ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ*
Νιώθω την ανάγκη να τοποθετηθώ σε σχέση με πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Paideia-News στης 13 Μάρτιου 2017 από την αγαπητή συνάδελφο Ρεβέκκα Σιεκκερή. Στην αρχή άρχισε σαν απλό σχόλιο κάτω από το άρθρο, αλλά γράφοντας αυτά που σκεφτόμουν διαπίστωσα ότι δεν είναι επαρκής ο μικρός χώρος του σχολίου για να εκφράσω αυτά που νιώθω και για χρόνια τώρα συζητάμε μεταξύ μας, αλλά δυστυχώς ως σήμερα κανένας δεν έχει τολμήσει να εκφράσει ανοικτά και δημόσια.
Από το συγκεκριμένο άρθρο προκύπτουν αρκετές αλήθειες και πραγματικότητες μέσα από τον ιδιαίτερο τρόπο που μόνο η κυρία Σιεκκερή μπορεί να γράψει. Και μεταξύ σοβαρού και αστείου να περάσει τα δικά της μηνύματα και αυτά που νιώθει ότι την πνίγουν. Θα ήθελα να συγχαρώ τη συνάδελφο για το θάρρος και την ευθύτητα της να θίξει τόσο σοβαρά θέματα.
Μέσα από το άρθρο, καθώς και από τα σχόλια των αναγνωστών εγείρονται πολλαπλής φύσης ερωτήματα. Τα περιστατικά που περιγράφονται είναι πραγματικά περιστατικά από σχολεία σε όλη την Κύπρο. Άρα, δεν μπορώ να κατανοήσω τα ερωτήματα της δεσποινίδος Νίκης Δημητρίου που αναρωτιέται για το σχολείο της. Το συγκεκριμένο άρθρο δεν αναφέρεται σε κάποιο σχολείο μόνο, προς τι αποσκοπεί τότε η τοποθέτηση της; Πέρα από αυτό υπάρχουν και πιο ουσιαστικά θέματα που εγείρονται όπως το ‘ποια είναι η θέση και η ασφάλεια των καθηγητών στα σχολεία;’ Και σε περίπτωση που τύχει ένα περιστατικό σε κάποιο συνάδελφο, που στέκει αυτός; Στην αρχή της χρονιάς σαν γονείς πληρώνουμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν για εικοσιτετράωρη ασφάλιση των μαθητών σε περίπτωση ατυχήματος. Για τους καθηγητές , τι υπάρχει; Σε όλες τις δουλειές ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να κάνει ασφάλεια ατυχήματος ή και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των εργαζομένων του. Οι καθηγητές επωμίζονται τα όποια έξοδα προκύψουν από τραυματισμό ή άλλο εν ώρα καθήκοντος από μονοί τους. Έχω υπόψη μου συνάδελφο που έπεσε από τις σκάλες του σχολείου και τραυματίστηκε πολύ σοβαρά ώστε ήταν αναγκαία η μεταφορά του στο εξωτερικό. Τα έξοδα επιβαρύνθηκε ο ίδιος.
Πέρα όμως από την ασφάλεια των καθηγητών τα περιστατικά που περιγράφονται στο άρθρο καθώς και πολλά άλλα που δεν έχουν περιπέσει στην αντίληψη μας είναι γνωστά στα ανώτερα στρώματα του υπουργείου…αλλά ως εκεί! Η κάθε υπόθεση θα πέσει, τις ποιο πολλές φορές στα μαλακά ή θα αποσιωπηθεί, για να μην ακουστεί το σχολείο ή ο διευθυντής ή και εγώ δεν ξέρω τι! Τι θα πρέπει να γίνει δηλαδή για να πάρουν ευθύνη οι αρμόδιοι; Μέχρι πότε θα κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί; Πριν μερικά χρόνια βλέπαμε από τις ειδήσεις, μαθητές στην Αμερική να καταβάλλονται από αμόκ και να πυροβολούν στο ψαχνό και συμμαθητές τους και καθηγητές και ευχαριστούσαμε τον Θεό που δεν είχαμε εμείς στην Κύπρο τέτοια περιστατικά. Ε λοιπόν τώρα αυτά έφτασαν και στην Κύπρο!!! Δεν θα ήθελα να παίξω τον ρόλο της Κασσάνδρας, αλλά δυστυχώς τα επόμενα περιστατικά θα είναι πολύ σοβαρά και θα θρηνήσουμε θύματα αν δεν δράσουμε τώρα και αν δεν δούμε την αλήθεια κατάματα. Αν ρωτήσετε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό θα έχει να σας πει αρκετές ιστορίες από τα διάφορα σχολεία στα οποία υπηρέτησε ή υπηρετεί για σοβαρά περιστατικά παραβατικότητας στα οποία δεν έγινε κάτι γιατί κανένας δεν ήθελε να αναλάβει ευθύνη ή γιατί τα χέρια των καθηγητών είναι δεμένα από το υπουργείο. Και δυστυχώς με αυτά τα περιστατικά αφήνονται να περάσουν λάθος μηνύματα προς τους υπολοίπους μαθητές, λανθασμένες εντυπώσεις και λανθασμένα διδάγματα. Το θέμα μας όμως, δεν είναι τα περιστατικά αυτά καθαυτά, αλλά το πώς φτάσαμε μέχρι εκεί και γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;
Το υπουργείο διατυμπανίζει τα διάφορα προγράμματα του για αντιμετώπιση της βίας και της παραβατικότητας στα σχολεία χωρίς να υπάρχει κάποια αξιολόγηση για αυτά. Ε λοιπόν κύριοι του Υπουργείου, αυτά τα προγράμματα δεν δουλεύουν! Απλά σπρώχνουν τα προβλήματα πιο κάτω και σε μετέπειτα στάδιο μετατρέποντας τους εκπαιδευτικούς σε κλόουν και το χειρότερο… αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλά οι μαθητές και εκμεταλλεύονται καταστάσεις. ( και με το δίκαιο τους! )
Έχουμε υποχρέωση σαν γονείς και σαν εκπαιδευτικοί να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από κάθε τι που τα απειλεί. Έχουμε υποχρέωση να προστατεύσουμε τα παιδιά αυτά που με λανθασμένο τρόπο βγάζουν προς τα έξω το θυμό τους ξεσπώντας σε σχολικές περιουσίες ή και σε άλλους συμμαθητές τους. Έχουμε υποχρέωση να τους προστατεύσουμε από τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Τα παιδιά μας είναι το μέλλον του τόπου μας και οφείλουμε να τα βοηθήσουμε να βρουν το δρόμο τους…. χθες!
*Εκπαιδευτικός
