ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ*
Η πρόσφατη έρευνα της PISA σχετικά με την απόδοση των μαθητών στα Μαθηματικά, Ανάγνωση και Επιστήμες, πρέπει να αποτελέσει ακόμη μια προειδοποίηση στα αυτιά όσων ακούν. Εδώ όμως έγκειται το πρόβλημα. Η προειδοποίηση αφορά αυτούς που δεν ακούν, αλλά προσλαμβάνεται μόνο από όσους δεν έχουν χρείαν άλλων προειδοποιήσεων.
Τι άλλο να καταθέσει κανείς πέραν από το ότι είμαστε πρώτοι στα έξοδα και τελευταίοι στις αποδόσεις, για να προκαλέσει την δέουσα ανησυχία. Να προκαλέσει τον αναγκαίο σεισμό. Και ας μην πει κανείς πως μια έρευνα είναι και δεν πρέπει να της δώσουμε και μεγάλη σημασία. Δεκάδες έρευνες το ίδιο πράγμα δείχνουν .
Μερικοί από εμάς μιλάμε χρόνια για αυτό το θέμα. Γράφουμε, επιχειρηματολογούμε, φωνάζουμε μα κανείς δεν ακούει. Το σύστημα αρνείται να μετακινηθεί. Είμαστε ένα σύστημα που αρνείται να βελτιωθεί. Είμαστε ο άρρωστος που αρνείται να γιάνει. Ούτε ο Μολιέρος δεν εφηύρε τέτοιον ήρωα. Κάθε προσπάθεια συγκρούεται πάνω στα συμφέροντα. Σπάζει δε το κεφάλι της όταν συγκρούεται με τους μύθους. Και οι μύθοι έχουν πιο ισχυρούς θεμελιούς από τα κάστρα . Πώς μπορεί να αλλάξει κάτι όταν αυτό το κάτι δεν θέλει να αλλάξει.
Όμως ναι, κάτι μπορεί να γίνει, αν όσοι πιστεύουν ότι η αλλαγή στην Παιδεία μας είναι όρος για την επιβίωσή μας, αν όσοι πιστεύουν σ’ αυτό οργανώσουν μαζική, τεκμηριωμένη, στερεή αντίδραση. Στην τάξη και στο δρόμο.
Καθαρά και ξάστερα να δηλώσουν, συνεχώς και επίμονα ότι δεν μετέχουν πια σε ένα σύστημα που μας βουλιάζει. Και αυτό ανεξάρτητα από το ποιο χώρο αντιπροσωπεύει ο καθένας.
Υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να συνυποστηρίξουν αυτή τη μάχη.
Διαφορετικά κανένας Υπουργός, ούτε ακόμη και αυτός που θέλει να κάνει κάτι, δεν μπορεί να συμβάλει στην αλλαγή. Γιατί θα τσακίσει το κεφάλι του συγκρουόμενος με τους μύθους και τα συμφέροντα.
Χρειάζεται στήριξη από καθηγητές και δασκάλους. Στήριξη ουσιαστική, επίμονη και συνεχής. Στην τάξη και στο δρόμο.
Διερωτώμαι δε αν αυτό που μπορεί να κάνει ένας Υπουργός Παιδείας είναι μόνο αυτό. Να μαζέψει όλες τις πληροφορίες που αποδεικνύουν πως ξοδεύουμε τα περισσότερα και αποδίδουμε τα λιγότερα και να παραδεχτεί στον εαυτό του ότι ουδέν μπορεί να κάνει. Αφού κάνει αυτήν την εργασία, έχει πολλά να προσφέρει στην Παιδεία με μια, μόνη, και συγκεκριμένη ενέργεια. Μια πράξη αυτοθυσίας του θα φέρει περισσότερα αποτελέσματα απ’ όσα θα φέρουν οι 1500 και βάλε επισκέψεις του στο γραφείο του. Γιατί υπό τα σημερινά δεδομένα ο κάθε Υπουργός Παιδείας το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να επισκέπτεται καθημερινά το γραφείο του. Κρίμα δεν είναι; Τουλάχιστον η πράξη που υπαινίσσομαι θα μπορέσει ίσως από μόνη της να δημιουργήσει την αναγκαία συζήτηση. Τουλάχιστον αυτή. Την έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη. Κι ας μην αποδώσει τίποτε άλλο πέρα από μια δημόσια συζήτηση.
Μήπως όμως νομίζει ο φίλος μου ο Κενεβέζος ότι στο τέλος της θητείας του θα έχει πολλά να περηφανευτεί; Δεν πιστεύω ότι το πιστεύει. Μα ακόμα και αν νομίζει ότι δεν θα προκληθεί καμία αναγκαία διεργασία με οποιαδήποτε πράξη του, δεν είναι καλύτερα να καταλήξει έγκαιρα στο ακόλουθο συμπέρασμα; Αφού ουδέν θα πετύχω, τι να μένω εδώ, και να σκέφτομαι στο τέλος ότι ουδέν πέτυχα;
Δεν θέλω όσα έγραψα να εκληφθούν ως επίθεση στον συγκεκριμένο Υπουργό. Θα έλεγα τα ίδια για οποιονδήποτε ήταν στην θέση του. Άστε που το ίδιο ισχύει και για πολλές άλλες υπουργικές θέσεις και όχι μόνο.
*Ευρωβουλευτής ΑΚΕΛ
