Τι σελίδες θα γεμίσουμε
και ποιος θα τις γράψει
με αναφορές στο πάγωμα
μισθών, στην ανεργία,
στους φόρους, στις εκποιήσεις,
στους εκβιασμούς;
ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ *
Ένας ορισμός της ιστορίας είναι πως είναι η συστηματική μελέτη του παρελθόντος μέχρι και την παρούσα στιγμή, με έμφαση στην ανθρώπινη δραστηριότητα μέσα από διάφορες πηγές. Η ιστορία όμως δεν ανέχεται να πέσει μέσα της το παραμικρό ψέμα, όπως και η τραχεία αρτηρία καθώς δεν θα ανέχονταν να μπει μέσα της το παραμικρό κατά την κατάποση. («ἡ δὲ οὐκ ἂν τι ψεῦδος ἐμπεσὸν ἡ ἱστορία, οὐδὲ ἀκαριαῖον ἀνάσχοιτο, οὐ μᾶλλον ἢ τὴν ἀρτηρίαν τὴν τραχεῖαν παραδέξασθαι ἄν τι ἐς αὐτὴν καταποθέν». Λουκιανός, Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν).
Την πρώτη επαφή με την ιστορία την έχουν τα παιδιά μας στα πλαίσια του σχολικού προγράμματος στην Γ΄ Δημοτικού. Κάπου εκεί γύρω στα 8 τους χρόνια. Μέχρι τότε, επισήμως, εκτός και αν μεγαλώνουν σε οικογένεια ιστοριολάτρεων, ή ιστορικών εξ επαγγέλματος, η μόνη ιστορία που ξέρουν είναι η ιστορία που τους αφηγείται η γιαγιά και ο παππούς, ή τα παραμύθια που τους διαβάζουν το βράδυ πριν κοιμηθούν. Μια πρώτη λοιπόν προσπάθεια διασαφήνισης του όλου θέματος, είναι μια προσέγγιση που κατηγοριοποιεί τα γεγονότα και τα πρόσωπα στην αλήθεια και στον μύθο. Και να σου έξαφνα να ξεπηδούν και να γεμίζουν τον πίνακα της τάξης λέξεις όπως Μέγας Αλέξανδρος, Κολοκοτρώνης, Αυξεντίου, Εισβολή και 12 Θεοί του Ολύμπου, και Αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου... Φράσεις όπως το «Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος; Ζει και Βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει». Τέρατα του Λόχνες και σπαθιά του Βασιλιά Αρθούρου… Και να βλέπεις και οπτικά να μικραίνει η απόσταση ανάμεσα στην ιστορία και τον μύθο, ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα.
Σε μια τέτοια διδακτική προσέγγιση, μέσα από τα μάτια των παιδιών ανακάλυψα ξανά από την αρχή την αλήθεια και το ψέμα. Ξαναναρωτήθηκα το τι από όλα όσα ζούμε στη σύγχρονη ιστορία μας μπαίνει στην κατηγορία του μύθου και τι στης αλήθειας. Τι είναι τελικά ιστορία και τι είναι παραμύθι;
Ξεκινώντας από εκείνη τη μία και εφιαλτική νύκτα του πρώτου κουρέματος, του ΟΧΙ που ποτέ δεν ειπώθηκε όπως εκείνο του Μεταξά, των αντιστάσεων που ποτέ δεν προβλήθηκαν, των μαύρων τρυπών που κατάπιαν την οικονομία σε μια μόνο στιγμή. Είναι λέει Ιστορία η έλευση της Τρόικας στην Κύπρο, άραγε όμως θα καταγραφεί ιστορικά η περίοδος που διάγουμε σε κάποιο ιστορικό βιβλίο του μέλλοντος ως Τροϊκοκρατία; Θα μελετηθούν και θα καταγραφούν τα αίτια, οι αφορμές και οι πραγματικές συνέπειες; Θα καταγραφούν πουθενά οι φταίχτες και οι αθώοι; Τι σελίδες θα γεμίσουμε και ποιος θα τις γράψει με αναφορές στο πάγωμα των μισθών, στην ανεργία, στους φόρους, στις εκποιήσεις, στους εκβιασμούς; Θα καταγραφεί τελικά ως σωτήρας η Ε.