ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ*
Λίγες μέρες μας χωρίζουν πια από τις Προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου. Δε θα αναλωθώ στο πόσο κρίσιμα και καταλυτικά θα είναι τα αποτελέσματά της. Πάντα οι εκλογές είναι κρίσιμες, σε αναλογία πάντα με τα γεγονότα, τα οποία τις πλαισιώνουν. Το μείζον θέμα που καθορίζει το κλίμα στη επικείμενη αναμέτρηση, είναι η οικονομική κρίση.
Συνειδητά, δε χαρακτηρίζω την κρίση αυτή ούτε «νέα», ούτε «κυπριακή», ούτε «μνημονιακή» κλπ., διότι κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Η κρίση είναι παγκόσμια, άρχισε το 2008 από την Αμερική, με την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος της μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης παγκοσμίως. Την κρίση δεν την έπαθε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν την έπαθε η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν την έφερε ο Χριστόφιας. Η κυπριακή οικονομία είναι πολύ μικρή, για να βγει αλώβητη από ένα φαινόμενο αυτών των διαστάσεων. Αργά ή γρήγορα, σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά, θα επηρεαζόταν.
Ασφαλώς και δεν πρεσβεύω ότι η διακυβέρνηση Χριστόφια ήταν αλάνθαστη. Ακόμη περισσότερο δεν πρεσβεύω ότι η εκλογή Μαλά, θα εξανεμίσει τα προβλήματα μας στην εντέλεια, ώσπου να πεις «μανά». Στον κ. Χριστόφια έλαχε να κυβερνήσει μια πενταετία, κατά την οποία έπρεπε να εστιάσει σε πολλά θέματα, που έχριζαν σοβαρότητας και καταλυτικών αποφάσεων. Σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα, κάθε άλλο παρά βοηθήθηκε τόσο από τις συγκυρίες (βλέπε Μαρί), όσο και από την αντιπολίτευση (βλέπε όπου γυρίσεις εκτός από αριστερά). Ξεκίνησε την πενταετία με θετικότατες διαρθρωτικές αλλαγές, ενώ ζήτησε επανειλημμένως την συμπαράσταση όλων των πολιτικών παρατάξεων, για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των δυσκολιών που ήταν τότε, προ των πυλών. Η αντιπολίτευση όμως, παρεξηγώντας το ρόλο της προτίμησε να βγάλει την ουρά της έξω και να χτυπά πισώπλατα, ώσπου να ανεβεί και πάλι στην «καρέκλα». Για να έρθει στις 11 Ιουλίου 2011 και η έκρηξη στο Μαρί, που μέσα στις πολλές απώλειες που επέφερε πλήγμα τουλάχιστον 350 εκατομμυρίων ευρώ στην οικονομία, που μέχρι τότε κρεμόταν από μία κλωστή. Η συνέχεια είναι γνωστή. Προσωπικά χαρακτηρίζω την απόφαση του Προέδρου να μείνει στην θέση του πράα και υπεύθυνη, γιατί οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση της κατάστασης θα ήταν ένδειξη ευθυνοφοβίας. Στα ίδια επίπεδα κινείται και η κρίση μου για την απόφαση προσχώρησης στον μηχανισμό στήριξης.
Καλώς ή καλώς, η πενταετία Χριστόφια τελειώνει και επικρατέστερες επιλογές αντικατάστασης του είναι τρείς: Μαλάς, Αναστασιάδης, Λιλλήκας. Οι δύο τελευταίοι δεν χρειάζονται συστάσεις. Έχουν διαγράψει και οι δύο τους πολύχρονη πορεία στην κυπριακή πολιτική σκηνή, με τα πάνω τους και τα κάτω τους (και ο Λιλλήκας με τα αριστερά του και τα δεξιά του). Ένα μεγάλο κοινό που εντοπίζεται στις πορείες και των δύο είναι η υπερβολική διαλλακτικότητα της γνώμης τους, η διάθεση να πατήσουν επί πτωμάτων για το συμφέρον τους και το διαρκές κυνήγι εξουσίας. Στην προεκλογική περίοδο, μάλιστα, ανέβηκαν και αυτοί και οι θιασώτες τους στο βήμα, με σφρίγος, αποφασιστικότητα και υπερηφάνεια, για να μας υποδείξουν γιατί να… μην ψηφίσουμε Μαλά!
Από την άλλη, ο κύριος Μαλάς είναι νέος στην πολιτική σκηνή, με πιο εξέχουσα θέση μέχρι σήμερα αυτήν του υπουργού υγείας. Στην ολιγόχρονη μέχρι τώρα παρουσία του, μόνο θετικά σχόλια μπορούν να του αποδοθούν. Παράλληλα, ακολουθεί μία σταθερή γραμμή στην προεκλογική του εκστρατεία, μακριά από μικρότητες, ακραίες πολιτικές σκοπιμότητες και εκβιασμούς, ενώ επιδεικνύει ένα χαρακτήρα πράο, προοδευτικό και διορατικό. Μπορεί να υπολείπεται εμπειρίας, αλλά με το κατάλληλο επιτελείο μπορεί να καταφέρει πολλά. Έχει τις δυνατότητες να μας οδηγήσει σε καλύτερες μέρες ανάπτυξης και ευημερίας.
Οποιαδήποτε από τις άλλες δύο επιλογές στους μόνους δρόμους που μπορεί να οδηγήσει είναι η υποταγή στις διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσχώρηση στο ΝΑΤΟ και οπισθοδρόμηση στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό. Όχι μόνο είναι πασιφανείς αυτές οι διαπιστώσεις, όχι μόνο δεν διαψεύδονται από τους ίδιους αλλά, διαφημίζονται στα πλαίσια της πολύμηνης και πολυέξοδης προεκλογικής τους καμπάνιας.
Η εικόνα είναι μπροστά μας και μπορούμε να την ερμηνεύσουμε όπως θέλουμε. Άλλωστε όπως είπε ο Νίτσε «η μόνη αλήθεια που υπάρχει, είναι η προσωπική μας αλήθεια». Λοιπόν, φίλοι και φίλες, αυτή είναι η προσωπική μου αλήθεια και είναι τιμή και χαρά μου να την μοιράζομαι μαζί σας. Καλή ψήφο και καλή ζωή.
*Φοιτητής Δημοσιογραφίας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
