TΗΣ ΔΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΑΣ ΚΕΝΤΗ*
Σε μια δοσοληψία με Άγγλους πρέπει κάποιος να είναι ή επικίνδυνα αφελής ή επικίνδυνα αδιάφορος για να παραβλέπει το ιστορικό της αγγλικής πολιτικής όχι μόνο έναντι της Κύπρου αλλά ευρύτερα. Πέραν τούτου, αν δεν κάνω λάθος, οι Άγγλοι έχουν υποχρεώσεις έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας που απορρέουν από τη συνθήκη εγκαθίδρυσης. Μία εξ αυτών είναι οικονομική και ανέρχεται σε αρκετά εκατομμύρια οφειλής για τις βάσεις. Δευτερευόντως, η "παραχώρηση" της παρούσας συμφωνίας για μετατροπή των πολεοδομικών ζωνών εντός μεγάλης έκτασης των βάσεων, θα δούμε ότι θα είναι προς όφελος των κατασκευαστικών εταιρειών και γενικότερα αυτής της λεγόμενης "βιομηχανίας" [που εξελίσσεται σε Αττίλα 3). Βεβαίως βραχυπρόθεσμα θα ωφεληθούν πολλοί διαπλεκόμενοι, μεταξύ αυτών και διάφοροι που κύριο έργο τους έχουν τον γρήγορο πλουτισμό. Ας μην διαλάθει η εμπλοκή και πολιτικών σε τέτοιες εταιρείες.
Αλλά, μήπως μέρος αυτής της συμφωνίας δεν υπήρχε κατά κάποιο τρόπο στο σχέδιο Ανάν, που απορρίφθηκε από τον κυπριακό λαό; Η βδελυγμία μάλιστα και η απέχθεια στο εν λόγω σχέδιο, οφείλονταν ανάμεσα σε άλλα στις χαριστικές πρόνοιες υπέρ των Άγγλων και των βάσεών τους. Μήπως ένας τρόπος να τους ευχαριστήσουμε είναι διά της σαλαμοποίησης τέτοιων προνοιών του σχεδίου που εν είδει συμφωνιών θα προσπεράσουν τον σκόπελο του δημοψηφίσματος και της λαϊκής απαρέσκειας;
Τι πήραμε λοιπόν; Πήραν ορισμένοι τη χαρά της εκμετάλλευσης της γης με τούβλα και μπετόν, λες και δεν έχει ήδη αρκετόν μπετόν τόπος. Είναι μία πολιτική πάντως συνεπής με τη γενικότερη απαράδεκτη και απερίσκεπτη πολιτική έναντι του κυπριακού ελληνισμού το κόστος της οποίας είναι κατά πολύ μεγαλύτερο του όποιου κέρδους. Στον ίδιο βωμό μικροσυμφερόντων διάφορων επαγγελματικών ομάδων μήπως (π.χ. δικηγόρων, εργολάβων, οικοπεδοφάγων, μεσιτών και λοιπών πολιτών που ζουν από αυτές τις δραστηριότητες) εξοβελίζεται εντελώς από τα στρατηγικά -ανύπαρκτα στην ουσία- σχέδια επίλυσης του κυπριακού, μακροπρόθεσμη πολιτική που να προνοεί για την επιβίωση και ευημερία των μελλοντικών γενιών; Το ίδιο λοιπόν κενό εντοπίζεται και στην μεταναστευτική πολιτική. Που παρά την βελτίωση με ορισμένες ενέργειες, στην ουσία παραμένει η ίδια και χειρότερη, εφόσον η "αύξηση του πληθυσμού των αλλοδαπών" δεν αποτιμάται ως κίνδυνος από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι είναι τόσα τα οικονομικά –εφήμερα πάντως- συμφέροντα που εξυπηρετούνται με αυτήν σε όλο το φάσμα του κοινωνικού και πολιτικού περίγυρου που κανένας δεν τολμά να χαράξει ή να προτείνει και να υποστηρίξει την υλοποίηση μίας σοβαρής διορθωτικής πορείας στη μεταναστευτική πολιτική. Όσοι αγαπούν τους αριθμούς πέραν από τον υπολογισμό των εσόδων τους, ας μελετήσουν στατιστικά δημογραφικά στοιχεία κι ας μας πουν σε πόσα χρόνια οι αλλοδαποί θα υπερπλειοψηφούν..
Και τότε, για να επανέλθω και να απαντήσω σε πιο πρόσφατες δηλώσεις εκπροσώπου της κυβέρνησης, ΝΑΙ, η ύπαρξη "αγγλικών" ή άλλων ξένων "χωριών" ΕΙΝΑΙ πλήγμα στην κυριαρχία της κάθε δημοκρατίας. Θα παραπέμψω σε ελεύθερη απόδοση των λόγων της Αντιγόνης (Σοφοκλέους Αντιγόνη) η οποία είχε αντιτάξει εμφαντικά και άφοβα στον επηρμένο για το αξίωμά του Κρέοντα ως ηγεμόνα των Θηβών, ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΑΟΣ...Και εδώ αναφαίνεται και η επικρατούσα «σύγχυση» στη διαχείριση της έννοιας της κυριαρχίας ως υπόστασης και ως αντιστοιχία στην υπαρκτή πραγματικότητα. Η έμφαση στην κρατική κυριαρχία είναι έωλος. Αν δεν υπάρχει εθνικός στόχος, είναι αυτοπαγίδευση σε μια λανθασμένη ανώριμη, χωρίς όραμα «πολιτική». Όμοια, δεν υπάρχει κρατική κυριαρχία, αν δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία. Σε νεοσύστατα κράτη (βλ. π.χ. ΗΠΑ)η συνύπαρξη πολλών εθνικοτήτων δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τη δημιουργία "Αμερικανικού Έθνους". Η δημιουργία κοινής εθνικής συνείδησης υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής πολιτικής, διότι αντιλαμβάνονταν αυτό που είναι κοινός τόπος: Μόνο η κοινή ταυτότητα θα δημιουργούσε ενιαία οντότητα με κοινά οράματα και κοινούς στόχους και έντονο το αίσθημα του σεβασμού στο κράτος το οποίο δημιουργείται για να συντηρεί το έθνος.
