ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΨΑΛΤΗ*
Με την ψηφοφορία της 22ας Μαΐου 2016 έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία για την εκλογή των αντιπροσώπων του λαού στο κοινοβούλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ετυμηγορία του λαού είναι απόλυτα σεβαστή. Η κάθε πολιτική παράταξη θα κριθεί από το έργο της μέσα και έξω από το κοινοβούλιο και όχι από τις προεκλογικές της διακηρύξεις. Μοιραία η προσοχή τώρα έχει εστιαστεί στην επιλογή του Προέδρου αυτού του σώματος.
Για την ιεράρχηση της θέσης και το βάρος της οι απόψεις ποικίλουν ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση αυτών που τις εκφράζουν. Ωστόσο, αυτές συγκλίνουν στο ότι αυτός/η που θα εκλεγεί στη θέση θα πρέπει να πληροί κάποια ελάχιστα κριτήρια, όπως μια ιστορία ικανοποιητικής κοινοβουλευτικής παρουσίας, επαρκή λαϊκή αντιπροσωπευτικότητα, αποδοχή ευρύτερη από τον πολιτικό χώρο από τον οποίο προέρχεται, ικανότητα να επιτυγχάνει συναινέσεις, δυνατότητα να διευθύνει αποτελεσματικά τις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου, επάρκεια στη διαχείριση των εργασιών του σώματος, επαγρύπνηση για την διαφύλαξη των κανονισμών λειτουργίας της Βουλής, αποφασιστικότητα για την υλοποίηση και εφαρμογή των νομοθεσιών που ψηφίζονται από το σώμα, διεθνή δικτύωση για προώθηση πολιτιστικών, οικονομικών, εμπορικών και διεθνών σχέσεων, γνώση των ευρωπαϊκών υποθέσεων και θέληση για αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Εναπόκειται στον αναγνώστη να αποφανθεί εάν και σε ποιο βαθμό οι μέχρι τώρα διατελέσαντες πρόεδροι του νομοθετικού σώματος, ιδιαίτερα ο απερχόμενος, πληρούσαν τουλάχιστον κάποια από τα πιο πάνω κριτήρια.
Εκείνο που είναι σίγουρο, είναι πως οι μέχρι τώρα επίσημοι υποψήφιοι απέχουν πολύ από του να πληρούν τα κριτήρια της λαϊκής αντιπροσωπευτικότητας, της ευρύτερης αποδοχής και της διεθνούς δικτύωσης, τα οποία πιστεύω αποτελούν εκ των ων ου άνευ προϋποθέσεις. Επί πλέον, υπάρχει ακόμη ένα κριτήριο, το οποίο κάποιοι θέλουν να αγνοούν ως αμελητέο για προφανείς λόγους, που ίσως να είναι το πιο σημαντικό στην παρούσα συγκυρία, στην οποία το εθνικό μας ζήτημα βρίσκεται στην πιο αποφασιστική του φάση, μετά από πολλά χρόνια, κατά την οποία απαιτείται η μέγιστη συνεργασία, συναίνεση και συνέργεια. Αναφέρομαι στη συνταγματική πρόνοια σύμφωνα με την οποία ο Πρόεδρος της Βουλής έχει και την ευθύνη της ανάληψης των καθηκόντων του Προέδρου της Δημοκρατίας όταν ο τελευταίος απουσιάζει στο εξωτερικό ή όταν για άλλο σοβαρό λόγο αδυνατεί, προσωρινά ή μόνιμα, να τα εκτελεί. Και σίγουρα αυτό το κριτήριο δεν το πληρούν αυτοί που ήδη έχουν εξαγγείλει υποψηφιότητα ούτε το μεγαλύτερο κόμμα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, του οποίου η μόνη έγνοια είναι η σύμπηξη συμμαχιών για τις επόμενες προεδρικές εκλογές.
