ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας
τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες
τα κορίτσια τ’ Αγγεία των Μυστηρίων
τα γεμάτα ως πάνω και τ’ απύθμενα
Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα
τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα
τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι
τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα
Η Έρση, η Μυρτώ, η Μαρίνα
Η Ελένη, η Ρωξάνη, η Φωτεινή
Η Άννα, η Αλεξάνδρα, η Κύνθια
(O. Eλύτης, Το Άξιον Εστί - Δοξαστικόν)
Η γραφίδα του Ελύτη σπάει την παράξενη σιωπή. Δεν είδα τίποτε να γράφεται για τη σπουδαία μέρα στη σελίδα αυτή. Με λόγια απλά, λοιπόν: 8 Μαρτίου – παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.Κάθε γυναίκας. Ασχέτως χρώματος, φυλής, εθνότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, και κοινωνικού status. Σήμερα – αλλά όχι μονάχα σήμερα – γιορτάζουν οι μάνες, οι σύζυγοι, οι κόρες. Οι γυναίκες της πολιτικής, του πνεύματος, της ακαδημίας, της οικίας, της εργατιάς, της αγροτιάς. Δίνουν νόημα στην ζωή οι γυναίκες, αλλά δεν είναι αντικείμενα ηδονής. Δεν είναι παιχνιδάκια να τα χτυπούν κάποιοι «άντρακλες», για να τους φεύγουν τα νεύρα. Απαιτούν σεβασμό και αγάπη. Μεγαλώνουν τα παιδιά και κρατάνε το σπίτι, αλλά δεν πρέπει να μένουν κλεισμένες σε αυτό. Σπουδάζουν και μορφώνονται, αλλά ακόμα ζητούν ίσες ευκαιρίες να διαπρέψουν, όπως ξέρουν και αξίζουν, στον κόσμο της εργασίας, στον κόσμο της ακαδημαϊκής δημιουργίας, και στα κέντρα λήψεως αποφάσεων.
Στην Κύπρο υπάρχει ακόμα ένα είδος γυναίκας. Μάνα των ηρώων. Μάνα των αγνοουμένων. Δυνατές μάνες. Και η σύζυγος και η κόρη που άντεξαν τον πόνο του ακούσιου και βάρβαρου αποχωρισμού. Τους σκότωσαν τους δικούς τους εν καιρώ πολέμου. Ακόμα και εν καιρώ ειρήνης. Κι όμως αυτές αντέχουν. Το κεφάλι το κρατάνε ψηλά. Αντέχουν ακόμα, περιμένοντας τα παιδιά τους. Αντέχουν ακόμα, απαιτώντας την απόδοση δικαιοσύνης. Η Κυριακή, η Μαρία, η Πόπη... Αυτές τις γυναίκες τις τιμούμε διπλά.