Μέχρι σήμερα στην Κύπρο γινόταν το αντίθετο: Ενώ υπάρχει πλειοψηφούν έθνος αυτό εξοντωνόταν μέσω της επίσημης πολιτικής σε διάφορα επίπεδα (νομοθεσία, παιδεία, οικονομία κλπ). Η ύπαρξη ελληνισμού μοιάζει να γίνεται εμπόδιο στα πολιτικά παίγνια. Μόνον η Κυπριακή Δημοκρατία κρατά το αναχρονιστικό λάβαρο της παγκοσμιοποίησης και της νεοφανούς πολυπολιτισμικότητας, εμμένοντας σε περίεργες διεθνιστικές αποτυχημένες προσεγγίσεις .
Παγιδευμένοι ως προς την εξωτερική πολιτική σε αντιλήψεις του τύπου «τους έχουμε ανάγκη», «δεν μας λογαριάζουν», «θα αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος», «θα επιβληθεί διχοτόμηση» ερχόμαστε οι ίδιοι να αποδυναμώσουμε την κυριαρχία και τη διαπραγματευτική μας θέση, νομίζοντας ότι ασκούμε «σοβαρή» εξωτερική και οικονομική πολιτική. Σε μια έξαρση απαράμιλλης γαλαντομίας σε ό τι αφορά το κράτος παραχωρούμε οικόπεδα, επιδόματα, υπηκοότητες, χαρίζουμε δάνεια τραπεζιτών, που πληρώνει ο κεκαρμένος κύπριος, πρόστιμα, φόρους, ενώ σε προσωπικό επίπεδο είμαστε άφθαστοι συμφεροντολόγοι και φιλοχρήματοι. Στην πραγματικότητα η εφαρμοζόμενη κρατική πολιτική είναι μία πολιτική ασυγκράτητης σπατάλης του δημόσιου πλούτου.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που, αν και φαίνονται άσχετα, είναι στενά συνυφασμένα, στενά αλληλένδετα και αλληλοεπηρεαζόμενα; Διαπλοκή, όπως είδαμε, υπάρχει παντού. Η Κύπρος, ωστόσο, έχει πρωτιά, αφού το μέγεθος της διαφθοράς είναι αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους και του κράτους και του πληθυσμού. Εντοπίζω δύο σημεία -πέραν των μεγεθών που και τούτα συντελούν- τα οποία κατά την εκτίμησή μου εκτρέφουν αντί να θεραπεύουν τη σαπίλα: Αυτά είναι το νομοθετικό και το δικαστικό σύστημα. Είναι δηλαδή, οι δύο «ανεξάρτητοι» θεσμοί εξουσίας που αντί να λειτουργούν ανεξάρτητα, ασφυκτιούν στο δίκτυο συμφερόντων του συστήματος είτε αυτά είναι κομματικού είτε ατομικού τύπου. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όπως οι φωτογραφικές νομοθεσίες, οι νόμοι με τα παράθυρα και τις εξαιρέσεις, οι αλλαγές των νόμων κατά τα επαγγελματικά τους ή άλλα συμφέροντα, η καθυστέρηση εκδίκασης δικαστικών υποθέσεων, η αδυναμία επιβολής αποτρεπτικών ποινών ή η ατιμωρησία, (χρηματιστήριο, φοροδιαφυγή, καταστροφή του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της οικονομίας του τόπου κλπ).
Αποκορύφωμα είναι ο εμπαιγμός προς το κοινό αίσθημα, ότι όλα θα αλλάξουν..Ας αρχίσει η αλλαγή τότε με την κατάργηση της βουλευτικής ή άλλης ασυλίας και την δημιουργία εξωκοινοβουλευτικού θεσμού ελέγχου διαπλοκής. Ας αρχίσει παράλληλα με την ταχεία και αυστηρή τιμωρία των ενόχων της οικονομικής αφαίμαξης του κύπριου πολίτη με δήμευση και των περιουσιών τους.
Τέλος, πριν συναφθούν κι άλλες παρόμοιες συμφωνίες εμπνευσμένες από το συμπίλημα του Χάνεϊ και του Ανάν, ας γίνει αντιληπτό εντός και εκτός ότι ο κυπριακός ελληνισμός δεν θα γίνει παρίας επειδή κατά τη γνώμη ορισμένων «πρέπει» να κλείσει το Κυπριακό «πάση θυσία». Δεν είδαμε εξάλλου από κανένα άλλο κράτος τόσο «σκόντο» ή καλύτερα κούρεμα στα κυριαρχικά και εθνικά του συμφέροντα! Και εδώ πρωτιά!
*Αρχαιολόγος/Φιλόλογος
