ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΠΑΡΡΗ*
Οι σημαντικές εξελίξεις και η κρισιμότητα των καιρών όσο αφορά το εθνικό μας θέμα, αισθάνομαι ότι μου επιβάλλουν ν΄αλλάξω τη συνήθη θεματική μου.
Τα θέματα της εκπαίδευσης και της Εκπαιδευτικής Διοίκησης μπορούν να περιμένουν. Δεν μπορεί όμως να περιμένει η ενεργός συμμετοχή και η κατάθεση των απόψεών μας για το εθνικό θέμα. Ο χρόνος εξαντλείται, φτάσαμε στα όρια μας, προσπεράσαμε κάθε «κόκκινη» γραμμή, ψηλαφούμε πλέον τους κινδύνους επιβίωσης.
Το κατεχόμενο κομμάτι της πατρίδας τουρκοποιείται, η ροή εποίκων είναι ανεξέλεγκτη, το ψευδοκράτος απόλυτα ποδηγετείται από την Τουρκία και η ενσωμάτωση είναι πια πολύ κοντά. Ο Σουλτάνος Ερντογάν, αχόρταστα ορέγεται νέα Οθωμανική αυτοκρατορία, αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης, διεκδικεί Αιγαίο και Ελληνικά νησιά, δοκιμάζει τις αντοχές και την εθνική αξιοπρέπεια των Ελλήνων, αγνοεί και εκβιάζει την Ευρώπη, δε λογαριάζει αρχές, πανανθρώπινες αξίες και ανθρώπινα δικαιώματα, εισβάλλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε Συρία και Ιράκ.
Μέσα σε αυτό το κλίμα και σε τέτοιες δυσκολίες οφείλουμε να παλέψουμε για την επιβίωσή μας, να εξαντλήσουμε τις προσπάθειές μας για μια σωστή και εθνικά αποδεκτή λύση. Όλοι το επιζητούμε αυτό. Πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να μη θέλει το γρηγορότερο λύση.
Αυτό όμως δε δικαιολογεί την όποια βιασύνη, την όποια λύση τουρκικών προδιαγραφών. Χρειάζεται πολλή προσοχή, καθώς οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι. Χρειάζεται αρραγής ενότητα, σύμπνοια και καθορισμός εσχάτων ορίων. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι πρέπει κάποιος να συμφωνεί με τις επιλογές της ηγεσίας μας αν η συνείδησή του επαναστατεί, αν η ιστορική γνώση του αποκαλύπτει τους επερχόμενους κινδύνους.
Είναι σαφής ο στόχος της Τουρκίας και του ψευδοκράτους, δεν αποκρύπτεται η επιθυμία τους να δουν «εκλιπούσα» την Κυπριακή Δημοκρατία, να διατηρήσουν εγγυήσεις, επεμβατικά δικαιώματα και στρατό κατοχής έστω κι αν αλλάξουν το όνομα, να μην δώσουν παρά ελάχιστο έδαφος, να μην επιτρέψουν παρά σε ελάχιστους πρόσφυγες να επιστρέψουν, να επιτύχουν διαχωρισμό εθνικό, γεωγραφικό και θρησκευτικό, να πετύχουν την «εκ περιτροπής» προεδρία, να μετατρέψουν την Κυπριακή Δημοκρατία σε μία χαλαρή Ομοσπονδία με 2 συνιστώνται κρατίδια. Όσο έντονη είναι αυτή η επιθυμία της Τουρκικής πλευράς, τόσο έντονη πρέπει να είναι η δική μας προσπάθεια για διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και για μια σωστή λύση του, εθνικού μας θέματος που θα είναι σύμφωνη με τις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες και θα οδηγεί στην ενότητα και όχι στο διαχωρισμό που θα ισχύει για πάντα.
Πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι στη διαχείριση των Εθνικών θεμάτων ο χρόνος είναι μονάχα μια στιγμή και περισσότερη σημασία έχει η προοπτική όσο αφορά την επιβίωση των μελλοντικών γενεών. Χρειάζεται επίσης όραμα, και σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα δεν μπορεί να υπάρχει άλλο όραμα από την απελευθέρωση και την επανένωση με σωστούς όρους που θα διαφυλάττουν τουλάχιστο την εθνική μας αξιοπρέπεια. Είναι γι΄αυτούς τους λόγους που νιώσαμε έκπληξη για τις τελευταίες κινήσεις της πλευράς μας για επανέναρξη των συνομιλιών μετά το ναυάγιο, καθώς έδωσαν το μήνυμα ότι γρήγορα υποχωρήσαμε, αποδεχτήκαμε τους τουρκικούς όρους, ακυρώσαμε τις δικές μας προϋποθέσεις για να φτάσουμε στις πολυμερή ή πενταμερή (μάλλον), αφήνοντας στην εποικοδομητική ασάφεια και το θέμα των εγγυήσεων και το θέμα των εποίκων και το θέμα τις αποχώρησης του τούρκικου στρατού και το πώς προχωρούμε αν δε συμφωνήσουμε στα κριτήρια του εδαφικού, για το αν θα είναι πολυμερής η πενταμερής η διάσκεψη και ξεκάθαρα ποιοι θα συμμετάσχουν σ΄αυτή.
Έχω την αίσθηση ότι «χωρίς περίσκεψη» συρθήκαμε σε μια διαδικασία που το μέλλον της είναι αβέβαιο, οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι και η διαχείριση της ενδεχομένης αποτυχίας θα είναι δύσκολη ως αδύνατη, καθώς με αυτή μας την τακτική δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η αποτυχία θα χρεωθεί στην άλλη πλευρά.
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ πρέπει όλος ο Κυπριακός Ελληνισμός να είναι σε εγρήγορση, να ενημερώνεται και να παρακολουθεί, να αντιδρά όποτε χρειάζεται, να ελέγχει, να σκέφτεται εθνικά και σε βάθος χρόνου και επιτέλους όλοι οφείλουμε να καταλάβουμε ότι το θέμα δεν είναι οικονομικό, δεν είναι θέμα αποζημιώσεων (υπάρχει δυστυχώς κι αυτός ο τρόπος σκέψης). Το ξεπούλημα της πατρίδας δε διαγράφεται ούτε συγχωρείται για χάρη της όποιας αποζημίωσης. Θα παραμένει για πάντα στίγμα και πράξη προδοσίας για την υπόλοιπη ζωή μας και αφορμή για να μας καταριούνται παιδιά και εγγόνια. Εννοώ και την ηγεσία, αλλά και όλο το λαό (τουλάχιστον της δικής μας γενιάς) για τον μη έλεγχο και για την απραξία.
Ας είμαστε λοιπόν όλοι προσεκτικοί, σε συνεχή έγνοια και εμπλοκή, ας «πράττουμε και ας σκεφτόμαστε εθνικά» και να μην περιμένουμε να πράξουμε το καθήκον μας όταν ξαφνικά θα βρεθούμε μπροστά σε δημοψήφισμα για κάποιο σχέδιο λύσης στο οποίο κάποιοι εν τη απουσία μας κατέληξαν. Ίσως τότε να είναι αργά και όλα θα είναι τελεσίδικα. Τώρα είναι η ώρα της δράσης.
*Επίτιμος Πρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων
Δι/ντης Μ. Εκπαίδευσης Κύπρου
