ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ*
Μάνα, mother, mutter, mère, madre, Matushka! Μια λέξη που τη βρίσκεις σε όλες τις γλώσσες. Μια λέξη που βρίσκεται στα χείλη όλων των ανθρώπων. Μια λέξη στα χείλη μου στις δύσκολες και τις εύκολες ώρες, στο γέλιο μου και τη χαρά μου, στις γιορτές μου και τους θρήνους μου. Η μάνα μου! Αποκούμπι και παρηγοριά. Έμπνευση και ελπίδα. Αυτή μου έδωσε τη ζωή, αυτή μ’ έμαθε να ζω αξιοπρεπώς, αυτή με μπόλιασε με αρχές και ό,τι άλλο χρειάζομαι για να ζήσω ως άνθρωπος. Αυτή τη γυναίκα σκέφτομαι σήμερα, αλλά όχι μόνο σήμερα.
Βγαίνω από τον προσωπικό μου μικρόκοσμο. Υπάρχουν και οι μάνες του κόσμου. Που τον πόνο τον βιώνουν πιο βασανιστικά από τον καθένα. Μάνες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στην Ουκρανία, στο Κόσοβο, στη Σερβία, στη Γιουγκοσλαβία. Μάνες σε γη «πολεμοχτυπημένη». Μάνες που δε μπορούν να κάνουν ό,τι πρέπει για τα παιδιά τους, ακόμα και αν ξεσκίζουν τα στήθια τους για να τα κρατήσουν στη ζωή. Μάνες που έχασαν τα παιδιά, γιατί οι «έξυπνες» βόμβες έπεσαν σε λάθος τόπο. Και εμείς εδώ στην Κύπρο έχουμε το «προνόμιο» να έχουμε τέτοιες μάνες. Η μάνα των ηρώων. Η μάνα των αγνοουμένων. Δυνατές μάνες. Άντεξαν τον πόνο του αποχωρισμού. Όταν τους σκότωσαν τα παιδιά τους εν καιρώ πολέμου ή ακόμα και εν καιρώ ειρήνης. Και αντέχουν ακόμα, περιμένοντας τα παιδιά τους. Αντέχουν ακόμα περιμένοντας απόδοση δικαιοσύνης. Αυτές τις μάνες τις τιμούμε διπλά.
Το μυαλό μου πάει σε μια μοναδική γυναίκα. Έχασε δυο λεβέντες σε μια φονική έκρηξη και όμως στάθηκε στα πόδια της. Με μια δύναμη απίστευτη. Μια δύναμη ανεπανάληπτη. Υποκλίνομαι! «Όταν πεθαίνει ένας στρατιώτης μια μάνα παίρνει μία σημαία. Εγώ είμαι τυχερή γιατί αύριο στη κηδεία θα πάρω δύο σημαίες». Υποκλίνομαι! «ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΧΑΡΟΚΑΜΕΝΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΙΛΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ , ΟΙ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΡΟΥΝ ΜΑΥΡΑ ΑΛΛΑ ΜΠΛΕ ‘Η ΑΣΠΡΑ!» Σε αυτή τη μάνα, την κ. Πόπη Χριστοφόρου, είναι αφιερωμένο αυτό το σύντομο κείμενο.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μάνες!
Φιλόλογος
