ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗ*
Τί είναι ωριμότητα; Η ικανότητα να σκέφτομαι πριν από δεδομένη πράξη, τις συνέπειες αυτής. Αν μπορώ να συνεχίσω ανεπηρέαστα τη ζωή μου, τότε μπορώ να προχωρήσω στην δεδομένη πράξη. Αν οι συνέπειες της πράξης μου βαίνουν εναντίον μου ή ανατρέπουν ισορροπίες στη ζωή / εργασία μου, τότε πρέπει να είμαι πολύ προσεχτικός και ίσως να πρέπει να βγάλω από το μυαλό μου την πράξη αυτή.
Την Πέμπτη καλούμαστε να λάβουμε θέση για πράξεις και ενέργειες που θα κάνουμε ως κλάδος. Μέσα σε όλους μας ξυπνούν η οργή για το Μαρί, τη Λαϊκή, τη Δρομολαξιά, τον ELA και η ανάγκη για εκτόνωση από τα όσα άδικα και τραγικά υποχρεωνόμαστε να βιώσουμε ως πολίτες ευνομούμενης πολιτείας. Έχουμε την ανάγκη να βγάλουμε από μέσα μας το άχτι για τα κοινωνικά παντοπωλεία, την ανεργία τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Σκεφτόμαστε τους συνάδελφους που με τόσα χρόνια στην έδρα, μένουν ξαφνικά χωρίς δουλειά ή με δουλειά των 400 ευρώ ακάθαρτα. Σκεφτόμαστε τους συναδέλφους που περιμένουν χρόνια κάποιοι στον κατάλογο για να διοριστούν και ξαφνικά απειλούνται να μείνουν εκτός νυμφώνος. Πρώτη μας σκέψη: ΑΠΕΡΓΙΑ. Τι γίνεται μετά όμως; Τι μας φέρνει η επόμενη μέρα; Ποιούς θα έχουμε δίπλα μας ποιους μαζί μας και ποιους απέναντι; Και το κυριότερο: πόσους θα έχουμε μαζί μας και πόσους απέναντί μας;
Η ΠΟΕΔ, τις τελευταίες δεκαετίες έχει κερδίσει άπειρους πολέμους. Έχει κερδίσει τη μείωση μαθητών κατά τμήμα, έχει μειώσει το διδακτικό χρόνο, έχει πετύχει την μισθολογική αναβάθμιση, την αύξηση των κονδυλίων για την παιδεία και άλλα πολλά. Τα κέρδισε με απεργίες και πορείες στους δρόμους. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Σήμερα μπορούμε να επαναλάβουμε παρόμοιες αντιδράσεις;
Πέρασε ο καιρός που οι πόλεμοι κερδίζονταν στους δρόμους, στις πλατείες και στις αλάνες. Σήμερα στήνονται ολόκληρα συνεργεία με ειδικούς επικοινωνιολόγους, ίμεϊτζ μέικερς κλπ. Σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, οι πόλεμοι κερδίζονται στα τραπέζια, πίσω από τις κλειστές πόρτες, με μοναδικό γνώμονα, τι έχουν να χάσουν και τι έχουν να κερδίσουν αυτοί που αποφασίζουν. Στη δεδομένη περίπτωση, ψήφους. Αν αυτοί που θα είναι απέναντί μας είναι περισσότεροι, φρόνιμο θα ήταν να σκεφτούμε 2 και 3 φορές το κάθε μας βήμα. Αν όμως αυτοί που θα είναι απέναντί μας είναι το σύνολο της κοινής γνώμης, τότε θα ήταν ολέθριο σφάλμα να "πέσουμε με αξιοπρέπεια " ή "για την τιμή των όπλων" γιατί είναι πολύ λίγοι οι δικοί μας ψήφοι σε σχέση με τους απέναντι. Ας θυμηθούμε το "ηρωικό όχι" τις Bουλής μας που μας έκανε περήφανους για μερικές ώρες και μετά ήρθε η σφαλιάρα από τους φίλους μας στην Ευρώπη και λέγαμε "στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα".
Αν χάσουμε την κοινή γνώμη (βλέπε ψήφοι), θα δώσουμε το άλλοθι στους έχοντες την εξουσία, είτε τοπικά είτε στην Ευρώπη, να σκληρύνουν τη στάση τους και να εξαγγείλουν νέα μέτρα, αύξηση του διδακτικού χρόνου, αύξηση των μαθητών κατά τμήμα κλπ, με αποτέλεσμα αντί να μιλούμε για 53, του χρόνου να μιλούμε για 200 ή 300 απολυμένους συνάδελφους. Γιατί έτσι θα γίνουν αυτοί αρεστοί, θα δείξουν πυγμή και αποφασιστικότητα και ταυτόχρονα θα εξοικονομήσουν κονδύλια με τις μικρότερες δυνατές απώλειες (ψήφους).
