ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΣΙΑΚΑΛΛΗ*
Τα πιο κάτω τραγικά αποτελέσματα πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά την Κυβέρνηση, τις εκπαιδευτικές οργανώσεις και τους οργανωμένους γονείς και όχι τα παρεμφερή θέματα.
1. Σχεδόν όλα τα παιδιά της δημόσιας εκπαίδευσης πηγαίνουν φροντιστήρια για να κατανοήσουν την ύλη που έπρεπε να μάθαιναν στα σχολεία.
2. Σχεδόν όλα τα παιδιά πάσχουν από άγχος και νεύρα για τα μαθήματα, διαγωνίσματα και εξετάσεις.
3. Οι γονιοί επιβαρύνονται οικονομικά για να καλύψουν τα φροντιστήρια.
4. Οι γονιοί επιβαρύνονται επίσης με ένα σορό κούρσες για τα φροντιστήρια που περιορίζουν κάποτε και την ευχέρεια εργασίας.
5. Τα παιδιά μας δεν έχουν πλέον τον απαιτούμενο ανθρωπιστικό, και ελληνοχριστιανικό προσανατολισμό.
6. Τα παιδιά μας δεν ενδιαφέρονται για τις εθνικές επετείους, τους ήρωες μας, ούτε και για το μέλλον της χώρας μας.
7. Τα μυαλά των παιδιών μας είναι γεμάτα από διάφορες “ανούσιες πληροφορίες” που και αυτές θα ξεχαστούν μετά το διαγώνισμα ή μετά τις εξετάσεις.
Έχει ξεσπάσει ένας πόλεμος εκπαιδευτικών από την μια και υπουργείου από την άλλη με κυρίως αντικείμενο τα ωφελήματα των καθηγητών, τα εσωτερικά λειτουργικά προβλήματα και το κόστος αμοιβών τους.
Για μένα το πρόβλημα είναι αλλού και είναι πιο ουσιαστικό για τους μαθητές μας και τις μελλοντικές γενιές.
Θεωρώ ότι το εκπαιδευτικό σύστημα σήμερα είναι πολύ κατώτερο από ότι έπρεπε να ήταν σύμφωνα με τις υποδομές που έχουμε, το εργατικό δυναμικό και τις αμοιβές των εμπλεκομένων και τις απαιτήσεις της σημερινής κοινωνίας.
Όλα σε ένα κράτος ξεκινούν από την παιδεία και εδώ πρέπει εμείς ως οργανωμένοι γονείς να απαιτήσουμε από την Κυβέρνηση και τους εκπαιδευτικούς την δέουσα σημασία για να αλλάξει επιτέλους αυτό το προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Τα πιο πάνω προβλήματα απορρέουν κυρίως από 2 βασικούς παράγοντες
Α) Η μη σωστή αξιολόγηση των καθηγητών
Στα σχολεία της Κύπρου εργοδοτούνται καθηγητές κάποιοι από τους οποίους είναι ακατάλληλοι για να εκτελέσουν τα καθήκοντα τους. Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί καθηγητές που είναι και κατάλληλοι και αξιέπαινοι και αυτοί θα πρέπει να επιβραβεύονται και να ενθαρρύνονται.
Το πρόβλημα είναι διαχρονικό και οφείλουμε να θέσουμε ένα τέρμα σε αυτή απαράδεχτη κατάσταση της μη σωστής και αντικειμενικής αξιολόγησης των καθηγητών.
Β) Η υπερβολική διδακτέα ύλη.
Η διδακτέα ύλη είναι υπερβολική, με αποτέλεσμα να πιέζονται και οι μαθητές αλλά και οι καθηγητές για να την προλάβουν. Είναι ξεκάθαρο ότι οι μαθητές στο τέλος της ημέρας, με τόσα πολλά που έχουν να μάθουν, δεν γνωρίζουν τα βασικότερα της παιδείας.
Τα περισσότερα παιδιά αναγκάζονται να πηγαίνουν φροντιστήρια για να μάθουν την υπερβολική ύλη, να γράψουν στο διαγώνισμα και στις εξετάσεις αλλά και πάλι στο τέλος δεν τους μένει η ουσία του θέματος αλλά ίσως κάποιες διασκορπισμένες λέξεις πχ. Ελληνική επανάσταση – 1940 – Ευαγόρας Παλληκαρίδης κ.α..
Μπορεί να ακούγονται λίγο παρατραβηγμένα τα πιο πάνω, αλλά μιλώντας διαχρονικά με μαθητές, γονιούς και καθηγητές δυστυχώς αυτά τα συμπεράσματα βγαίνουν.
Εάν λυθούν τα 2 πιο πάνω σοβαρά προβλήματα τότε μπορούμε να αναμένουμε μια καινούργια αρχή.
Με προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον για την χώρα μας (παιδεία=μέλλον)
*Γονιός 3 μαθητών επί 13 χρόνια στα δημόσια σχολεία και μέλος σε συνδέσμους γονέων για τα αντίστοιχα χρόνια.
