ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΑΤΣΑ*
Οι πολιτικοί, ιδιαίτερα των μεγάλων κομμάτων, τρίβουν τα χέρια από τη στιγμή που βλέπουν όλο και περισσότερους πολίτες να αρνούνται να προσέλθουν στις κάλπες και να απαξιώνουν ολοκληρωτικά τις εκλογικές διαδικασίες. Το μέγεθος της αποχής και το ποσοστό ρεκόρ των λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων όλο και μεγαλώνει. Αυτό συνεπάγεται, αφενός σε απόρριψη του πολιτικού συστήματος, αφετέρου στη συντήρηση του υπάρχοντος διεφθαρμένου καθεστώτος.
Πρώτοι και καλύτεροι οι νέοι μας, κατέχουν το ρεκόρ αδιαφορίας προς τις εκλογικές διαδικασίες, στρέφοντας την πλάτη προς τους πολιτικούς. Βλέποντας να κυριαρχεί ένα κράτος των «κολλητών», ένα κράτος της διαπλοκής και των σκανδάλων, βλέποντας κάθε θεσμό να αποδυναμώνεται, οι νέοι δικαιολογημένα απαξιούν για το καθετί που έχει σχέση με την πολιτική. Οι θέσεις εργασίας στη χώρα μας είναι δυσεύρετες και οι νέοι επιστήμονες αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον. Μήπως τελικά δεν έχουν άδικο που αδιαφορούν παντελώς, έχοντας υπόψη τους ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει;
Μια άλλη μερίδα πολιτών πείθονται από τις προεκλογικές εξαγγελίες των πολιτικών, από τον ξύλινο λόγο και την πολιτική της «ατάκας». Εδώ είναι που οι επικοινωνιολόγοι των υποψηφίων καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα δύσκολο έργο. Οι υποψήφιοι θα καλεστούν να υπερβούν εαυτόν, να διεισδύσουν στα μυαλά και στα συναισθήματα των πολιτών, για να γίνουν δεκτικοί στις οποιεσδήποτε εξαγγελίες τους ακόμα και αν αυτές είναι ψεύτικες. Όταν τελειώσουν τα συνθήματα, οι πολίτες περιμένουν να δουν τις εξαγγελίες να μετατρέπονται σε έργα. Όταν οι πολιτικοί αδυνατούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στα κοινωνικά προβλήματα της κοινωνίας, όταν τα σκάνδαλα, η διαπλοκή και η διαφθορά συνεχίζουν να επικρατούν τότε είναι που η απαξίωση μεγαλώνει και η οργή του λαού φουντώνει. Η απαξίωση αυτή έχει ως αποτέλεσμα να επιφέρει και ένα φαινόμενο γενικευμένης απογοήτευσης και αποστασιοποίησης των πολιτών απέναντι στην πολιτική. Αυτή η αποστασιοποίηση όμως δεν βελτιώνει, αλλά αντιθέτως σταθεροποιεί την ανυπαρξία των πολιτικών ηγετών της χώρας.
Αυτοί που δεν απαξιώνουν ποτέ τους τις εκλογικές διαδικασίες και ρυθμίζουν το αποτέλεσμα οποιασδήποτε εκλογικής αναμέτρησης είναι οι «σκληροπυρηνικοί» υποστηρικτές των κομμάτων. Άτομα κυρίως μεγάλης ηλικίας, που με τις επιλογές τους έχουν βάλει το λιθαράκι τους για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Αυτοί που νοιώθουν ασφάλεια, όταν βρίσκονται κοντά στην εξουσία. Αυτοί που πάντα δικαιολογούν με οποιονδήποτε τρόπο τα αδικαιολόγητα. Αυτοί που βλέπουν το προσωπικό και όχι το συλλογικό συμφέρον. Αυτοί που κάνουν το άσπρο μαύρο. Αυτοί που καραδοκούν συνεχώς και περιμένουν την κάθε ευκαιρία για να βολευτούν. Αυτοί που ποτέ δεν διστάζουν να παρακινήσουν με ψεύτικες υποσχέσεις, τους φίλους και συγγενείς τους για να στηρίξουν τον εκλεκτό τους. Εξαπατούν ακόμη και τον εαυτό τους πιστεύοντας και οι ίδιοι τα ψέματα τους. Αυτοί είναι λοιπόν που θα «ανταμειφτούν» στο τέλος, από τους εκλεγόμενους άρχοντες ως γνήσιοι εκπροσώπων αυτών.
Πώς μπορούμε λοιπόν να αλλάξουμε τα κακώς έχοντα ενός διεφθαρμένου συστήματος; Όχι πάντως με την απαξίωση της πολιτικής ως λειτουργία αλλά την πολιτική που ασκείται από τους πολιτικούς. Αυτή την πολιτική είναι που πρέπει να αντικαταστήσουμε. Τώρα είναι που χρειάζεται να είναι επιβεβλημένη η προσέλευση των πολιτών στις κάλπες. Η απαξίωση πρέπει να επικρατήσει για αυτούς που δεν τήρησαν τις δεσμεύσεις τους. Κανένας πολίτης δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος και σε κανένα «σκληροπυρηνικό» δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αποφασίσει για εμάς. Εμείς πρέπει να κτίσουμε το μέλλον των παιδιών μας σε μια χώρα που εμείς οραματιζόμαστε. Αυτή η κρίση πρέπει να αντιμετωπιστεί με την αντικατάσταση των «απαξιωμένων».
*Αν. Πρόεδρος ΔΗΚΙ (ΟΕΛΜΕΚ) Αμμοχώστου
