Μέσα από τον αγώνα αυτό, έχει μάθει να ευαισθητοποιείται για το κοινό -εθνικό και κοινωνικό- συμφέρον, να αντιμετωπίζει μαζί με άλλους συμφοιτητές του τα διάφορα προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο, την κοινωνία και τους φοιτητές και να δραστηριοποιείται για την επίτευξη των στόχων που καθορίζει. Μα το πιο σημαντικό -αυτό που καμία κομματική φοιτητική παράταξη δεν θα μπορούσε να του προσφέρει- είναι που έμαθε πώς να είναι αυτόνομος. Από τη μια, «ατομικά αυτόνομος», να μπορεί να αποφασίζει για τον εαυτό του χωρίς να εξαρτάται ή να υπακούει σε άλλους. Δηλαδή, να μπορεί να έχει ελεύθερη κρίση και βούληση με βάση τις αρχές που ο ίδιος θέσπισε για τον εαυτό του, και όχι που άλλοι επέβαλαν σ’ αυτόν. Από την άλλη, έμαθε να είναι και «συλλογικά αυτόνομος», δηλαδή να θεσπίζει μαζί με άλλους αυτόνομους φοιτητές τις δικές τους Θέσεις και Αρχές –οι οποίες εκφράζουν τη βούληση τους για εθνική και κοινωνική ελευθερία- με βάση τις οποίες δρουν και αποφασίζουν συλλογικά από μόνοι τους.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο εφόδιο που θα μπορούσε να του παρασχεθεί κατά τη φοιτητική σταδιοδρομία του. Διότι επανεντασσόμενος στη κυπριακή κοινωνία θα είναι ικανός να διατηρήσει την ατομική αυτονομία του, χωρίς παρεμβάσεις από το ήδη υπάρχον σάπιο σύστημα. Θα μπορεί να βλέπει, να κρίνει και να πράττει ανάλογα με τις δικές του θέσεις και αρχές, κι όχι απλά να υιοθετεί αυτές που θα του επιβάλλουν. Άλλωστε, για να έρθει η αλλαγή και να σπάσει το κατεστημένο, πρέπει οι «νέοι άνθρωποι» να έχουν και νέες ιδέες. Όχι να είναι άβουλοι και προσκολλημένοι στο παρελθόν. Γι’ αυτό, ο γράφων θεωρεί την ενασχόλησή του με το αυτόνομο ΜΕΤΩΠΟ ως προτέρημα.
Παράλληλα, θεωρεί την αυτονομία των νέων και ως προσφορά του Κινήματος στην «κοινωνία των πολιτών», διότι έχει την δύναμη -από την αυτόνομη φύση του- να προετοιμάζει τους νέους να αντιμετωπίσουν με τη δική τους κρίση και βούληση στη βάση των δικών τους αρχών τις νέες προκλήσεις που θα συναντήσουν. Με άλλα λόγια, να τις αντιμετωπίσουν αυτόνομα. Μόνο τότε θα μπορεί να υπάρξει και η πραγματική «κοινωνία των πολιτών», όπου κάθε πολίτης θα είναι κύριος του εαυτού του και η κοινωνία θα αποτελέσει τη νέα συλλογική αυτονομία των αυτόνομων πολιτών, η οποία θα είναι ικανή να δρα και να αποφασίζει από μόνη της -χωρίς κομματικές ή άλλες ξένες παρεμβάσεις- και με βάση τις δικές της αρχές, δηλαδή με την ελεύθερη και ξεκάθαρη βούληση του λαού για εθνική και κοινωνική ελευθερία.
Συνεπώς, ο γράφων θεωρεί πως ακόμα ένας από τους στόχους του Κινήματος, εκπληρώνεται με επιτυχία: «Η αφύπνιση της νεολαίας και εν γένει όλων των πολιτών σε εθνικά και κοινωνικά θέματα» (Άρθρο 3(Γ) του Καταστατικού). Κι αυτό διότι όντως το ΜΕΤΩΠΟ καταφέρνει να καταστήσει τους νέους, αυτόνομους ενεργούς πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας που να προασπίζονται παντοιοτρόπως τα συμφέροντα του κυπριακού ελληνισμού, οποιαδήποτε πορεία κι αν ακολουθήσουν με το πέρας των σπουδών τους, αφού διατηρούν την «ατομική αυτονομία» τους και ενεργούν με βάση τις δικές τους αρχές.
*Τέως Μέλος ΜΕΤΩΠΟΥ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου (2008-2012)
