Το Paideia-News δημοσιεύει τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Frederick και πρώην Υπουργός Παιδείας Γιώργος Δημοσθένους στην κηδεία του εκ των ιδρυτών και Διευθυντή Διοίκησης και Οικονομικών του Πανεπιστημίου Frederick Θωμά Φρειδερίκου.
«Αποχαιρετάμε σήμερα τον αγαπημένο μας Θωμά Φρειδερίκου. Τον άνθρωπο που ξεκίνησε από τούτην εδώ την κοινότητα, έζησε και δημιούργησε στο εξωτερικό, μα με ιδιαίτερη αγάπη επέστρεφε πάντοτε εδώ, για να θεμελιώσει τους οραματισμούς μιας ζωής. Για πρόοδο και ευημερία.
Δούλεψα και συνεργάστηκα πολύ στενά μαζί του. Τολμώ να πω μαθήτευσα κοντά του. Προσωπικά με τίμησε με την εμπιστοσύνη και την αγάπη του. Ώρες ατέλειωτες πότε στο δικό του γραφείο και πότε στο δικό μου. Ώρες ατέλειωτων αναλύσεων και μελέτης όλων των παραμέτρων κάθε θέματος, με στόχο, όπως συνήθιζε να λέει … «τη βέλτιστη λύση, τη δίκαιη απόφαση για το καλό όλων». «Πάνω από όλα ο Οργανισμός», μου επαναλάμβανε, με επίμονη διάθεση αυτό να εμπεδωθεί από όλους.
Με κοίταζε στα μάτια όταν μιλούσα. Και όταν κάπου χανόταν στις σκέψεις του εκεί στις αχανείς διαδρομές της Νιγηρίας και το βλέμμα του γινόταν σχεδόν απλανές, εγώ ένοιωθα ότι απλά μιλούσα στον εαυτό μου. Για να έρθει η αναπάντεχη ερώτηση και να διαπιστώσω ότι η παράλληλη επεξεργασία στο μυαλό του είχε ήδη καταγράψει με απίστευτη ακρίβεια τη δική μου ανακρίβεια ή το ολίσθημα του λόγου μου. Καθημερινά επιβεβαίωνα αυτό που όλοι οι συνάδελφοι μου διέκριναν στο Θωμά. τη σοφία και την πνευματικότητα. Ο απόλυτος σεβασμός στους θεσμούς και την ιεραρχία.
Ακούραστος ακροατής, θιασώτης του ήπιου λόγου, τεχνίτης του λιτού λόγου, ακριβής και δωρικός στις εκφράσεις του αλλά την ίδια στιγμή απίστευτα και ανεπιτήδευτα ευγενής.
Με ξεχωριστή υπομονή και στωικότητα μπορούσε να απορροφήσει ή να αποσβέσει τους όποιους κραδασμούς και εντάσεις και να επαναφέρει όλους ξανά στην ουσία των πραγμάτων και στο στόχο.
Χρειάστηκε καιρός για να ξεκλειδώσω το κεφάλαιο Θωμάς. Και όταν επιτέλους τα κατάφερα, διέκρινα πίσω από τα προφανή και πρόδηλα, έναν απίστευτα χαρισματικό άνθρωπο, ανιδιοτελή, έντιμο και με ιδιαίτερο χιούμορ. Δεν αρεσκόταν στις κολακείες. Ο Θωμάς ήταν γλυκός, ήταν ηθικός μα πάνω απ’ όλα ο Θωμάς ήταν δίκαιος. Δεν ήταν συντηρητικός, όπως κάποιος θα μπορούσε να βιαστεί να κρίνει, ήταν βαθύτατα προοδευτικός και οραματιστής.
Δεχόταν την κάθε άποψη και την κάθε κρίση προς το πρόσωπό του. Ένα δε δεχόταν. Να αμφισβητήσει κάποιος τις γνώσεις του στη Λογιστική, κι ας είχε μια ξεχωριστή ευρύτητα γνώσεων σε πολλά θέματα και γνωστικά αντικείμενα.
Ακούραστος εργάτης της προόδου, έτρεφε πάντοτε ιδιαίτερη αγάπη προς τους νέους, τα γράμματα και τις επιστήμες και πίστευε ότι μόνο μέσα από την παιδεία και τη μόρφωση επέρχεται η εξύψωση του ατόμου και δημιουργούνται πραγματικές προοπτικές ανάπτυξης και ευημερίας. Υπηρέτησε με αυταπάρνηση για μισό αιώνα αυτή την ιδέα. Συνοδοιπόρος με τον αδελφό του Μιχάλη Φρειδερίκου, λάμπρυναν με το έργο τους την παιδεία αυτού του τόπου δημιουργώντας και προσφέροντας στους νέους ένα από τα κορυφαία ακαδημαϊκά ιδρύματα.
Αυτός ήταν ο Θωμάς Φρειδερίκου. Στη σκέψη του, στις έγνοιες του και στην αγάπη του χωρούσαν όλοι. Και τους ήθελε όλους. Κανένα δεν απέρριπτε. Τους τελευταίους μήνες μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά στο τηλέφωνο. Είχε έγνοια τους φοιτητές μας. «Πρέπει να σταθούμε δίπλα τους, πρέπει να τους στηρίξουμε», συνήθιζε να μου λέει. Είχε έγνοια τους συναδέλφους μου. Με ρωτούσε συνεχώς πως προχωρούν οι αξιολογήσεις. Είχε έγνοια τον αδελφό του. «Να συμβουλεύεσαι και να ενημερώνεις πάντα το Μιχάλη. Είναι έμπειρος, ξέρει». Αυτό το τελευταίο μου το επαναλάμβανε εδώ και χρόνια.
Θα μου μείνει αξέχαστη η συγκίνηση που τον διακατείχε όταν γράφαμε το πρώτο άρθρο του Καταστατικού Χάρτη του Πανεπιστημίου μας. Γιατί μέσα σ’ αυτό το άρθρο δεν περικλείεται απλά το όνομα μιας οικογένειας αλλά οι ευγενείς πόθοι και τα οράματα μιας ζωής.
“Δημιουργείται Πανεπιστήμιο, υπό την επωνυμία Πανεπιστήμιο Frederick, με έδρα επί της οδού Ιωάννη Φρειδερίκου 7, ….. ανοικτό προς την κοινωνία και όλο τον κόσμο χωρίς διακρίσεις χρώματος, φυλής ή θρησκείας».
Εμείς, η πανεπιστημιακή κοινότητα του Πανεπιστημίου Frederick, κληρονομούμε σήμερα αυτά τα οράματα και δίνουμε μια και μοναδική υπόσχεση.
Αγαπημένε μας Θωμά, θα συνεχίσουμε ακούραστα, όπως εσύ εργάστηκες για μια ζωή, για να εξυψώσουμε ακόμα περισσότερο τους δικούς σου οραματισμούς.
Αν σήμερα έχουμε το προνόμιο να κληρονομούμε αυτά τα οράματα είναι γιατί εσύ μας επέλεξες να είμαστε μαζί σου και δίπλα σου, και ευλαβικά σε ευχαριστούμε και σε αποχαιρετούμε ως πατέρα, ως δάσκαλο και ως καθοδηγητή μας.
Σήμερα σε υποδέχεται στις αγκάλες της η πατρώα γη, το Καϊμακλί που τόσο αγάπησες. Γιατί εδώ ανήκεις. Παρόλο που ήσουν ένας πολίτης του κόσμου.
Καλό σου ταξίδι».
