ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*
Αυτή τη φράση έγραφε με ωραία, άσπρα, καλλιτεχνικά γράμματα σε απαλό πράσινο φόντο, γράμματα σίγουρα παιδιού. Κάτω από τη φωτογραφία της. Ετών 45. Ξανθιά, πρασινομάτα, όμορφη. Με όλη τη ζωή ακόμα μπροστά της. Με όλη τη διάθεση να ζήσει, να πιεί, να χορέψει, να μεγαλώσει τα παιδιά της, να τα δει να σπουδάζουν, να τα πάρει στην εκκλησία νύφη και γαμπρό, να κρατήσει στην αγκαλιά της εγγόνι. Εικόνες, απλές, δεδομένες και καθημερινές.
Καρκίνος, Αυτή η λέξη σταμάτησε τη ζωή ακριβώς στη μέση της. Σταμάτησε τις ζωές εκείνης και των παιδιών της σαν ρολόι ξεκούρδιστο. Και να την τώρα εδώ. Σ’ένα κοιμητήριο με περιποιημένο μνήμα , σε ολόασπρο μάρμαρο να κείτεται. Μια ύστατη προσπάθεια αυτών που την αγαπάνε να την κρατήσουνε κοντά τους. Να της δώσουνε ακόμα λουλούδια της ζωής.
Καρκίνος. Υπάρχει άραγε κανένα σπίτι στην Κύπρο που να μην τον βίωσε; Υπάρχει κανένας μας έστω που να μην ξέρει κανένα γνωστό και φίλο που να υποφέρει από την επάρατη νόσο; Είναι κάποιοι από μας στα αλήθεια τόσο τυχεροί που να μην είχαν κάποια απώλεια από αυτόν;
Χαμόγελο πικρό σχηματίζεται στα χείλη. Θυμάμαι κάτι αιώνες πριν όταν η «επάρατος» ήταν σχετική άγνωστη ακόμα στην γειτονιά μας διαγνώστηκαν από το 1980 και μετά πολλοί άνθρωποι (ανάμεσα τους και παιδιά ) με καρκίνο). Οι κάτοικοι της περιοχής απέδωσαν το γεγονός στο ότι η ύδρευση κάποιων γειτονιών γινόταν με σωλήνες αμιάντου, υλικό άκρως επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Ε, και τι έγινε; Δύο, τρία αρθράκια στις εφημερίδες, κάνα δυο συγκεντρώσεις, πολλές συζητήσεις στα καφενεία ( καλή ώρα σαν αυτές τις ανέφελες που κάνουμε και εμείς πολλές φορές στους συλλόγους ) .
Α, ναι παραλίγο να το ξεχάσω, ήρθαν και κανένα δυο βουλευτές και αγόρευσαν επί του θέματος. Χαρτομάντιλα για βουλωμένη μύτη κοινώς. Και οι άνθρωποι που έχασαν τις ζωές τους; Οι άνθρωποι; Μα Κύριε Ελέησον σ’αυτόν τον τόπο επιτέλους. Οι άνθρωποι χαρακτηρίστηκαν «παράπλευρες απώλειες». Ωραίος, στρωτός χαρακτηρισμός. Άκρως ανθρωπιστικός. Όπως παρόμοιες απώλειες χαρακτηρίστηκαν και οι καρκινοπαθείς που ζουν κοντά σε μονάδες με υψηλή τάση ρεύματος ή με κεραίες κινητής τηλεφωνίας. Αμάν πια! Μας πρήξατε. Και ρεύμα και κινητό παντού και ανθρώπους υγιείς. Διαλέξετε και πάρετε. Δεν γίνεται να είμεθα τόσο εγωιστές. Η πολιτεία πάντως και συνεπώς ο πολίτης (γιατί τα δύο είναι αλληλένδετα) δεν γίνεται να βάζει συνεχώς βαθιά το χέρι στην τσέπη. Πρέπει να βρεθούν άλλες λύσεις συμφέρουσες στο κράτος. Επτωχεύσαμεν, κύριοι ! Οι λίγοι καρκινοπαθείς μας δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά «παράπλευρες απώλειες». Όπως π.χ. τις επιχειρήσεις των Αμερικανών, των Ρώσων κατά των τζιχαντιστών. Όλα εκείνα τα αθώα παιδιά που σκοτώνονται δεν είναι τίποτα άλλο παρά παράπλευρες απώλειες.