Ωστόσο, τα κόμματα από τα οποία προέρχονται αυτοί οι υποψήφιοι ποτέ δεν υπήρξαν αξιόπιστοι σύμμαχοι σε αριστερά ή δεξιά κυβερνητικά σχήματα, αφού με την πρώτη ευκαιρία εφεύρισκαν αφορμές για να αποσύρουν τους 2-3 υπουργούς τους από την κυβέρνηση, κατακρατώντας όμως όλα τα υπόλοιπα λάφυρα που αποκόμιζαν από τη στήριξη που είχαν προσφέρει προς τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και μιλώντας για αυτό το θεσμό, το βλέμμα στραμμένο προς τις επόμενες προεδρικές εκλογές έχει ασφαλώς και ο επί κεφαλής του πέμπτου κόμματος, του οποίου οι θέσεις για το Κυπριακό διαμορφώνονται ανάλογα με τους πολιτικούς χώρους που χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο για προώθηση των καιροσκοπικών του βλέψεων. Για όλους αυτούς του λόγους, προσωπικά ως ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης, πιστεύω πως αυτοί οι χώροι δεν μπορούν να δώσουν αξιόπιστους υποψήφιους για το αξίωμα του Προέδρου της Βουλής. Χωρίς βέβαια να αποκλείω την ύπαρξη αξιόλογων προσωπικοτήτων μέσα σε αυτούς. Όμως ο Πρόεδρος της Βουλής δεν θα πρέπει να εκπροσωπεί μόνο το άτομό του αλλά να αντιπροσωπεύει και ένα σεβαστό ποσοστό του Κυπριακού Λαού [παρέλειψα οποιαδήποτε αναφορά στο ΕΛΑΜ για λόγους που ο κάθε δημοκρατικός πολίτης εύκολα αντιλαμβάνεται].
Μετά την προηγηθείσα ανάλυση, συνάγεται, πιστεύω, πως αξιόπιστοι υποψήφιοι για την Προεδρία της Βουλής μπορούν να προέλθουν μόνο από τα δύο μεγάλα κόμματα. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες για συνεργασία αυτών των χώρων προσκρούουν, όμως, στην εμμονή του αριστερού κόμματος να πιστεύει πως οποιαδήποτε συνεργασία με το κόμμα της κεντροδεξιάς θα μειώσει περεταίρω τα ποσοστά του. Είναι βέβαια δουλειά αυτού του κόμματος να αναλύσει τους λόγους της συνεχούς μείωσης των ποσοστών του στις διάφορες ψηφοφορίες για να εξαγάγει τα οποιαδήποτε συμπεράσματα, τα οποία βεβαίως θα είναι σεβαστά. Διερωτώμαι, όμως, αν θα έπρεπε κάποτε να κάμει κάποια αυτοκριτική για το γεγονός ότι μηδενίζει τα πάντα και ουδέποτε αναλαμβάνει οποιαδήποτε ευθύνη για ότι πάει στραβά σε αυτό τον τόπο.
Έχοντας υπόψη τα προαναφερθέντα, και πιστεύοντας πως η υπέρβαση και η υπευθυνότητα που επαγγέλλεται ο ΔΗΣΥ καθημερινά μετεκλογικά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα – τέτοια δείγματα γραφής έχει δείξει αρκετά αυτό το κόμμα την τελευταία δεκαπενταετία– εισηγούμαι, ανεξάρτητα από τους όποιους τακτικισμούς μετέρχεται το κόμμα πριν την ψηφοφορία, να στηρίξει την υποψηφιότητα του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ κ. Άντρου Κυπριανού για την Προεδρία της Βουλής. Αυτό, κατά τη γνώμη μου:-
Αυτές είναι οι προτεραιότητες της πατρίδας μας τώρα, γιατί τα άλλα όλα μπορούν να περιμένουν. Χωρίς πατρίδα όμως, οτιδήποτε άλλο δεν θα έχει οποιαδήποτε αξία.
*Διδάκτωρ Επαγγελματικών Σπουδών στην Εκπαιδευτική Διοίκηση
