Η ικανότητα να μπαίνεις
στη θέση του άλλου,
να βιώσει το φόβο και
την απελπισία του,
μπορεί και να μας έσωζε
ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑ*
Ο πολιτικός ως διάκονος του λαού θα μπορούσε να ήταν η λύση μας στη κρίση των θεσμών που βιώνουμε. Η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, κάποιων δικαίως και των ελάχιστων εξαιρέσεων αδίκως, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας.
Ο πολιτικός που υποκλίνεται μπροστά στο μέγεθος της ευθύνης που ανάλαβε με την εκλογή του από τον λαό, ή και τον διορισμό του, ως εκπρόσωπος ενός θεσμού, θα μπορούσε να μας σώσει από την κατηφόρα που έχουμε πάρει. Από την απελπισία η οποία μας διακατέχει. Σε τι να πιστέψουμε; Ποιο να πιστέψουμε; Γιατί να τον πιστέψουμε; Αφού δεν είναι διάκονος, αλλά διακονά την ψήφο, την στήριξη, τον διορισμό. Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, με κάθε κόστος…
Δεν αναφέρομαι στην τραγική οικονομική κρίση, ούτε στην ενεργειακή κρίση και τη διασύνδεσή της με το κυπριακό. Εκεί τα πράγματα είναι ζοφερά αλλά όλοι συνειδητοποιούμε πως συνυπάρχουν και παράγοντες που είναι πέρα από τον έλεγχό μας. Παράγοντες που σχετίζονται με τα εμπλεκόμενα συμφέροντα, με την ισορροπία δυνάμεων, με τη γεωπολιτική θέση και χίλια άλλα τόσα που χρειάζονται αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις για να καταλήξεις σε σωστές στρατηγικές και κινήσεις που θα μπορούσαν να αποδειχτούν σωτήριες. Το παιχνίδι είναι χοντρό και θέλει παίκτες δυνατούς, ικανούς να μπλοφάρουν, να εκμεταλλεύονται, να έχουν σχέδια και Α, και Β και ενίοτε Γ. Φυσικά αν δεν σου βγαίνει κύριε το παιχνίδι, αν δεν μπορείς να διαχειριστείς όσα τεκταίνονται, αν είναι μεγαλύτερα του μικρού σου αναστήματος, παίρνεις βαθιά ανάσα, λες αδυνατώ να αντεπεξέλθω και παραιτείσαι.
Η σημερινή αναφορά μου όμως δεν θα αφορά τα μεγάλα. Δε θα μιλήσω καθόλου για την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού, η οποία μια μικρή ένεση κουράγιου μας έκανε, και ας μην συνήλθε το εθνικό συμβούλιο. Δε θα μιλήσω για την τριμερή και την πρόθεση της να γίνει τετραμερής, πενταμερής κ.ο.κ. Καλή κίνηση, εντυπωσιακή η κάλυψη, μπράβο που το πετύχαμε. Δε θα το μηδενίσω, αλλά και πάλιν δε θα έλεγα πως μου ανακούφισε τη βαθιά αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι. Ούτε για την Τουρκία θα μιλήσω, που σαφέστατα δεν ίδρωσε το αυτί της, καθώς θα μιλήσει, όπως δηλώνει δια στόματος ακαδημαϊκών, και θα κάνει κίνηση, την ώρα που θα πρέπει. Δε θα μιλήσω για τη στάση της Αγγλίας, της Σουηδίας, της Φινλανδίας και το άνοιγμα των κεφαλαίων. Ούτε για το ΔΝΤ που θα έρθει για το σχέδιο αφερεγγυότητας για να μας λύσει όλα όσα δεν καταφέραμε μεταξύ μας να βρούμε. Τι να πω εξάλλου; Είναι από τα ζητήματα που δεν χρήζουν σχολίου.
