίνουμε.
Μπορεί, κάποιος, να μας φανταστεί; Πρώτα- πρώτα, η κυβέρνηση θα έχει μειώσει σχεδόν στο μηδέν το δημόσιο έλλειμμα, προς δόξαν των Τροϊκανών, οι οποίοι θα μας βαρούν παλαμάκια κι εμείς, ωσάν την αρκούδα στον ″Δωδεκάλογο του Γύφτου″, σερνόμενοι από τον χαλκά στη μύτη, θα χορεύουμε. Στο μεταξύ, θα έχουν μειωθεί οι μισθοί, κοντά στο μηδέν, θα έχει ανέβει η ανεργία (ας υποθέσουμε πως θα έχουν δουλειά οι μισοί), οι συντάξεις θα προσομοιάζουν με θερμοκρασία ψυχρών χωρών(εξαιρούνται, βεβαίως οι εκατομμυριούχοι συνταξιούχοι), διαγραφή, όχι των χρεών, μην χαίρεστε, διαγραφή όρων όπως: "κεκτημένα", "δικαιώματα εργαζομένων", "απεργίες" , "κινητοποιήσεις", όχι βέβαια "εκποιήσεις"!
Θα βγούμε, λοιπόν από το Μνημόνιο, όταν θα έχουμε πιάσει πάτο!!!
Τελειώνει, όμως, εκεί; Ή μήπως, τότε, ως σύγχρονοι σκλάβοι, θα σκάβουμε, θα σκάβουμε μέχρι να βρούμε…πάτο.
Δυστυχώς, η εύθυμη, κατά τα άλλα παρέα του λόφου που λέγαμε, άφησε τις τραμπάλες και τις τσουλήθρες, μπήκε σε μια νταλίκα και κατηφορίζει ανεξέλεγκτη στους δρόμους. Παρασύρει ότι βρει μπροστά της: μικρομαγαζάτορες, μικροβιοτέχνες, συνταξιούχους, δανειολήπτες, άνεργους (τι γυρεύουν αυτοί οι αργόσχολοι στο δρόμο;).
Αφού έχει σαρώσει τα πάντα, άλλαξε πορεία και κατευθύνεται προς τα κατεχόμενα. Ακολουθεί τεθλασμένη γραμμή. Δεν ξέρει από πού να περάσει. Δεν θυμάται, καν, το συμφωνημένο πλαίσιο και τις συγκλίσεις. Ψάχνει καλύτερο δρόμο, ενώ φαίνεται να μην θυμάται κι από πού ξεκίνησε για να επιστρέψει, ίσως, πίσω.
Η νταλίκα χάνεται στο βάθος του δρόμου…
*Πρόεδρος Προοδευτικής Κίνησης Καθηγητών
