ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ*
Δεν ήταν όνειρό μου να γίνω δάσκαλος. Η παιδική μου ψυχή λαχταρούσε τα κατσαβίδια, τα σφυριά και τους σουγιάδες. Θυμάμαι τον εαυτό μου μονίμως να βιδώνει, να ξεβιδώνει, να καρφώνει, να κολλά και γενικώς να μαστορεύει. Στη Β’ Λυκείου ανακάλυψα πως δε θα μπορούσα να είμαι οτιδήποτε άλλο εκτός από δάσκαλος. Όλα συνέβηκαν όταν στην εβδομάδα εργασίας, ο αγαπημένος μου δάσκαλος σηκώθηκε κι έφυγε από την τάξη. «Γεια σου, φεύγω, κάνε μάθημα», μου είπε κι έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εγώ εννοείται πως έμεινα με το στόμα ανοικτό. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο και γύρισα προς τα παιδιά. Αυτό που αντίκρισα με καθόρισε. Δεκάδες ματάκια ήταν καρφωμένα πάνω μου. Δεκάδες αυτάκια περίμεναν να ακούσουν τις οδηγίες μου. Κάναμε ένα συνηθισμένο, βαρετό θα έλεγα, μάθημα Ιστορίας (ανάγνωση κειμένου, ερωτήσεις, συζήτηση κλπ.). Εντούτοις, η επαφή με τα παιδιά με συνεπήρε, η διδασκαλία – ως πράξη – με ενθουσίασε.
Είναι η επαφή με τα παιδιά που με συνεπαίρνει ακόμα. Η συμμετοχή στη διαμόρφωση της γνώσης, των δεξιοτήτων και των στάσεων των παιδιών. Αυτή είναι και η επιβράβευση ενός δασκάλου. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα από τα παιδιά. Καμιά φορά, ένα παιδικό χαμόγελο είναι αρκετό για να γεμίσουν οι μπαταρίες, για να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις.
Δε λέω, καλός και ο μισθός (ήταν κάποτε), καλές και οι διακοπές, καλή και η μονιμότητα. Δε θα κουραστώ να υπενθυμίζω πως τόσο ο πρώτος μισθός του δασκάλου στην Κύπρο (δημόσια εκπαίδευση), όσο και ο αριθμός των εργάσιμων ημερών του, βρίσκονται (ή καλύτερα βρίσκονταν) ακριβώς στον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αυτά όμως, ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Τη μάχη τη χάσαμε. Ελπίζω τον πόλεμο όχι…
Δεν ήταν όνειρό μου να γίνω δάσκαλος… Στη Β’ Λυκείου ανακάλυψα πως δε θα μπορούσα να είμαι οτιδήποτε άλλο εκτός από δάσκαλος… Κόντρα λοιπόν, σε όλους και όλα, θα εξακολουθήσω να είμαι δάσκαλος. Θα εξακολουθήσω να αναλώνομαι για τους μαθητές και τις μαθήτριές μου. Ίσως αυτός να είναι και ο μοναδικός τρόπος, για να κλείσουν τα στόματά τους οι γνωστοί άγνωστοι, που βάλλουν κατά των εκπαιδευτικών! Όσο κι αν κάνατε την αξιοπρέπειά μου κουρέλι, όσο κι αν παίζετε με τη νοημοσύνη και την υπομονή μου, δε θα πάψω να κάνω αυτό που πριν 17 χρόνια μου είπε ένας δάσκαλος να κάνω˙ να διδάσκω. Είναι λες και μείναμε μόνοι μας οι εκπαιδευτικοί, να αγωνιούμε για την ποιότητα της εκπαίδευσης του τόπου.
*Εκπαιδευτικός Δημοτικής