Ε. και το ΔΝΤ; Η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ρόλος της θα ερευνηθεί και θα μελετηθεί επαρκώς; Τα εμπλεκόμενα συμφέροντα και οι συνέπειες στο Κυπριακό και στο ποιος ορίζει τελικά τον φυσικό πλούτο μιας καταχρεωμένης, υποδουλωμένης, ασπόνδυλης χώρας θα μπορέσει να τα αγγίξει κάποιος επαρκώς για να τα μελετήσει και να τα ερμηνεύσει;
Αντικείμενα, όλα τα πιο πάνω φαντάζομαι, επερχόμενων διδακτορικών τίτλων σε πανεπιστήμια Εγγλέζικα, Αμερικάνικα, Γερμανικά. Σε τομείς όπως τα Οικονομικά, οι Πολιτικές επιστήμες, η Κοινωνιολογία, η Ψυχολογία… «Η Οικονομία του Ελεύθερου Ανταγωνισμού και της Χρηματοκρατίας στον αγώνα για το ποιος θα μεθοδεύσει πολιτικές εξελίξεις που οδηγούν στην απόλυτη υποταγή μέσα από την διοχέτευση του αποξενωμένου από το χρήμα, και όχι μόνο, ατόμου στην Ψυχολογία της Παραίτησης στα πλαίσια πάντα της Κοινωνιολογίας του Πανικού μέσα από την Στοχευμένη Καταστροφολογία.» Καλό μου φαίνεται για τίτλος, όλο και κάποιο πανεπιστήμιο θα βρω για να το εισηγηθώ.
Θα φροντίσω μάλιστα στην καταγραφή της έρευνας μου για την Ιστορία μου, την Ιστορία μας, να παραθέτω πέρα από το όποιο σύνηθες παράρτημα, ένα κάτι που να τελειώνει σε live, παράρτημα-live ας πούμε, για να κρατώ updated την διατριβή μου, με όλα τα καινούρια που προκύπτουν εκεί που νομίζω πως τελείωσα και έπιασα πάτο. Να μπορεί με άλλα λόγια να μπει το μόνιμο πάγωμα των μισθών, η οριστικοποίηση των αποκοπών, η φορολόγηση του εφάπαξ, η παναπεργίες που προγραμματίζονται. Κάτι όπως το live της Αμφίπολης που για να μας δίνει κουράγιο και να οδηγεί τον Ελληνισμό σε ψυχική ανάταση, καταγράφει στιγμή προς στιγμή τα ευρήματα. Ένα τέτοιο live ονειρεύομαι να πετύχω στην καταγραφή των στιγμών απείρου κάλλους που βιώνουμε.
Οι Ιστορίες μου, οι Ιστορίες μας πόσο θα ήθελαν σε εκείνη την καταγραφή στον πίνακα που έλεγα, να έμπαιναν στη μεριά του μύθου, να μην ήταν ιστορίες αλλά παραμύθια! Γιατί; Μα γιατί στα παραμύθια, πάντα, ή σχεδόν πάντα, κερδίσουν οι καλοί. Τώρα το ποιοι είναι οι καλοί, αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
ΥΓ: Θα κλείσω με κάτι εντελώς άσχετο που συνειδητοποίησα μόλις πρόσφατα. Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω κάτι σπουδαίο, ας πούμε Υπουργός Παιδείας για να φτιάξω το Σχολείο των Ονείρων μου. Ε, λοιπόν, σίγουρα τώρα πια θέλω να γίνω ένας απλός Τροικανός, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να φτιάξω την χώρα των «ονείρων» μου… Τίποτα άλλο βλέπετε δεν φαίνεται να μετράει…
* Μέλος του Πολιτικού Γραφείου και Γραμματέας της Θεματικής Περιβάλλοντος του Κ.Σ. ΕΔΕΚ
