ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ*
Δεν θα σχολιάσω το νέο σύστημα διορισμών, παρά μόνο θα αναφέρω ότι θεσπίστηκε για καλό σκοπό: για να συνεισφέρει στην αξιοκρατική και μη τυχαία κατανομή των εκπαιδευτικών στα σχολεία.
Το ζήτημα είναι άλλο: η Κύπρος δεν μπορεί να αντέξει άλλα «μπουλούκια» εκπαιδευτικών. Και ο μεγάλος αυτός συνωστισμός δεν λύνεται με μια απλή εξέταση: δηλαδή με το να μαζεύω δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχους και να τους βάζω να κονταροκτυπηθούν για μερικές εκατοντάδες θέσεις. Αυτοί που θα μένουν απέξω πού θα καταλήξουν; Τα πτυχία τους θα αχρηστευτούν ή μήπως ο ιδιωτικός τομέας της εκπαίδευσης είναι τόσο μεγάλος που θα μπορέσει να τους απορροφήσει;
Ο τριτοβάθμιος τομέας έχει κορεστεί προ πολλού και σίγουρα όχι γιατί οι Κύπριοι υπεραγαπούν την εκπαίδευση και θέλουν να ασχοληθούν με αυτή. Ανέκαθεν υπήρχε η πεποίθηση ότι το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι το πιο εύκολο, χαρακτηρισμοί που επιχειρηματολογούνταν βάσει ωραρίου και χρόνου αδειών. Φυσικά, όσοι βρίσκονται μέσα στα εκπαιδευτικά δρώμενα απομυθοποιούν τα περί ευκολίας που διαδίδονται από εξωτερικούς κύκλους. Ο εκπαιδευτικός έχει βαρυσήμαντη ευθύνη εφόσον καλείται να μεταλαμπαδεύσει, τηρώντας παιδαγωγικές αρχές, γνώσεις, δεξιότητες αλλά και αξίες.
Επίσης, ο λανθασμένος ή ανούσιος επαγγελματικός προσανατολισμός που δίνεται στα σχολεία όχι μόνο δεν αποτρέπει τους μαθητές να ασχοληθούν με ένα κορεσμένο επάγγελμα αλλά σε κάποιες περιπτώσεις τους ωθεί σε αυτό.
Ο ρόλος των πανεπιστημίων θεωρείται εξίσου σημαντικός. Βλέπουμε φοιτητές να εισάγονται στα δημόσια πανεπιστήμια με βαθμολογίες ανήκουστες που δεν ξεπερνούν τη βάση. Δεν θέλουμε ποσότητα αλλά ποιότητα. Από τη στιγμή που εισάγεται κάποιος με χαμηλή βαθμολογία σημαίνει ότι δεν τον ενδιαφέρει το γνωστικό αντικείμενο εφόσον δεν επέδειξε τη δέουσα σημασία. Όμως, αυτός σε 4, 5 ή 6 χρόνια θα πάρει το πτυχίο και πιθανώς να μην το αξιοποιήσει ποτέ. Έτσι, καταστρέφει αρκετά δημιουργικά χρόνια που θα μπορούσε να τα αξιοποιήσει διαφορετικά προς όφελος του ιδίου και της κοινωνίας. Τα Πανεπιστήμια θα έπρεπε να επιλέγουν τους καλύτερους και αυτούς που πραγματικά νοιάζονται για τη σπουδή τους και αγαπούν το επάγγελμα. Κάντε την ερώτηση στον εαυτό σας: πόσοι από τους φοιτητές που ξέρετε μπορούν πραγματικά να συνεισφέρουν ως εκπαιδευτικοί; (σημείωση: δεν ευθύνονται οι φοιτητές για αυτό: αν σου παρουσιάσουν δωμάτιο με θησαυρούς και βρεις την πόρτα του δωματίου ανοιχτή, θα μπεις)
Επομένως, δεν χρειαζόμαστε άλλους τόσους εκπαιδευτικούς παρά μόνο λίγους και καλούς. Οφείλουμε να βάλουμε φραγμό σε αυτήν την ανούσια και ολέθρια εκπαιδευτική συσσώρευση που πλήττει το κύρος και την ποιότητα του επαγγέλματος. Ας αξιοποιήσουμε και αυτούς που ήδη έχουμε αν και, ρεαλιστικά, το μέλλον των περισσοτέρων φαντάζει δυσοίωνο στον τομέα λόγω του συστήματος, της μη-κλίσης κάποιων στο επάγγελμα και της λανθασμένης αξιολογικής κρίσης του εκπαιδευτικού λειτουργήματος.
*Υποψήφιος Διδάκτορας Αναλυτικών Προγραμμάτων και Συγκριτικής Παιδαγωγικής
Τμήμα Επιστημών Αγωγής, Πανεπιστήμιο Κύπρου
georgiou.georgos@ucy.ac.cy