Θα αναφερθώ στα μικρά και καθημερινά. Στα όσα εξυφαίνονται καθαρά από εμάς και αποδεικνύουν την ποιότητά μας και το μέγεθος της απόλυτης ευθύνης μας. Θα μιλήσω για τα συμβόλαια που αλλάζουν και εξαφανίζονται παράγραφοι εν μια νυκτί, αλλά όλα καλά. Εγώ δεν φταίω και εσύ δεν παραιτείσαι. Για διορισμούς επιτρόπων και κόντρα επιτρόπων, για συμβούλους και άλλους συμβούλους. Για φορείς και για θέσεις υψηλόμισθες, οι οποίες χωρίς διαφανείς διαδικασίες ξεφυτρώνουν στο πι και φι για να καλύψουν τους διάφορους που περίμεναν για να εξυπηρετηθούν. Για σκάνδαλα που αποκαλύπτονται ή συγκαλύπτονται ανάλογα με το ποιοι εμπλέκονται.
Θα μου πείτε, καλά, τι το ψάχνεις; Δεν είναι πάντα έτσι που λειτουργούσαν τα πράγματα; Ναι, όταν είχαμε να ξοδεύουμε σε πολυτέλειες. Όταν δεν είχε εξευτελιστεί και ο τελευταίος μισθωτός. Όταν η ανεργία δεν είχε κτυπήσει κόκκινο. Όταν οι εκποιήσεις δεν μας κτυπούσαν το κουδούνι της εξώπορτας. Όταν το να είσαι δημόσιος υπάλληλος ήταν μαγκιά και πολυτέλεια. Όταν τα δάνεια πληρώνονταν, όταν ήταν αυτό που λέμε «εξυπηρετούμενα». Όλα αυτά τα σπουδαία φυσικά μας οδήγησαν αλυσιδωτά στη σημερινή μας θέση. Αποτέλεσμα; Εμείς ακάθεκτοι. Συνεχίζουμε λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μόνη διαφορά το ότι τώρα ξοδεύουμε από ξένα λεφτά. Σιγά. Εμείς θα τα ξεπληρώσουμε; Τα δισέγγονα μας. Όπως έλεγαν και οι παλιοί, άξιος που εν να ζήσει…
Αν μπορούσα με τρόπο μαγικό να αλλάξω την πολιτική ζωή αυτού του τόπου θα ξεκινούσα να βρέχω ενσυναίσθηση και θα φρόντιζα εκείνη ακριβώς τη μέρα να μην κρατά κανένας πολιτικός ομπρέλα. Η ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου, μπορεί και να μας έσωζε. Θα ήθελα τον νομοθέτη που θα ψηφίσει με την ανάταση του χεριού του τον καινούριο νόμο για τις εκποιήσεις, το νέο πλαίσιο αφερεγγυότητας, τη νέα φορολογία, τη νέα αποκοπή μισθών, το νέο σχέδιο υγείας, το νέο σχέδιο διορισμών, να μπει για ένα 24ωρο, στη θέση εκείνου που τον αφορά, στα παπούτσια του που λέμε. Να βιώσει τον φόβο, την αγωνιά, την απελπισία του.
Θα ήθελα τον επόμενο Υπουργό που θα εισηγηθεί μια αλλαγή για τον εκσυγχρονισμό των διαδικασιών, δημιουργώντας, φυσικά, ταυτόχρονα καμιά δεκαριά καινούριες θέσεις- κλειδιά, ακριβοπληρωμένες, για να βολέψει τους διάφορους σπουδαίους και τρανούς, να μπει στη θέση του αστυνομικού, του νοσηλευτή, του υπαλλήλου, του εκπαιδευτικού και μετά με το χέρι στην καρδιά να καταθέσει την πρότασή του χωρίς να ντρέπεται για τα διάφορα δήθεν που θα πει στη διαδικασία υποστήριξης της πρότασής του.
Αν καταφέρουν οι ηγέτες μας να αποφασίζουν για το κράτος, όπως θα αποφάσιζαν αν το κάθε τι από εκείνα που θα υποστήριζαν τους αφορούσε, τότε μπορεί και η πολιτική να ανακτήσει το χαμένο της κύρος. Μόνο τότε θα είναι αληθινή και θα μάχεται και για τον τελευταίο πολίτη και όχι μόνο για τα μεγάλα οικονομικά, και άλλα, συμφέροντα. Μπορεί τότε να μας πείσουν οι πολιτικοί πως δεν έφαγαν, γιατί ό,τι και αν έτρωγαν θα ήταν το μερίδιο του «αδελφού» τους…
* Εκπαιδευτικός
