ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*
Γενικά είμαστε κότες. Βαριά κουβέντα είπα, την παίρνω πίσω. Μερικοί είμαστε κοτούλες. Χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες: εκείνες τις κοτούλες που κακαρίζουν και εκείνες που δεν σιωπούν. Αυτό για να κρατηθεί στα πρακτικά.
Λοιπόν, πρόβλημα νούμερο 1. Ο σκάθαρος στο δάκτυλο μου που επιμένει να επανέρχεται σε τακτικά διαστήματα σαν κλιμάκιο της Τρόικας ή σαν αξιολόγηση των κυπριακών τραπεζών από τον οίκο Moody’s. Μα καλά θα μου πείτε τόσο κακό για ένα τόσο δα «επιμένων» σκαθαράκι; Αμ, δε που είναι έτσι.. Αν το σκαθαράκι και η θεραπεία του μεταφράζονται σε χρήμα τότε αλλιώς μιλάμε. Πρώτη επίσκεψη στον δερματολόγο για καυτηρίαση του σκάθαρου, πενήντα ευρωπουλάκια.. Δεύτερη επίσκεψη, άντε χατιρικά 40 ευρώ, τρίτη επίσκεψη άλλα 40… Και αυτό (ο σκάθαρος, εννοώ) να επιμένει να εμφανίζεται με την επιμονή βουλευτή σε προεκλογική εκστρατεία.
Θα μου πείτε, κοτζάμ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πληρώνουμε μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει στα δημόσια νοσηλευτήρια, γιατί δεν πας εκεί για επίλυση του προβλήματος; Αμ, δε εμένα περιμένανε εκεί κάτω η ΠΑΣΥΚΙ και η ΠΑΣΥΝΟ για να κλείσουν τρίλιζα. Άσε που χαρές θα κάνουνε στο σχολείο όταν θα λείπω τρεις φορές για αφαίρεση σκαθάρου. Γιατί ως γνωστόν αυτά γίνονται τα πρωινά. Δεν σε περιμένουν εσένα τον καθηγητάκο στα δημόσια ιατρεία να σχολάσεις. Μέχρι τις 1 το πολύ το παραθυράκι των εγγραφών των ασθενών κατεβάζει τα ρολά… και όποιος πρόλαβε πρόλαβε. Το άλλο πάλι που το βάλεις; Μιλώ για το γεγονός ότι για να σε δει ο δερματολόγος σε δημόσιο ιατρείο θα πρέπει στην καλύτερη των περιπτώσεων να περάσει κανένα εξάμηνο και βάλε. «Εν τοιαύτη περιπτώσει» που λένε και οι επίσημοι μας, ο σκάθαρος θα φτάσει μέγεθος μπιζελιού… Δόξα τω Θεό που μιλάμε για σκάθαρο γιατί αν μιλούσαμε για κανένα eccoκαρδίας μας βλέπω στα θυμαράκια με συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά η αποκοπή για «δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη» παραμένει αποκοπή. Τώρα αν για πρακτικούς λόγους δεν μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Ας κανονίσουμε να αρρωστούμε καλοκαίρι να γελάσει και το χειλάκι του Γενικού Ελεγκτή μας που θα εξοικονομούμε χρήμα στο δημόσιο. Άσε που αν χρειαστούμε καμιά εξειδικευμένη εξέταση θα μας κλείσουν ραντεβού τον Ιούλιο για τον επόμενο Ιούλιο. «Όλα εν σοφία εποίησε » ο Θεός της κυπριακής μπανανίας μας.
Το ανέκδοτο με τη φοιτητική χορηγία σας το είπα; Που ως διά μαγείας μεταφέρθηκε προφανώς για ανθρωπιστικούς λόγους από το σκληρό και άτεγκτο Υπουργείο Οικονομικών στο Υπουργείο Παιδείας. Και βουρ εμείς οι πανηλίθιοι να μαζεύουμε σωρό τη σαβούρα της γραφειοκρατίας και να γεμίζουμε αιτήσεις για τη φοιτητική χορηγία. Να χάνουν την αίτηση στο Γραφείο Εξυπηρέτησης του πολίτη, να την βρίσκουν μετά από κανένα τετράμηνο μετά, και εσύ να περιμένεις ελπίζοντας και τάζοντας λαμπάδες στον Άγιο Τύχωνα.. Ώσπου μια καλή ημέρα, μαύρη να’ναι η ώρα και η στιγμή που είπες περισσότερα «ωιμέ»απ’ αυτά που ακούστηκαν στην πολυσυζητημένη παράσταση της Αντιγόνης, να ανοίγεις το γραμματοκιβώτιο σου και να πληροφορήσε ότι είσαι .. εκατομμυριούχος.
Ναι, το αρμόδιο τμήμα του Υπουργείου σε πληροφορεί ότι επειδή έχεις κάποια χωραφάκια του παππού σου στα Τριβίλουρα και ένα σπίτι με επικαρπία στο όνομα άλλων (άρα δεν μπορείς να το πουλήσεις ή να το ενοικιάσεις) δεν θα μπορέσεις να πάρεις την φοιτητική χορηγία. Άσε που βρήκανε και κάτι φοβερές καταθέσεις στο όνομα των παιδιών σου από κάτι δεκάλιρα (αχ, δεκάλιρα, χαρά που παίρνω που το λέω) που βάζανε οι γιαγιάδες στο «δεφτεράκι»των παιδιών σου… Φοβερή δουλειά εκεί κάτω στο Τμήμα Χορηγιών. Γάτες, τι λέω… τσακάλια.