Που λέτε, τι θυμήθηκα πάλι; Κάποτε έτυχε να ήμουνα στο νοσοκομείο για μια εξέταση αξονικού τομογράφου. Εκεί περίμενε ένας κύριος με τη γυναίκα του. Φαινόταν πολύ καταπονημένος. Γύρω στα 65. Αδύνατος, άρρωστος πολύ. Μόλις με είδε προσφέρθηκε να μου δώσει τη θέση του. Γιατί ήμουνα λέει άρρωστη. Αρνήθηκα ευγενικά, αλλά επίμονα. Η γυναίκα του έσκυψε και μας ψιθύρισε στο αυτί. «Καρκίνος του πνεύμονα …Είχε ασφάλεια υγείας αλλά ξέχασε να την ανανεώσει. Ένα μήνα μετά αρρώστησε. Τέτοια ατυχία, τέτοιο κακό. Δουλεύουμε όλοι νύχτα μέρα για να τα βγάλουμε πέρα. Η κάθε θεραπεία είναι 10000 ευρώ. Μα θέλουμε το καλύτερο για αυτόν. Ο άνθρωπος μας είναι… Αν δεν νοιαστείς για τον άνθρωπο σου, για ποιον θα νοιαστείς;» Ο άνθρωπος αυτός, σας θυμίζω πράγμα σπάνιο για τα νοσοκομεία μας πρόθυμα έδινε την σειρά του σε κάποιον άλλο… παρόλη την ταλαιπωρία του και την αρρώστια του. Λέγετε μεγαλείο. Σπάνιο… σαν διαμάντι ακατέργαστο…
Τι; Τι λέτε εσείς κύριοι της πολιτείας; ΓΕΣΥ; Ποιος από σας το εξήγησε σταράτα; Ποιος από μας το κατάλαβε; Τι; Πρέπει να γίνει; Σοβαρά; Συγνώμη δεν καταλαβαίνω… Ποιος πολίτης;» ’Η μάλλον ποια τσέπη του πολίτη; Μια τσέπη είχαν οι πολίτες και αυτή έμεινε τρύπια.
Πάμε παρακάτω… Μια φίλη, της φίλης μιας φίλης μου είναι καρκινοπαθής. Ήταν καλά μέχρι που το τέρας επανήλθε.(Όλα τα τέρατα φαίνεται έχουν το συνήθειο να επανέρχονται). Ο ογκολόγος πρότεινε μια πανάκριβη καινούργια θεραπεία, το κόστος της οποίας πρέπει να επωμιστεί ο ασθενής. 4000 ευρώ τον μήνα. Τι είναι 4000 ευρώ τον μήνα; Ένα βουνό πιο ψηλό και από το Έβερεστ για μια μητέρα. Εμ, μα τι να κάνει και η πολιτεία; Δεν μπορεί να πληρώνει για τα φάρμακα αυτά. Εδώ καλά καλά δεν έχει να πληρώνει για τις γάζες και τα αντισηπτικά.
