ΤΗΣ ΚΛΑΙΡΗΣ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ*
Έχουν περάσει 42 χρόνια από την επάρατη εισβολή του Αττίλα το 1974, που ξερρίζωσε 200 χιλιάδες Έλληνες από τις πιο όμορφες πόλεις και τα πιο πλούσια χωριά μας. Σαράντα δύο χρόνια αιματηρών συγκρούσεων, λεηλασιών, βιασμών, καταστροφής, ανόσιων καταστροφών εκκλησιών, γενοκτονίας.
Σαράντα δύο χρόνια ζούμε σε μια εύθραυστη, ανά πάσα στιγμή, ηρεμία. Όσοι δεν είναι πρόσφυγες ζουν ανέμελα και αναπτύσσονται οικονομικά, οι πόλεις της Κύπρου που δεν είναι υπό κατοχήν έχουν αναπτυχθεί οικιστικά, έχουν αυξηθεί οι κάτοικοι τους. Η Αμμόχωστος νεκρή πολιτεία.
Αλλά και μεις οι εκτοπισμένοι, δεν πάμε παρακάτω.
Τις νύχτες όμως τριβελίζουν στο νου μας οι τόποι μας, οι γωνιές μας, τα περβόλια μας, ιδίως, όταν έρχεται η Άνοιξη, που μοσχομύριζε όλη η πόλη. Προσωπικά, ονειρεύομαι τη Χρυσή Ακτή και το Ακταίο με τα μοσχομυριστά κρίνα (αλίανθους) που ήταν ανθισμένα, όταν παίρναμε το δρόμο του ξερριζωμού, Αύγουστο μήνα.
Όχι, δεν έχουμε ξεχάσει. Πάντα θα ζούμε με τις αναμνήσεις. Πάντα η γενέθλια γη θα ‘ναι στην καρδιά μας ζωντανή. Πάντα οι ξερριζωμένοι θα αναζητούν τα σπίτια και τη γη τους.
*Πρώην Υπουργός Παιδείας