ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ*
Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε τις χειρότερες μέρες της κυπριακής οικονομίας από το 1974. Είναι επίσης αδιαμφισβήτητο το γεγονός πως εν έτη 2013 ζούμε στην Κύπρο των συσσιτίων και των κοινοτικών παντοπωλείων. Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα η ανεργία καλπάζει με ανησυχητικούς ρυθμούς, η μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη ενώ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Την ίδια στιγμή το μέλλον φαντάζει αβέβαιο, ειδικότερα για την νέα γενιά αφού βλέπουν τα όνειρα και τις προσδοκίες τους να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος, έχοντας ως μοναδική διέξοδο την αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης στο εξωτερικό.
Παρακολουθώντας με “κομμένη την ανάσα” τις καταστροφικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης να ξετυλίγονται, δημιουργείται η αίσθηση της απόγνωσης, της αγανάκτησης ακόμα και της ντροπής για το που έχει φτάσει η πατρίδα μας.
Όσον αφορά το ερώτημα για το ποιοι ευθύνονται για την κατάσταση της κυπριακής οικονομίας είναι τοις πάσι γνωστό, και ως εκ τούτου θα το θεωρούσα άσκοπο να αναφερθώ. Παρόλα ταύτα, το σημαντικό ερώτημα που προκύπτει και βασανίζει την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι το εξής: Ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο θα ξεπεραστεί γρήγορα και αποτελεσματικά η κρίση;
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα θεωρώ πως θα πρέπει πρώτιστα να ψάξουμε να βρούμε τι έλειπε και μας οδήγησε σε αυτό το οδυνηρό σημείο. Η δημιουργία, η διατήρηση και η διαιώνιση μιας κρίσης θεωρώ πως ταυτίζεται με την ελλιπή, ανεπαρκή και ανίκανη ηγεσία. Έτσι, εκτός της οικονομικής κρίσης πρώτα και πάνω από όλα αντιμετωπίζουμε Κρίση Ηγεσίας. Ως εκ τούτου το έλλειμμα ηγεσίας θεωρώ πως είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σαν πολίτες αυτού του κράτους, καθώς είναι αυτό που μας οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα.
Το έλλειμμα ηγεσίας είναι ένα φαινόμενο το οποίο τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή του με το πιο έντονο τρόπο, καθιστώντας τους πολίτες θεατές μιας ηγεσίας που χαρακτηριζόταν από αναβλητικότητα, αναποφασιστικότητα, ατολμία αλλά και μια ηγεσία των πολλών χαμένων ευκαιριών. Μια ηγεσία η οποία διεκδικούσε “το αλάθητο του Πάπα”, χωρίς διάθεση για αυτοκριτική. Μια ηγεσία που αυτοαναιρείτο καθημερινά με τις πράξεις και τις δηλώσεις της. Μια ηγεσία που δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να συνενώσει δυνάμεις. Μια ηγεσία η οποία ποτέ δεν αντιλήφθηκε πως ήταν ηγεσία.
Ως εκ τούτου και απαντώντας στο παραπάνω ερώτημα, “η κρίση θέλει ηγεσία” που να μπορεί να δράσει με γρήγορο, αξιόπιστο και αποτελεσματικό τρόπο έχοντας όραμα την επίτευξη του στόχου που δεν είναι άλλος από την έξοδο της πατρίδας μας από την κρίση. Μια ηγεσία η οποία όταν χρειαστεί θα έχει την δυνατότητα να απαντήσει και να διαχειριστεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο στο σημαντικό κάλεσμα της ιστορίας.
Αυτή η Δυναμική Ηγεσία αντανακλάται στο πρόσωπο του Νίκου Αναστασιάδη, ο οποίος με αίσθημα ευθύνης, έχει την ικανότητα και την αποφασιστικότητα να συνενώσει δυνάμεις στα πλαίσια μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας και να διαχειριστεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τα σημερινά προβλήματα της κυπριακής οικονομίας. Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι η ηγετική φυσιογνωμία που διαθέτει το πολιτικό εκτόπισμα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο και έχει την δυνατότητα να προσδώσει μια νέα ώθηση στην πατρίδα μας και να την οδηγήσει στο δρόμο της ανάπτυξης, δίνοντας ελπίδα και προοπτική σε όλους τους πολίτες για να επανακτήσουν την χαμένη τους υπερηφάνεια.
Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι η λύση στο σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, αυτό της έλλειψης μιας ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ…!!!
*Μέλος ΝΕΔΗΣΥ Λεμεσού
