Η Κύπρος του χθες και του σήμερα


ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΕΤΡΗ*  

Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου.  (Τζον Κέννεντυ). Μία έκφραση πού ίσως ταιριάζει γάντι στην δική μας στυγνή πραγματικότητα όπου καταλήξαμε. Μία κοινωνία που βρίσκεται διαταραγμένη σε ρηχά νερά, σε ένα καράβι, που δεν έχει προορισμό, και οι επιβάτες ψυχικά φορτισμένοι βάζουν τέρμα στη ζωή τους αφού δεν αντέχουν. Άλλοι προσπαθούν να ζήσουν και απλώς προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα καταφέρουν, χωρίς να προσφέρουν οικειοθελώς ένα χέρι βοηθείας στο συνάνθρωπο τους, όπου ίσως μέσα στη δυσχέρεια του, πεινά και η ζωή του αρχίζει σιγά σιγά να σβήνει.

Με τα όσα παρακολουθούμε καθημερινώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να συμβαίνουν γύρω μας και μας ταλανίζουν, δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς και ασυγκίνητοι. Ακούσαμε αυτοκτονίες φυλακισμένων, βρέφος μέσα σε σκουπίδια και το θλιβερότερο από όλα τον θάνατο μίας μάνας σε ένα σπίτι τρώγλη. Μίας μάνας λοιπόν που ίσως να ζούσε και δίπλα από το δικό μας σπίτι, αλλά κανένας δεν την κοίταξε. Κοίταξε μονάχα το μικρό παιδάκι που αντί να βρίσκεται στην δική του ευτυχία και στα παιδικά του όνειρα, αναζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια για την νεκρή του μάνα. Συγκινητική ιστορία αλλά μέσα στην κοινή γνώμη ακούστηκε και η άποψη, πως αυτοί μας κατέστρεψαν, οι αλλοδαποί, και πως είναι προτιμότερο ως κοινωνία να βλέπουμε τα δικά μας. Αφενός ξεχάσαμε ότι ήταν μάνα, αλλά σταθήκαμε στο γεγονός ότι η γυναίκα που βρέθηκε νεκρή ήταν  αλλοδαπή, μια ξένη. Αυτό έχει σημασία στην τελική για μερικούς, αφού προφανώς ξέχασαν ότι ήταν συνάνθρωπος μας. Άξιο απορίας είναι το πως προχωράμε τελικά με τέτοιες πληθωρικά ρατσιστικές αντιλήψεις;

Σκοτεινό το μέλλον μας που ακολουθεί αφού από τα διάφορα έκτροπα που συμβαίνουν, καταλήγουμε σε ένα ευρύ κύκλο ερωτήσεων, ποιος, τι, γιατί σαν παιχνίδι ταμπού. Αλγεινή εντύπωση προκαλούν οι όλοι αρμόδιοι, που είναι εμφανέστατο πως φέρουν μέγιστη ευθύνη αλλά χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα  πουλάνε πνεύμα στο κοινό πως θα γίνουν οι αναγκαίες έρευνες για το κάθε τι, μέχρις ότου ξεχαστεί. Με περισσή λύπη δεν μπορούμε να δούμε πως μας περιμένει ένα καλύτερο αύριο. Η καθημερινότητα γίνεται μία επιβεβαίωση πως οδηγούμαστε σε αδιέξοδο, χανόμαστε.

Ο μόνος τρόπος επίλυσης των προβλημάτων, είναι να συμβάλουμε και εμείς σε αυτή την διχασμένη, βραχυκυκλωμένη κοινωνία μακριά από τις διάφορες ακραίες ενέργειες και ίσως υπάρξουν καλύτερες μέρες με την συνεργασία όλων μας, για ένα κοσμοπολιτικό και ελπιδοφόρο μέλλον. Ανεξαιρέτως φυλής, εθνικότητας, χρώματος, ο καθένας που βρίσκεται δίπλα μας, να μην ξεχνάμε ότι είναι άνθρωπος. Τελευταίο θέλω να παραθέσω τη φράση του Ανρι Λακορντέρ: «Η κοινωνία δεν είναι παρά η εξέλιξη της οικογένειας. Εάν ο άνθρωπος βγει διεφθαρμένος από την οικογένεια, θα μπει διεφθαρμένος στην κοινωνία.»

*Φοιτητής Δημοσιογραφίας




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










340