ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ*
Όλοι παραδέχονται, διατυμπανίζουν, αναγνωρίζουν και διατείνονται πως η Παιδεία για μια χώρα είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει και από την Παιδεία εξαρτώνται πολλά όπως η ευημερία της κοινωνίας, η εδραίωση της δημοκρατίας, η καλλιτεχνική δημιουργία, η ηθική αποτίμηση των νέων μας και όλες οι αξίες που διέπουν την ανθρώπινη φύση. Κανείς δεν διαφωνεί με αυτή τη διαλεκτική σύνθεση και ούτε κανείς πρόκειται να αμφισβητήσει τη μεγάλη αξία της Παιδείας και των προϊόντων που προέρχονται από αυτή. Φτάνει η Παιδεία να είναι υγιής, να εφαρμόζει το χρέος της στο ακέραιο και να μην φορέσει το σκουφάκι της πρόθεσης παρά- και να μετατραπεί σε παρα-παιδεία, παρά-νοια, παρά-μουση, παρ-αλλαγή, και παρα-κειμωμένη κάποιων πολιτικών και παρα-πολιτικών που θέλουν να την προσδέσουν στο άρμα του κόμματός τους ή να «ασελγήσουν» στο σώμα της αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες που θα προκύψουν για τον τόπο μας. Και όμως υπάρχουν τέτοιοι που τους ενδιαφέρει μόνο το προσωπικό ή κομματικό συμφέρον. Και πιστεύουν ότι είναι η Παιδεία ένα μεγάλο κεφάλαιο για επένδυση των φιλόδοξων σχεδίων τους, είναι ένα κεφάλαιο που μπορεί να διαμορφώσει το χαρακτήρα και το ήθος των νέων με στόχο την ένταξή τους σε κομματικές οργανώσεις και συμβούλια. ΄Εργα πονηρά με σκοπιμότητα, που θέλουν να μετατρέψουν το χώρο της εκπαίδευσης σε προπαγαντιστικό πεδίο για να πετύχουν να επηρεάσουν τους νέους και να τους κάνουν τα πιο πρόθυμα φερέφωνα των ιδεών και των σχεδίων τους. Εκμεταλλεύονται τον αυθορμητισμό, τον ενθουσιασμό, την κοινωνική τους τάξη και την απειρία των νέων μας.
Η Παιδεία δεν είναι το αποπαίδι κανενός.
Η Παιδεία είναι υψηλό ιδεώδες που χαράσσει πολιτική αλλά δεν παραχαράσσεται από μικροκομματικές αναζητήσεις.
Η Παιδεία είναι, και θα πρέπει έτσι να διατηρηθεί, κοινωνική λειτουργία με την οποία ο άνθρωπος μεταδίδει στον άνθρωπο, όχι τις προσωπικές του φιλοδοξίες, αλλά την υλική, πνευματική, ηθική και πολιτιστική κληρονομιά.
Η Παιδεία καλλιεργεί στους νέους όλες εκείνες τις δημιουργικές και πνευματικές ικανότητες για να είναι σε θέση να διευρύνει τη γνώση του, να βελτιώσει το χαρακτήρα του και να γίνει ένας χρηστός πολίτης με δημοκρατικό και ανθρώπινο πρόσωπο. Τότε θα αποφασίσει αν το θελήσει αν θα ενταχθεί σε κόμμα ή να χαράξει προσωπική πολιτική. Όταν πια είναι ώριμος, όταν διαθέτει την απαραίτητη κρίση και τις απαιτούμενες γνώσεις.
Αυτός είναι ο τελικός σκοπός της Παιδείας. Να βοηθήσει τον νέο να αποφασίσει το μέλλον του αφού πρώτα αποκτήσει τα εφόδια, να διαθέτει την αντίσταση στις αλλοτριωτικές τάσεις της κοινωνίας να αποκτήσει πρωτοβουλία για ένα ανθρωποκεντρικό όραμα και ένα συλλογικό πνεύμα.
Μέσα στο ταραγμένο και γεμάτο κινδύνους κόσμο μας πρέπει τους νέους μας να τους βοηθούμε να υπερβαίνουν αδιέξοδα και όχι να τους εγκλωβίζουμε σε παρατάξεις.
Πρέπει να τους παραστεκόμαστε για να υπερνικήσουν εμπόδια κι όχι να τους σπρώχνουμε σε διαδρόμους που δεν οδηγούν πουθενά.
Η Παιδεία είναι ελευθερία.
΄Εχει τη δική της ηθική, έχει τη δική της νομοτέλεια. Είναι ένα αυτάξιο ιδεώδες που η μονή πολιτική που της αρμόζει είναι η εκπαιδευτική, γνωσιολογική και μορφωτική.
Είναι το αναγκαίο συστατικό της δημοκρατίας και της εύρυθμης λειτουργίας ενός κράτους που θέλει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις προοδευτικές χώρες της Ευρώπης.
*Εκπαιδευτικός
