ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΒΙΟΛΑΡΗ*
Δεν είμαστε της άποψης πως οι εξετάσεις, είτε κατά τη διάρκεια είτε στο τέλος των τετραμήνων, είναι αυτοσκοπός.
Όμως, δεδομένου πως ήδη δυστυχώς υπάρχουν ενδείξεις πως η Παιδεία μας πάσχει, (δείτε για παράδειγμα πως μιλούν και πως γράφουν οι περισσότεροι νέοι μας, ή τι θέσεις καταλαμβάνουν σε διεθνείς διαγωνισμούς) είμαστε της άποψης πως οι καθηγητές έπρεπε το αντίθετο να αποφασίσουν.
Αλλά και αυτή τη θλιβερή εικόνα να μην είχαμε, που ξανακούστηκε να καταργούνται οι εξετάσεις των τετραμήνων!
Θα έπρεπε, αν η υποχρεωτική εξέταση είναι μια, οικειοθελώς να κάνουν τρεις και περισσότερες. Το ιδανικότερο θα ήταν ο κάθε καθηγητής, ανάλογα με την ομάδα που έχει στη τάξη και το αντικείμενό του, να χρησιμοποιούσε την κρίση του και να ζητούσε από τους μαθητές του είτε να κάνουν γραπτές εξετάσεις, είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή εξέτασης, όπως για παράδειγμα προφορικές παρουσιάσεις, ατομικές ή / και ομαδικές, που παρεμπιπτόντως θα βοηθούσαν τους μαθητές να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και θα βελτίωναν την έκφραση τους.
Η απόφαση αυτή, το μόνο που θα πετύχει είναι να επηρεάσει αρνητικά την παραγόμενη γνώση και να ενισχύσει την ανάγκη για φροντιστήρια, που όλοι λένε, χρόνια τώρα, πως είναι μάστιγα που πρέπει να εκλείψει, αλλά στην ουσία κανείς δεν αγγίζει αποφασιστικά το θέμα, έστω και αν ψηφίστηκαν σχετικοί νόμοι. Αλλά είναι γνωστό σε όλους πως πολλοί καθηγητές έχουν κτίσει τα σπίτια τους, τα εξοχικά τους ή αγόρασαν τα δεύτερα ή τρίτα αυτοκίνητα τους με τα εισοδήματα των φροντιστηρίων, αφορολόγητα μάλιστα εισοδήματα. αλήθεια στα φροντιστήρια πόσο συχνά ζητούν από τους μαθητές να κάνουν εξετάσεις;
Φυσικά όλα αυτά τα περίεργα και ανήκουστα κυρίως συμβαίνουν διότι οι καθηγητές είναι πρώτιστα δημόσιοι υπάλληλοι με ισχυρές συντεχνίες να τους στηρίζουν, οπότε ό,τι θέλουν αποφασίζουν χωρίς να μπορεί κανείς να τους υποδείξει πως ίσως κάνουν λάθος.
Διότι όπως όλοι αντιλαμβάνονται δεν έχουν κίνητρο είτε να κουραστούν λίγο περισσότερο, είτε να πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα. Αντίθετα έχουν κίνητρο να μην δίνεται η γνώση στα σχολεία αλλά στα φροντιστήρια, ή έστω και αν δεν κάνουν φροντιστήρια, απλά το σύστημα τους οδηγεί στην ελάχιστη προσπάθεια.
Δυστυχώς υπάρχει και συνέχεια, διότι όταν πολλά από αυτά τα παιδιά - που το τονίζω είναι τα θύματα - αποφασίσουν να σπουδάσουν, είναι τα περισσότερα φορτωμένα αδυναμίες, έλλειψη αυτοπεποίθησης και συχνά - πυκνά υποχρεώνονται και για τις κολεγιακές / πανεπιστημιακές τους εργασίες να καταφεύγουν σε "επαγγελματίες" που μέχρι και διατριβές μπορούν να τους γράψουν με το κατάλληλο τίμημα βέβαια.
Και δυο φορές δυστυχώς όταν επιτέλους ολοκληρώσουν και τις σπουδές τους θα εργοδοτηθούν φορτωμένοι και πάλι με ελλείψεις, γνωστικές και άλλες, για τις οποίες επαναλαμβάνω ουδόλως ευθύνονται. Και αυτό φυσικά επηρεάζει την παραγωγικότητα τους για να μην πω πως όλο αυτό επηρεάζει επίσης και το στήσιμο των οικογενειών τους, των σχέσεων τους και γενικά τον κοινωνικό ιστό και την ποιότητα του.
*Ακαδημαϊκός Διευθυντής - Οικονομολόγος
City Unity College
