ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ
Ζούμε σαφέστατα στην εποχή της απώλειας. Στην εποχή που οι λέξεις έχασαν την έννοιά τους. Οι θεσμοί την αξία τους. Οι άνθρωποι το ήθος τους. Η αλήθεια τη σημασία της. Η πολιτική το ρόλο της. Η Δημοκρατία την ουσία της.
Κάθε φορά που κάτι στραβώνει…
Κάθε φορά που μια αδικία τυγχαίνει ή μάλλον πετυγχαίνει, γιατί σχεδόν ποτέ η αδικία δεν εμπλέκεται με το έτυχε, ενώ σχεδόν πάντα έχει να κάνει με το πέτυχε…
Κάθε φορά που τα όνειρά μας και οι αγώνες μας στο όποιο πεδίο, δεν ευοδώνονται με επιτυχία παρόλο που και τα όνειρα είναι άγια και οι αγώνες δίκαιοι….
Κάθε φορά που το πασιφανές αμφισβητείται με θράσος και πρέπει εσύ ξαφνικά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας…
Κάθε φορά που πέφτεις και κανένα χέρι βοήθειας δεν απλώνεται αφού πιστεύουν πως αν σε σηκώσουν θα τους βάλεις τρικλοποδιά….
Κάθε φορά που μια ατάκα ή ένας ετσιθελισμός ή και ένα αθέμιτο συμφέρον βάζει τέλος σε μια διαβούλευση…
Κάθε φορά που ένα παιδί υποφέρει…
Κάθε φορά που ένας άνθρωπος απελπίζεται…
Κάθε φορά που μια ανθρώπινη ζωή χάνεται …
Κάθε φορά που κάτι ορίζεται δια του αντιθέτου του (δεν είναι πάντα ζωή ό,τι δεν είναι θάνατος, ούτε και είναι άσπρο, ό,τι δεν είναι μαύρο και σίγουρα δεν είναι αλήθεια ό,τι δεν είναι ψέμα)…
Θα έπρεπε να οργίζεσαι. Θα έπρεπε να ορθώνεις το ανάστημα. Θα έπρεπε να αντιστέκεσαι.
Τι έγινε; Πότε έγινε; Τι άλλαξε; Πώς γίνεται όλοι απλώς να σκύβουμε το κεφάλι λες και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Πώς φτάσαμε να θεωρούμε δεδομένη την ασχήμια, την αδικία, το ψέμα, την υποκρισία; Πώς μπορεί να χρειάζεται να αποδείξουμε τα αυτονόητα;
Να πρέπει να πείσουμε πως είμαστε τα θύματα μιας αδικίας, μιας εισβολής και μιας συνεχιζόμενης κατοχής, ενώ οι θύτες τριγυρίζουν στα ευρωπαϊκά και στα παγκόσμια σαλόνια με το θράσος του δυνατού που κόβει και ράβει την αλήθεια, την ιστορική και όχι μόνο, στα δικά του μέτρα; Να αντιμετωπίζουμε προκλήσεις απαράδεκτες και να κωφεύουν οι πάντες σφυρίζοντας αδιάφορα; Μα να έχουν όλα να κάνουν με συμφέροντα ατομικά, ομαδικά ή εμπλεκόμενα των όσων την εξουσία ενίοτε φέρουν; Μα να είναι χωρισμένη η ανθρωπότητα από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου στους έχοντες και στους πένητες; Μα να φτιάχνονται τα ΓΕΣΥ, οι νόμοι, οι φορολογίες, τα επιδόματα, οι συντάξεις, τα οράματα για την παιδεία…στη βάση συμφερόντων και όχι αξιών;
Δεν θα σιγοτραγουδήσω όμως, αρνούμαι να το πράξω, το «καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ», αφού «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί».
Εμείς είμαστε που τον προχωρούμε τον κόσμο με φωτιά και με μαχαίρι. Ευκολότερο είναι σαφέστατα να ανοίγεις νέους δρόμους καταστρέφοντας ό,τι προϋπάρχει. Θέλει κόπο και ιδρώτα και πόνο και δάκρυ να ανοίξεις μονοπάτια φτιάχνοντας και όχι χαλώντας.
Θα ανταπαντήσω με τους στίχους: «Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει Κεμάλ // θέλει σωστοί χιλιάδες να΄ ναι στους τροχούς».... του Ρασούλη.
Προσοχή, δεν θέλουμε οι «σωστοί» να γίνουν «νεκροί». Το έχουμε δει να συμβαίνει ξανά και ξανά στης ιστορίας το πέρασμα. Τους χρειαζόμαστε ζωντανούς για να κινήσουν τους τροχούς και να αλλάξουν τον κόσμο, χωρίς φωτιά και χωρίς μαχαίρι. Και ας μην μπορούμε να προδιαγράψουμε την κατάληξη της αλλαγής.
Και το ερώτημα που ομοιάζει με το ποιος γεννήθηκε πρώτος η κότα ή το αυγό γεννιέται και κραυγάζει απελπισμένο να απαντηθεί. Πώς να υπάρξουν σωστοί σε ένα λάθος κόσμο; Ο άνθρωπος φτιάχνει τον κόσμο ή ο κόσμος τον άνθρωπο; Δημιουργούν οι εξουσίες τους πολίτες με τα χαρακτηριστικά που τους βολεύουν ή οι πολίτες έχουν τους κυβερνόντες που τους αρμόζουν;
Θα επιμείνω στο « Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει»
*Εκπαιδευτικός, Β΄ Αντιπρόεδρος ΕΔΕΚ