Να μασάς σίδερα σαν κουταλιανός. Βουρ στο αυτοκίνητο,,, Κάθε κόκκινο φανάρι και μια ατάκα. «Τώρα θα σας φτιάξω εγώ. Τώρα θα δείτε». Να ανεβαίνεις πάνω με τα αποδεικτικά στοιχεία της φτώχιας σου (υλικής και μάλλον και πνευματικής) και η υπάλληλος να σε παίρνει από το χέρι και να σου δείχνει πόσο μεγάλης αξίας είναι η κτηματική περιουσία σου. Τελικά δεν έχει τέτοιο πράγμα ανά το παγκόσμιο. Ούτε στη χώρα του Χάρρυ Πότερ να ήμασταν. Όταν είναι να χάσεις φοιτητικές χορηγίες και να σε φορολογήσουν πάνε στα ύψη οι τιμές των χωραφιών στα Τριβίλουρα, παραθαλάσσια οικόπεδα στη Χαβάη που λέμε, αλλά όταν είναι να πουλήσεις περιουσία να πιάνουν τα πατώματα οι τιμές, μετοχές της «Δήμητρας» ένα πράμα…
Με επαγγελματικό χαμόγελο να σε αποτελειώνει εσένα την κοτούλα η υπάλληλος. «Υπάρχουν και χειρότερα. Προχτές έχασε τη φοιτητική χορηγία ένας ορφανός από πατέρα φοιτητής επειδή η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε». Μπράβο σας, βρε παιδιά, άξιοι υπάλληλοι της μπανανίας … και εις ανώτερα. Στο τέλος να την πετάς την ατακούλα (τζάμπα εντελώς να πάνε οι πρόβες στο αυτοκίνητο;) «αν βρίσκατε και τα δις που έκαναν φτερά με τον ίδιο ζήλο». Να το αφήνεις επίτηδες στη μέση .Τόση γενναιότητα που έχεις θα διώξεις και τον Τούρκο κατακτητή.
Ευτυχώς όμως στα σχολεία μας όλα βαίνουν καλώς. Ωρολόγια προγράμματα κ.λπ. πάνε ρολόι. Να καρτερούμε εμείς οι Αγγλικοί για την επιστροφή των ωρών μας. Είναι να μην πάθεις τη ζημιά, έλεγαν οι παλιοί…άμα την πάθεις, βάλτου ρίγανη. Μα εμείς εκεί – το μάθημα και τα μάτια μας, τι μάτια δηλαδή, μονόφθαλμους μας άφησαν. Όλα τα άλλα καλά. Μέχρι προχθές είχαμε μεταθέσεις.Τόσο καλά. Ωραίες φάσεις οι μεταθέσεις. Είναι να μην ζητήσεις βελτίωση θέσης. Σαν να βάζεις αυτογκόλ. Αμ , το άλλο; Να σου βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο (αμ τι νομίζατε –μόνο ο Πρόεδρος θα βιώσει αυτό το τόσο, μα τόσο δυσάρεστο συναίσθημα;) και να σου λένε με δημοκρατικές διαδικασίες: «Ή παίρνεις δύο επιπλέον ώρες με πίστωση τουχρόνου ή σπάζεις σε δύο ή τρία σχολεία».
‘Όλα και όλα όμως. Η σχολική παραβατικότητα έχει πέσει σε χαμηλά επίπεδα.Εννοώ για να μην φας καμιά αδέσποτη, καλό είναι να κινείσαι στα χαμηλά με γρηγοράδα και κινήσεις αιλουροειδούς. Να έρχονται κάποια από τα ΜΜΠ (Μαζικά Μέσα Παραπληροφόρησης) και να παρουσιάζουν το επεισόδιο ξυλοδαρμού καθηγητή από μαθητή σαν καυγά μεταξύ τους. Να αρχίζουν συζητήσεις επί συζητήσεων και δώστου «Κρεμάστε τους, ρίχτε τους στην πυρά να ησυχάσουμε».
Παιδιά, πάρτε το χαμπάρι. Ούτε οι καθηγητές φταίνε, ούτε οι μαθητές φταίνε. Τα πολλαπλά κοινωνικά προβλήματα και οι στείροι τρόποι αντιμετώπισης τους φταίνε. Αντί μόνο να γίνονται επιμορφώσεις καθηγητών, γιατί δεν αρχίζουν να γίνονται ακαδημίες γονέων; Γιατί δεν στηρίζονται ουσιαστικά οι γονείς και μέσω αυτών και τα παιδιά που έχουν έντονα παραβατική συμπεριφορά;Το γεγονός ότι φοβόμαστε να τιμωρήσουμε τα παιδιά, ξεχνώντας ότι και η τιμωρία (προς Θεού δεν μιλούμε για κάποια φοβερή τιμωρία, αλλά για απλή εφαρμογή των κανονισμών) είναι δικαίωμα τους, δεν βοηθά.
Γύρω μας ο κόσμος χάνεται, γίνονται πράγματα χωρίς εμάς , με εμάς και την ανοχή μας, για μας. Εμείς, ατού ο Γαβρίλης. Εκεί κότες να κακαρίζουμε ή να λακίζουμε στα δύσκολα , αναλόγως. Ένα, σας λέω. Φτου, να μη μας ματιάξω!