Αν πράγματι μας ενδιαφέρει να υποστηρίξουμε τους πάσχοντες συναδέλφους αλλά και να συντηρήσουμε τα κεκτημένα δεκαετιών, πρέπει να αντιδράσουμε δυναμικά. Πρέπει να συστρατευτούμε με τους οργανωμένους γονείς και μαζί να δείξουμε ότι ΔΕΝ δεχόμαστε ούτε και μία υποχώρηση που να μειώσει την ποιότητα εκπαίδευσης και το δικαίωμα πρόσβασης των μαθητών στην εκπαίδευση. Δεν δεχόμαστε ούτε ένα άλλο συνάδελφο στην ανεργία. Επικοινωνιακά όμως, πρώτιστα πρέπει να δηλώσουμε ότι αντιδρούμε για τη σαπίλα που βλέπουμε να εξελίσσεται στη Δρομολαξιά και την κάθε Δρομολαξιά των προηγούμενων κυβερνόντων. Την κατάντια του κοινωνικού παντοπωλείου και των συσσιτίων. Την απελπισία του απολυμένου γονιού και του παιδιού χωρίς ρούχα και φαγητό. Είμαι σίγουρος ότι όλοι οι γονείς και το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης θα έλθει στο πλευρό μας. Να γίνουμε εμείς οι πρώτοι που θα δείξουμε σε όλους τον τρόπο των δυναμικών αντιδράσεων. Μπορείτε να σκεφτείτε 6000 ή και περισσότερους εκπαιδευτικούς Μέση και Δημοτικής, έξω από τη Βουλή ή το Προεδρικό; Πρέπει να αντιδράσουμε. Επιβάλλεται να αντιδράσουμε. Γιατί δεν είναι στόχος μας μόνο να παραδώσουμε καλύτερα τα παιδιά μας στην κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα να παραδώσουμε μια καλύτερη κοινωνία στα παιδιά μας.
Θέλουμε να υποστηρίξουμε τους συναδέλφους που έμειναν χωρίς δουλειά; Ας προσφέρουμε όλοι μας το 0,25% του μισθού μας για ενίσχυση αυτών και των οικογενειών τους. Λεφτά που θα τα χάναμε ούτως η άλλως με συνεχιζόμενη απεργία, στο πολλαπλάσιο, ενώ ταυτόχρονα θα είναι και αφορολόγητα αφού θα είναι εισφορά. Εμείς, μέσω της ΠΟΕΔ και όχι μέσω της πολιτείας. Ένα μικρό ποσοστό του ποσού που θα συγκεντρώνεται κάθε μήνα, να το συνεισφέρουμε στα κοινωνικά παντοπωλεία. Έτσι η κοινή γνώμη όχι μόνο δεν θα έχει λόγο να είναι εναντίον μας, αλλά θα έχει αρκετούς για να είναι υπέρ μας. Μέτρα σαν και αυτά μπορούμε να σκεφτούμε πολλά, φτάνει η προσπάθειά μας να είναι πως πραγματικά μπορούμε να συμπαρασταθούμε στους συναδέρφους μας και ταυτόχρονα να προστατεύσουμε εαυτούς, παιδεία και παιδιά από μελλοντικές επιθέσεις.
Την Πέμπτη καλούμαστε να λάβουμε θέση για το μέλλον του κλάδου μας. Την Πέμπτη καλούμαστε να μιμηθούμε ένα ηρωικό όχι (ακολουθούμενο από το στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα) ή να συμπεριφερθούμε με ωριμότητα και με γνώση, όχι στερνή, αλλά προυπάρχουσα και δεσπόζουσα. Δεν πιστεύω ότι τα έντονα απεργιακά μέτρα μπορούν να μας προσφέρουν περισσότερα από όσα θα μας στερήσουν. Και την άποψη αυτή, δεν την εκφράζει κάποιος νηφάλιος και ήρεμος χαρακτήρας. Την εκφράζει άνθρωπος που έχει αντιδράσει, έχει απεργήσει και έχει φάει ξύλο στα φοιτητικά του χρόνια. Αυτό που έχει αλλάξει από τότε, είναι ότι έχει σταματήσει το μυαλό μας να επηρεάζεται από επιπόλαιες αποφάσεις και αποφάσεις που μας οδήγησαν στον ELA και στη Δρομολαξιά . Οι αποφάσεις μας πλέον παίρνονται σύμφωνα με τις εμπειρίες και την ωριμότητα. Τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε, ή θέλουμε να πιστεύουμε.
Την Πέμπτη, ζυγίστε τα υπέρ, ζυγίστε και τα κατά. Και ο θεός βοηθός...
*ΕκπαιδευτικόςΔημοτικής
