ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ*
Ο Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ισχυρίζεται ότι : «Η οικονομική κρίση επεκτείνεται και σε κρίση θεσμών και επηρεάζει τη δικαστική εξουσία!»
Εμείς, απορρίπτουμε αυτήν την προσέγγιση και ισχυριζόμαστε ακριβώς το αντίστροφο.
Δηλαδή ότι:Είναι η κρίση των θεσμών που επέτρεψε σε κάποιους και μας οδήγησαν στην καταστροφή και όχι η καταστροφή στην κρίση των θεσμών.
Εάν διαδοχικοί κατόχοι των θεσμών ανταποκρίνοντο στην αποστολή τους, τότε και αυτό είναι προφανές, ουδέποτε θα συρόμασταν εκόντες άκοντες στον γκρεμόμέσα στον οποίον ακόμα κατρακυλούμε και οι επιπτώσεις από μια διεθνή οικονομική κρίση, ναι μεν θα μας επηρέαζαν, αλλά θα ήταν οι λιγότερο επώδυνες και προπαντός διαχειρίσιμες και μέσα στα πλαίσια των δικών μας δυνατοτήτων.
Εδώ εγείρεται το μείζον ερώτημα:
Πότε ο κάτοχος ενός θεσμού μπορεί να ανταποκριθεί, υποφερτά έστω, στην εκ του συντάγματος, εκ των νόμων και εκ της λαϊκής απαίτησης αποστολή του;
Οι προσεγγίσεις και οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλές και θα μπορούσε το ερώτημα αυτό να αποτελέσει αντικείμενο μιας ολόκληρης πραγματείας ή ενός συνεδρίου.Η δική μας απάντηση είναι απλή, περιεκτική και ούτε συνέδρια ούτε περισπούδαστες αναλύσεις χρειάζονται.
Πρώτον, θα πρέπει να πούμε ξανά, ότι για όλους που βρίσκονται στον δημόσιο και πολιτικό βίο της χώρας υπάρχει ένα κοινό προαπαιτούμενο, που αν αυτό δεν ικανοποιείται, δεν χρειάζεται καν να εξετάσουμε τα κατά περίπτωση αιτούμενα που συνθέτουν την επάρκεια και την καταλληλότητα ενός εκάστου. Αυτό το κοινό για κάθε περίπτωση είναι : Το δημόσιο ήθος.
Το δημόσιο ήθος για τους κατόχους θεσμικών θέσεων δεν είναι ηθικολογία. Είναι θεμελιώδες και διαρκές προαπαιτούμενο επιτυχούς άσκησης των καθηκόντων τους και επαρκούς ανταπόκρισης στην αποστολή τους.
Απουσία δημόσιου ήθους από τους κατόχους των θεσμών σημαίνει ηθική κατάπτωση και καταρράκωση τόσον των ιδίων των κατόχων όσων και των θεσμών. Σημαίνει ότι τόσον οι ίδιοι όσον και οι φίλοι τους θα έχουν τη δυνατότητα να θέτουν επί μακρόν υπεράνω και εις βάρος του γενικού και διαρκούς καλού της χώρας και του λαού, το ατομικό, εφήμερο και στενόκαρδο προσωπικό συμφέρον τους.
Δεύτερον, ο κάτοχος ενός θεσμού είναι εκ των ων ουκ άνευ να έχει συνείδηση της αποστολής του, αντίληψη των πραγματικοτήτων και της ισχύος των ζητημάτων που εγείρονται, συναίσθηση της ευθύνης του και πάνω από όλα να διαθέτει ισχυρή βούληση, για να γίνονται αυτά που πρέπει και να μην γίνονται αυτά που δεν πρέπει.
Τρίτον, η κρίση των θεσμών ήταν και ακόμα είναι, κρίση και παρακμή βαθύτατη. Κρίση και παρακμή ηθική και πολιτική. Κρίση και παρακμή των συνειδήσεων.
Η κατάπτωση και καταρράκωση της πολιτικής ηθικής, επέτρεψε σε κόμματα και πολιτικούς, αντί να υποτάσσουν τα συμφέροντα τους στο γενικό και όποτε συγκρούονται να τα θυσιάζουν, να πράττουν ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή να θυσιάζουν το γενικό καλό απλά και μόνο για να διαφυλάξουν ποσοστά και επιρροή και για να επιπλεύσουν και να επικρατήσουν οι ίδιοι.
Το πιο πάνω τείνει να μετατρέψει τα πολιτικά κόμματα από διαρκείς υπεύθυνους πολιτικούς οργανισμούς υπερασπίσεως και προωθήσεως των συμφερόντων της χώρας και του λαού, σε ανεύθυνες έννομες συμμορίες που θα λειτουργούν εις βάρος και εναντίον τους, που θα κατασπαράσσουν τις σάρκες τους και θα διαγουμίζουν τον πλούτο, τα οράματα και τις προσδοκίες τους.
Μα πώς κάτι τέτοιο είναι δυνατόν; Πιθανόν να αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης.
Ο λόγος, είναι διότι ορισμένοι που διορίζονται για να υπηρετούν τον τόπο και τον λαό, αντί να ασκούν τα καθήκοντά τους ανεπηρέαστα από το προσωπικό τους συμφέρον, το αναγάγουν σε γνώμονα λήψεως αποφάσεων και άσκησης πολιτικής.
Έτσι, η εξουσίες που έχουν μετατρέπονται σε αντικείμενο ιδιωτικής εκμετάλλευσης κι αντί αυτές, που εκ του λαού πηγάζουν, εξ ονόματος του υπάρχουν και υπέρ του πρέπει να λειτουργούν, στρέφονται ουσιαστικά εναντίον του.
Και είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που διαρκώς ισχυριζόμαστε, ότι αν δεν υπάρξει ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ, δηλαδή εξάρθρωση και διάλυση των βασικών αιτιών της τωρινής μας καταστροφής, αυτή κοντά στην επόμενη καταστροφή, θα φαντάζει ΠΡΟΣΚΟΠΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ.
*Βουλευτή ΔΗ.ΣΥ
