ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΦΟΥΚΑ*
Όλες οι καλές τέχνες αναμφισβήτητα συμβάλλουν στην πνευματική καλλιέργεια και τη σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων αφού πέραν της παιδευτικής έχουν και την εκπαιδευτική ιδιότητα και ικανότητα. Αν όμως θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποια τέχνη, καταθέτοντας σαφώς την προσωπική μου άποψη, αυτή θα ήταν η τέχνη του θεάτρου! Το σχολικό θέατρο βοηθά ποικιλοτρόπως τον άνθρωπο και ιδιαιτέρως τον μαθητή να ανακαλύψει πράγματα που δεν μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι τα διαθέτει. Το θέατρο συνδράμει στο να μπορέσει ένα παιδί να γίνει καλύτερο με τον εαυτό του αλλά και με τους γύρω του.
Το θέατρο τονώνει καταρχήν την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση και την αυταξία των παιδιών που θα παραστήσουν ένα θεατρικό έργο. Η ιδέα και μόνο ότι μετά από μήνες προετοιμασίας θα βρίσκονται στο σανίδι και εκατοντάδες μάτια θα είναι στραμμένα πάνω τους, μπορεί αρχικά να αγχώνει τους μαθητές αλλά κατόπιν τους κάνει να πιστέψουν την πιο ενεργειακή ίσως λέξη που δεν είναι άλλη από το ρήμα μπορώ!
Δεν είναι άριστα στα μαθήματα όλα τα παιδιά. Όλα όμως τα παιδιά έχουν ταλέντα. Φανταστείτε λοιπόν πόσο άξιο νιώθει ένα παιδί που ενώ γνωρίζει το ίδιο ότι είναι μέτριο στις επιδόσεις των μαθημάτων, χαίρει εκτίμησης και αναγνώρισης λόγω της εμπλοκής του και της συμμετοχής του σε μια εκδήλωση του σχολείου όπως το θέατρο.
Οι μαθητές μέσα από ένα έργο κάνουν πράξη τη ρήση του Μακρυγιάννη «Το εμείς πάνω απ’ το εγώ». Τα παιδιά «τσαλακώνουν» το είναι τους και στο βωμό του συλλογικού αποτελέσματος και του πνεύματος της ομαδικότητας αίρουν τους όποιους εγωισμούς και βάζουν μπροστά το καλό της ομάδας – παρέας.
Το θέατρο είναι ακόμη ένα μέσο ώστε τα παιδιά να συνεργαστούν βαθύτερα με τους καθηγητές – εμψυχωτές τους να δημιουργήσουν μια πιο δυνατή σχέση και να δουν ότι και εμείς οι «μεγάλοι» έχουμε ανησυχίες, αναζητήσεις και προβληματισμούς.
Οι μαθητές χωρίς να το καταλάβουν και εντελώς αυθυποβολικά μέσα από το θέατρο παίρνουν μαθήματα ψυχολογίας και συμπεριφοράς αφού κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του έργου οι εμψυχωτές προσπαθούν να εμφυσήσουν στους μικρούς ηθοποιούς το πώς πρέπει να δείξουν πως αισθάνονται οι ήρωες, γιατί συμπεριφέρονται έτσι και πώς πρέπει να διαχειριστούν τα πρόσωπα που υποδύονται.
Μέσα από το θέατρο οι μαθητές δεν γνωρίζουν μόνο τον Σοφοκλή, τον Αριστοφάνη, τον Σαίξπηρ, τον Λόρκα, τον Ύψεν, τον Μπρεχτ και αμέτρητους άλλους θεατρικούς συγγραφείς.
Δεν μαθαίνουν μόνο για την τραγωδία, την κωμωδία, το δράμα και τόσα άλλα που αφορούν το είδος και τις κατηγορίες που αφορούν το θέατρο και τα έργα. Ιστορία, κοινωνιολογία, θεολογία, γεωγραφία, πολιτική, ανθρώπινες σχέσεις, ρατσισμός, ξενοφοβία, βία, φανατισμός, είναι μερικά από τα πεδία που οι μαθητές διευρύνουν τις γνώσεις τους μιας και τα έργα που ανεβάζουν, στην υπόθεσή τους αναφέρονται σε κάποιες από τις προαναφερθείσες πτυχές.
Για να καταλάβει κανείς το πόσα πολλά κερδίζει ένας μαθητής μέσα από την ενασχόλησή του με το θέατρο, αρκεί να δει το φωτεινό του βλέμμα και το πλατύ του χαμόγελο την ώρα της υπόκλισης.
*Β. Διευθυντής ΟΛΥΜΠΙΟΝ
