ΤΗΣ ΧΙΟΝΟΥΛΛΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΗ*
Αγαπητή κυπριακή κοινωνία,
Είμαι 36 χρονών και είμαι εκπαιδευτικός δημοτικής εκπαίδευσης. Τελείωσα το Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου το 2001 και διορίστηκα την ίδια χρονιά με βάση τη θέση που είχα στον κατάλογο διοριστέων, μετά την κατάθεση του πτυχίου μου.
Κατά τη φοίτηση μου στο δημοτικό σχολείο είχα την τύχη να γνωρίσω εξαιρετικούς δάσκαλους, οι οποίοι πέραν των γνώσεων, με έμαθαν να σέβομαι, να αγαπώ, να συγχωρώ. Η κοινωνία, τότε, σεβόταν και θαύμαζε απεριόριστα τους δασκάλους.
Τι έγινε ξαφνικά και άλλαξε η στάση σου απέναντι στους εκπαιδευτικούς; Γιατί με το παραμικρό εξαπολύεις επίθεση με χίλιους δυο χαρακτηρισμούς; Γιατί θεωρείς ότι οι εκπαιδευτικοί κατέστρεψαν την οικονομία του τόπου;
Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά.
Ως εκπαιδευτικός είμαι περήφανη για το επάγγελμα μου και κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει αυτό το συναίσθημα. Καθημερινά πηγαίνω στο δεύτερο μου σπίτι, το σχολείο, η ώρα 7:30 π.μ. Εκεί με περιμένει η δεύτερη μου οικογένεια, οι μαθητές και οι συνάδελφο μου. Μπαίνοντας στην τάξη ξεκινά ο αγώνας: Να διδάξω σε όλα τα παιδιά, να φροντίσω ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως να καταλάβουν το μάθημα, να είναι χαρούμενοι, να αγαπήσουν το σχολείο και τη μάθηση, να σέβονται, να συγχωρούν και να προσπαθούν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Στις ώρες που δεν έχω διδασκαλία, κάνω απολογισμό του μαθήματος, σκέφτομαι τον Μ. που είχε μια θλίψη στα μάτια του, σκέφτομαι την Ε. που κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια στο μάθημα. Και ναι! Στις 13:05 χτυπά το κουδούνι για να σχολάσω. Δηλαδή να φύγω από το σχολείο. Κι όμως δεν τελειώνει η δουλειά μου! Όταν επιστρέψω στο σπίτι έχω να προετοιμαστώ για την επόμενη μέρα: Να διορθώσω τις εργασίες των μαθητών μου προσεκτικά, να ετοιμάσω το μάθημα της επόμενης μέρας, να σκεφτώ διάφορους τρόπους διδασκαλίας έτσι ώστε όλοι οι μαθητές να μπορέσουν να το κατανοήσουν, να κάνω φυλλάδια, να δημιουργήσω εποπτικά μέσα τα οποία θα συμβάλουν στη μαθησιακή διαδικασία, να σκεφτώ τι θα συμβουλέψω τον Μ. που μου εκμυστηρεύτηκε γιατί ήταν στεναχωρημένος, να σκεφτώ κι άλλα κίνητρα για τους μαθητές μου έτσι ώστε να προσπαθούν όπως την Ε. Μετά θα πάω στο βιβλιοπωλείο να τυπώσω, να πλαστικοποιήσω και να αγοράσω όσα μου χρειάζονται για το μάθημα.
Σίγουρα, αγαπητή κυπριακή κοινωνία σκέφτεσαι «Σιγά το δύσκολο να διδάξεις ότι 1+1=2 !». Για έναν ενήλικα ίσως είναι πολύ εύκολο. Όμως για ένα παιδί, που κάνει τα πρώτα του βήματα στη μάθηση, είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοεί έτσι ώστε να μπορέσει να χτίσει την επόμενη γνώση. Άρα, για να καταλάβει ότι 1+1=2 χρειάζεται ο εκπαιδευτικός να μελετήσει και να βρει ποικίλους τρόπους να το μεταδώσει!
Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, ήταν ανέκαθεν, εξαιρετικής σημασίας. Είναι λειτούργημα γιατί έχεις απέναντι σου παιδικές ψυχές τις οποίες οφείλεις να σέβεσαι, να αγαπάς, να κατανοείς, να συμβουλεύεις. Ο εκπαιδευτικός παρακολουθεί την εξέλιξη του κάθε παιδιού, ενδιαφέρεται για την ανάπτυξή του. Γι αυτό και καθημερινά αγωνίζεται! Αγωνίζεται για το καλό της εκπαίδευσης, το καλο του κάθε μαθητή! Γι αυτό αντιδρά όταν οι τεχνοκράτες βλέπουν τους μαθητές ως αριθμούς! Γι αυτό αντιδρά όταν οι τεχνοκράτες προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις οι οποίες είναι βασισμένες σε μοντέλα άλλων χωρών που δεν συνάδουν με τα κυπριακά δεδομένα! Γι αυτό αντιδρά όταν οι τεχνοκράτες δε στελεχώνουν τα σχολεία έγκαιρα με εκπαιδευτικούς, έτσι ώστε να μη χαθεί ούτε μια διδακτική περίοδος! Γι’ αυτό αντιδρά όταν δε διορίζουν εκπαιδευτικούς, με την πρόφαση το οικονομικό κόστος! Γι αυτό αντιδρά όταν δεν έρχονται έγκαιρα τα βιβλία και η γραφική ύλη! Γι αυτό αντιδρά όταν οι τεχνοκράτες δεν ασχολούνται με τα σοβαρά προβλήματα της εκπαίδευσης!
Γι’ αυτό αγαπητή κυπριακή κοινωνία,
Αντί να με χαρακτηρίζεις και να εξαπολύεις δριμύ κατηγορώ για τον «παχουλό» μισθό που παίρνω και τις διακοπές που έχω, συμπορεύσου μαζί μου για να μπορέσουμε να βελτιώσουμε την παρεχόμενη εκπαίδευση. Μην με πολεμάς! Είμαστε στην ίδια πλευρά! Στην πλευρά των παιδιών μας! Και τα παιδιά είναι το μέλλον ενός τόπου!
*Εκπαιδευτικός Δημοτικής Εκπαίδευση
