ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ Α. ΠΟΛΗ*
Καμιά χώρα δεν είναι πραγματικά ελεύθερη αν δεν μπορεί να εξασκεί νομισματική πολιτική προς όφελος του λαού της και ο υπέρτατος νόμος και λόγος ύπαρξης κάθε χώρας είναι η σωτηρία του λαού. Τα εργαλεία που παρέχει η νομισματική πολιτική για ανάκαμψη της οικονομίας μιας χώρας που βρίσκεται σε ύφεση είναι:
Η πολιτική ένωση χωρών πρέπει να προηγείται της νομισματικής ένωσης τους ή τουλάχιστον να είναι ταυτόχρονη. Το αντίθετο είναι ως να βάλλεις το καρότσι μπροστά από το άλογο και να περιμένεις ότι αυτό θα ξεκινήσει συρόμενο από την κεφαλή του αλόγου. Η δημιουργία της Ευρωζώνης χωρίς πρόβλεψη μηχανισμού ανακατανομής πλεονασμάτων, ωφέλησε μόνο την ισχυρή Γερμανική οικονομία ενώ δημιούργησε χρόνια ύφεση και επιμένουσα ανεργία στις αδύνατες οικονομίες των χωρών της Νότιας Ευρώπης.
Η ανυπαρξία του Ευρωομολόγου και η συνακόλουθη εγκατάλειψη των αδύνατων οικονομικά χωρών της Ευρώπης στα γεράκια των αγορών οδήγησε τις χώρες αυτές σε δημοσιονομική ασφυξία, αφού οι αγορές απαίτησαν και απαιτούν απαγορευτικά επιτόκια για να τις δανείσουν, καθιστώντας το δανεισμό αδύνατο.. Αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) δάνειζε απευθείας τις χώρες αυτές σίγουρα θα τις απεγκλώβιζε από τη δημοσιονομική ασφυξία. Αυτό όμως δεν συμφέρει στο γερμανικό βιομηχανικό σύμπλεγμα γιατί η υποτίμηση του Ευρώ σημαίνει υποτίμηση του συσσωρευμένου πλούτου τους και φθορά της ανταγωνιστικότητας λόγω του ακριβού πετρελαίου που θα έπρεπε να εισάγουν πληρώνοντας το σε ανατιμημένα δολάρια.
Η ισχυρή γερμανική οικονομία αφού με το ευρώ αφαίρεσε από τις φτωχές χώρες του Νότου το όπλο της υποτίμησης, πλημμύρισε με φτηνά προϊόντα τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι ντόπιες βιομηχανίες απροστάτευτες από τη θωράκιση της υποτίμησης έκλεισαν. Η γερμανική κεφαλαιοκρατία έκτισε τα δικά της πλεονάσματα πάνω στα χρέη των χωρών της νότιας Ευρώπης. Ανάγκασε εκατομμύρια ανθρώπους σε Ελλάδα, Κύπρο, Ισπανία , Πορτογαλία κλπ να ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας είτε ως άνεργοι είτε ως υποαπασχολούμενοι με εξευτελιστικά μεροκάματα. Η βάρβαρη διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης μισθών και εισοδημάτων, αποτέλεσμα του κλειδώματος των ισοτιμιών στην ανελαστική φυλακή του Ευρώ έφερε πείνα, αυτοκτονίες, εξώσεις και απόγνωση σε αναρίθμητους ανθρώπους. Στο τέλος η γερμανική κεφαλαιοκρατία μεταμφιεσμένη και ξαναμεταμφιεσμένη πίσω από ονόματα όπως τρόικα «θεσμοί» προσφέρθηκε να δανείσει τα κέρδη της στους φτωχούς συγγενείς του Νότου με τρόπο όμως που αποτρέπει την ανάπτυξη και μετατρέπει τις χώρες αυτές σε αποικίες αέναου χρέους. Τα βάρβαρα μέτρα της μείωσης μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών ως αντάλλαγμα για παροχή δανείων από την Τρόικα ( ΕΕ ΕΚΤ ΔΝΤ) έχουν τα ακόλουθα σίγουρα αποτελέσματα:
Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα η Γερμανία προσπάθησε δύο φορές να μετατρέψει την Ευρώπη σε αποικία με την ωμή βία. Απέτυχε, όμως τα 60 εκατομμύρια νεκρών που άφησε πίσω της η χιτλερική θηριωδία και η καταστροφή των υποδομών και της οικονομίας της Ευρώπης, οδηγούσε στο αναπόφευκτό συμπέρασμα ότι η Γερμανία θα έπρεπε να πληρώνει επί 200 χρόνια τρισεκατομμύρια μάρκα σε αποζημιώσεις. Παρ’ όλα αυτά είτε το γερμανικό χρέος μεγαλόψυχα κουρεύτηκε από τους νικητές, είτε η Γερμανία αρνήθηκε να το πληρώσει όπως τη περίπτωση της Ελλάδας. (κατοχικό δάνειο, πολεμικές αποζημιώσεις ). Αρνούμαστε μια Ευρώπη αποικία της Γερμανίας με όπλο αυτή τη φορά όχι τη βία αλλά το χρέος.
Το Ελληνικό χρέος πρέπει να κουρευτεί μαζικά για να είναι βιώσιμο με βάση ένα Marshial Plan όπως έγινε και με τη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του 50. Παράλληλα πρέπει να διατεθούν πόροι στις αδύναμες οικονομίες του Ευρωπαϊκού Νότου για ανάπτυξη και παροχή κοινωνικής προστασίας στα φτωχότερα τμήματα των Ευρωπαϊκών λαών. Η ευρωζώνη δεν είναι ζητούμενο αν δεν οδηγεί σε μια Ευρώπη των λαών και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
*Μέλος ΔΣ ΑΚΙΔΑ 2014-2017
