ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ*
(Βασισμένο σε μια ιστορία από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι Ιστορίες για να σκεφτείς)
Υπήρχε κάποτε μια χώρα. Μια χώρα που δεν την κατοικούσαν άνθρωποι αλλά πηγάδια. Πηγάδια όλων των ειδών. Πηγάδια πλούσια, πηγάδια φτωχά, πηγάδια δημόσια και πηγάδια ιδιωτικά, πηγάδια εκπαιδευτικά, πηγάδια πολιτικά, πηγάδια ελληνόφωνα, πηγάδια τουρκόφωνα, πηγάδια βαθιά θρησκευόμενα και πηγάδια άθεα.
Ήταν όλα όμως πηγάδια ζωντανά, ή έτσι νόμιζαν, που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με τα στόμιά τους. Τα πηγάδια με τα μεγαλύτερα στόμια μιλούσαν περισσότερο και διέδιδαν τα νέα στο πι και φι. Τα πηγάδια με το μικρότερο στόμιο ονειρεύονταν μια μέρα να καταφέρουν και εκείνα να αποκτήσουν στόμιο μεγαλύτερο για να «περνά» όπως έλεγαν η άποψή τους Κάποια μέρα έφτασε στη χώρα των πηγαδιών μια μόδα από κάπου μακριά. Έπρεπε λέει για να αποκτήσουν αξία να επενδύσουν στο τι κατείχαν. Στο περιεχόμενό τους. Ξεκίνησε λοιπόν μια τρελή κούρσα. Το ένα πηγάδι συναγωνιζόταν το άλλο στο ποιο θα συσσώρευε περισσότερα αγαθά. Κάποια πηγάδια άρχισαν να επενδύουν σε νομίσματα χρυσά. Κάποια άλλα σε αξιόγραφα. Κάποια σε πίνακες σπουδαίους, κάποια σε υπέροχα γλυπτά και κάποια αραιά και που σε βιβλία παράξενα και σοφά.
Εννοείται πως πολύ σύντομα συνειδητοποίησαν πως με όλη αυτή τη συσσώρευση αγαθών τους τελείωνε ο χώρος. Άρχισαν λοιπόν να επεκτείνουν τη χωρητικότητά τους. Άρχισαν να πλαταίνουν για να χωρέσουν και άλλα πολλά από τα αγαθά που με μανία κυνηγούσαν .
Με την χωρίς μέτρο επέκταση άρχισαν να πλαταίνουν και να πλαταίνουν σε σημείο που κινδύνευαν να χάσουν τα όριά τους, να μπουν το ένα στα όρια του άλλου και να χάσουν την ταυτότητά τους.
Κάποια πηγάδια εννοείται πως όντας πιο επιθετικά από τα άλλα, με ήδη μπόλικο περιεχόμενο και επεκτατικές τάσεις, κατόρθωσαν με διάφορους τρόπους και μέσα, άλλους έντιμους και άλλους ανέντιμους, να μπουν με επιθετικές διαθέσεις στα όρια των άλλων πηγαδιών και να τα απορροφήσουν σιγά σιγά.
Εννοείται πως η ζωή στην χώρα των πηγαδιών (η οποία μπορεί να προσομοιάσει με άτομα, ζευγάρια, οικογένειες, ομάδες, κόμματα, χώρες, ή και το παγκόσμιο) πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.
Διαφθορά, σκάνδαλα, ψέμα, υποκρισία, υπέρτατος εγωισμός, κατρακύλα. Κρίσεις σε όλα τα επίπεδα. Δεινά και άλλα δεινά.
Τη λύση, τη διέξοδο από το αδιέξοδο την βρήκε ένα περίεργο, μοναχικό πηγάδι. Ένα πηγάδι περιθωριακό. Που δεν άνηκε σε ομάδες, που κανένας δεν τον διόρισε ποτέ πουθενά, που δεν πήρε προαγωγή με μέσο, που δεν προσπάθησε να δικτυωθεί, που ήξερε το παιχνίδι αλλά αρνήθηκε να το παίξει. Είπε βλέπετε να σκεφτεί έξω από το κουτί, πέρα από τον συρμό. Το ανόητο! Βλέπετε νοούσε.
Και άκουσον, άκουσον… Για να αυξήσει το περιεχόμενό του άρχισε να σκάβει όχι σε πλάτος, αλλά σε βάθος. Φτάνει πια στόμιο και ευρεία επιφάνεια. Προς τα κάτω για να σκάψει έπρεπε να ξεφορτωθεί τα βαρίδια που κουβαλούσε. Τα νομίσματα, τα κοσμήματα, τα ακριβά ρούχα, τα υπερσύγχρονα κινητά, τα ακριβά αυτοκίνητα. Μόνο άδειο μπορούσε να σκάψει σε βάθος. Και έσκαβε… έσκαβε μέχρι που βρήκε το νερό. Και για πρώτη φορά ανακάλυψε τη μαγεία, την ουσία, το πραγματικά σημαντικό.
Και βρέθηκε ακόμη ένα περίεργο, μοναχικό πηγάδι. Και εκείνο περιθωριακό, αλλά σε καμία περίπτωση παρακμιακό. Και έκανε το ίδιο ακριβώς. Ξεφορτώθηκε τα ανούσια και κενό από σαβούρα, μπόρεσε και εκείνο να πάει βαθιά. Και βρήκε στο βάθος την αλήθεια, την ουσία, το νερό.
Και μετά άλλο ένα, και άλλο ένα, και άλλο ένα… Δεν ήταν πολλά, αλλά ανακάλυψαν πως σκάβοντας βαθιά, μπορούσαν να επικοινωνούν, αφού μοιράζονταν το ίδιο, ναι το ίδιο, υπόγειο νερό. Την ίδια πηγή ζωής. Και τότε κατάλαβαν…
«Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι, δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό για να σηκώσει το κεφάλι, κι ο άρρωστος νους που αδειάζει δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα, νήσος τις έστι...»
(ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΣ Γ. Σεφέρης)
*Εκπαιδευτικός
