Η αντιμετώπιση και η προσπάθεια ανακούφισης από τον καρκίνο είναι αντικείμενο ομαδικής εργασίας. Ζωτικής σημασίας όμως είναι η θέση των νοσηλευτών στις πολύπλευρες προσπάθειες που γίνονται για την αντιμετώπιση του σε όλα τα επίπεδα. Ο νοσηλευτής σε όλο το φάσμα «διάγνωση – θεραπεία – αποκατάσταση – τελικό στάδιο» είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον γιατρό, την θεραπευτική ομάδα και τον ασθενή.
Αυτά και πάρα πολλά άλλα τονίσθηκαν στη διάρκεια επιστημονικής ημερίδας του Προγράμματος Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Λευκωσίας με τίτλο : «Ογκολογική και Ανακουφιστική Φροντίδα», που συγκέντρωσε δεκάδες νοσηλευτές, καθηγητές, γιατρούς και φοιτητές .Μέσα από τις παρουσιάσεις, αυτοί που παραβρέθηκαν είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν σχετικά με τις καινούργιες μεθοδολογίες και προσεγγίσεις, που υποστηρίζουν την παρουσία και τις παρεμβάσεις των εξειδικευμένων ογκολογικών νοσηλευτών, με ευρύ πεδίο γνώσεων και δεξιοτήτων, οι οποίοι σύμφωνα με τις σύγχρονες τάσεις, αναλαμβάνουν διευρυμένους ρόλους που περιλαμβάνουν την εκπαίδευση, τη συμβουλευτική και την έρευνα, με απώτερο σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας τόσο του σχεδιασμού όσο και της παροχής φροντίδας.
Παρά την αύξηση του αριθμού και της βελτίωσης των γνώσεων των ογκολογικών νοσηλευτών, τη σταδιακή αναγνώριση του σημαντικού ρόλου τους στη διεπιστημονική ομάδα, αλλά και τη συντονισμένη προσπάθεια αναβάθμισης της ποιότητας φροντίδας και ικανοποίησης των ογκολογικών ασθενών, υπάρχουν ακόμα σημαντικά θέματα που δυσχεραίνουν την εφαρμογή ολιστικής φροντίδας.
«Η Ογκολογική Νοσηλευτική αποτελεί μία από τις ειδικότητες της Νοσηλευτικής, που από πολύ νωρίς απάντησε στην πρόκληση του ορισμού μιας τόσο πολύ πολύπλοκης και σημαντικής έννοιας», τόνισε ο δρ.Κωνσταντίνος Φελλάς, Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Λευκωσίας. Για να προσθέσει πως «ο εξειδικευμένος στην ογκολογία νοσηλευτής είναι πλέον αναγκαιότητα και για να αντεπεξέλθει στον δύσκολο ρόλο του απαιτείται να διαθέτει δεξιοτεχνία, επιστημονική κατάρτιση, αγάπη για τους ασθενείς, αίσθημα ευθύνης, ευαισθησία, ενσυναίσθηση, ικανότητες επικοινωνίας και κατάλληλη εκπαίδευση που προάγει το περιβάλλον εμπιστοσύνης και ασφάλειας». Ο δρ. Φελλάς, αναφέρθηκε επίσης στη σημασία της πολιτισμικά ευαίσθητης φροντίδας με σεβασμό στις πεποιθήσεις των ασθενών.
Στο θέμα των πεποιθήσεων των αναφέρθηκε διεξοδικά, ο εφημέριος Πατήρ Ευστάθιος, που στο τέλος της ομιλίας του προέβαλε συγκλονιστικό φίλμ μικρής διάρκειας στο οποίο ασθενής που γνώριζε ότι σύντομα θα πεθάνει αφηγείται τη ζωή του, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως: «είδα τα παιδιά μου να γεννιούνται και τον πατέρα μου να φεύγει, η αποδοχή είναι το κλειδί του μηνύματος που στέλνω».
Και ο κλινικός ψυχολόγος Αχιλλέας Κουκκίδης, στην επίσης συγκλονιστική ομιλία - εξομολόγηση του, τόνισε πως την ώρα «που ανακοινώνω στον ασθενή μου πως δεν έχει περιθώρια για να ζήσει περισσότερο , χάνει τον ρόλο της η ζωή του». Γιατί , όπως εξήγησε, ο θάνατος κλέβει τους ρόλους του ανθρώπου. «Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι έτοιμοι να αποδεχθούν πως φτάνουν στο τέλος τους», επισήμανε. Ο κ.Κουκκίδης, αναφέρθηκε στην ενοχή του επιζήσαντος ( «Survivor’s Guilt») , υποστήριξε πως ο «άνθρωπος πεθαίνει όπως έζησε» , ενώ τόνισε πως για τους νοσηλευτές το βάρος στη ζωή τους είναι τεράστιο. Αποκάλυψε πως έχοντας δουλέψει στο ογκολογικό με ασθενείς που έπασχαν από έϊτζ ή καρκίνο για μεγάλο διάστημα, εξουθενώθηκε και παραιτήθηκε, όταν ένα πρωί ξύπνησε και αντιλήφθηκε πως δεν άντεχε να ξαναπάει στην δουλειά του.
Μίλησαν και άλλοι πολλοί ειδικοί στην ογκολογία. Ο δρ .Γιώργος ΄Αστρας, αναφέροντας ότι όλοι στην οικογένεια του προσβλήθηκαν από κάποια μορφή καρκίνου, παρουσίασε σειρά νέων φαρμάκων που μπορεί μεν να μην θεραπεύουν, αλλά βοηθούν στην βελτίωση της ποιότητας της ζωής ενός ασθενούς. Μίλησε για τις σχέσεις του ασθενούς και της οικογένειας του και ανέφερε πως ο ογκολόγος είναι ένα είδος γιατρού που θα δώσει ένα «δηλητήριο με το χαμόγελο στα χείλη». Κατέληξε τονίζοντας πως ένας ογκολόγος δεν μπορεί να κάνει τίποτα από μόνος του – απαιτείται η συνεργασία πολλών.
Στη διάρκεια παρεμβάσεων από το κοινό, εκφράσθηκαν και παράπονα (δρ. Αδάμος Αδάμου) σχετικά με την κρατική πολιτική που περιορίζει σε συγκεκριμένους αριθμούς ( 20) τη νοσηλεία ενός βαριά πάσχοντος ασθενούς ( ο 21ος αφήνεται στο έλεος του Θεού) και αναρωτήθηκαν για το ποιός μπορεί να αποφασίζει για τη ζωή ή τον θάνατο ενός ανθρώπου.