Στοπ! Η πολιτεία δεν έχει… γιατί πρέπει να πληρώνει τους πολυσυνταξιούχους της. Έχει να πληρώνει τον ΕΛΑ της και τον ΦΥΓΕ της (που θα πάει θα μας προκύψει και ένας τέτοιος…) Μια ιδέα θα ήταν αυτοί της λίστας Λακάρτ και γενικά όλοι αυτοί οι κύριοι που έφαγαν τα δις να τιμωρηθούν όχι με φυλάκιση …. αλλά με επιστροφή των λεφτών… Να γλυτώσουν και οι ντελιβεράδες με τα σουβλάκια το πήγαινε έλα στον Άγιο Παύλο…. Να φέρουν τα λεφτά (αυτό σίγουρα θα τους πονέσει) και μέρος τους να δοθεί σε μια αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας για τους καρκινοπαθείς… Μετά ας τους ανακηρύξουμε και εθνικούς ευεργέτες…
Μπα, τέτοια όνειρα ας μην κάνουμε. Όπως και να έχει, την πολιτεία , κύριοι και κυρίες μου, αυτή την πολιτεία με τα χίλια πρόσωπα- προσωπεία που δεν έχει σημασία αν αλλάζουν ή μένουν τα ίδια, ας μην την ενοχλούμε. Την πολιτεία να την καλείτε στα εγκαίνια των οικημάτων που θα κτίσετε αφού πουλήσετε δυο τρία εκατομμύρια από τα βραχιολάκια σας… Προς Θεού, η μομφή δεν πάει προς τους εθελοντές των αντικαρκινικών συνδέσμων γιατί αλίμονο αν δεν υπήρχαν αυτοί οι θεόπνευστοι άνθρωποι…
Άσχετο αλλά σχετικό. Ξέρετε πότε σιγουρεύτηκα για την μετά θάνατον ζωή; Όταν ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο λίγα λεπτά πριν πεθάνει από καρκίνο σήκωνε τα χέρια ψηλά σε ικεσία … κοιτάζοντας πάνω…..ψηλά και πάλι. Ικεσία. Έπειτα τα χέρια έπεφταν αδύναμα στο πλάι. Απελπισία.
Αφήνω για το τέλος την αναφορά στον πρωταθλητή μας. Τον Νεόφυτο που από το κρεβάτι του πόνου έγραφε και ανησυχούσε για τα έξοδα. Οι γονείς του δεν δίστασαν να κάνουν το παν για να σωθεί το παιδί τους το έτρεξαν στην άλλη γωνιά της γης για να βρει γιατρειά. Που ήταν τότε η πολιτεία; Τι ευκαιρίες δίνει η πολιτεία στα παιδιά αυτά σαν τον Νεόφυτο; Αυτό τον πρωταθλητισμό , κύριοι του ΚΟΑ, ποιος θα τον σπονσάρει;
Με συγχωρείτε. Απολογούμαι. Η δικιά μας πολιτεία – το έχει αποδείξει άλλωστε- ειδικεύεται στον τομέα των υπηρεσιών. Με μεγάλη επιτυχία μάλιστα.Απο το καταραμένο 74 μέχρι το 13 με τα περίεργα κουρέματα. Μάλιστα, κύριοι, παντώς φύσεως πλυσίματα πουκαμίσων και άλλων ενδυμάτων. Τα δε πουκάμισα τα κάνουμε κάτασπρα. Το μυστικό δεν σας το λέμε. Extra bonus το σιδέρωμα… Αχ περασμένα μεγαλεία…
Πως πέρασε η ώρα, αλήθεια. Μπροστά από τα γράμματα. Την πολιτεία δεν την κόφτει. Είναι χοντρόπετση…Μονάχα κάτι ηλίθιους ψιλοκόφτει. Θυμάμαι τα χέρια της απελπισίας…. Για όλους μας… Για την γυναίκα με τα ξανθά μαλλιά και τον κάθε καρκινοπαθή αυτού του κόσμου. Για τα παιδιά της που την στερήθηκαν γιατί μια μάνα είναι για μας σημαντική στα εκατό μας, πόσο μάλλον στα δέκα και στα δεκαπέντε μας…. Για τα παιδιά της που έγραψαν:
« Μαμά σε αγαπάμε από δω μέχρι το φεγγάρι και πίσω πάλι, και πίσω πάλι…»
*Εκπαιδευτικός
