ΤΗΣ ΡΕΑΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ*
Με την έναρξη της παρούσας σχολικής χρονιάς, η ΠΟΕΔ προχώρησε σε απεργιακές κινητοποιήσεις, σε μια προσπάθεια διεκδίκησης εκπαιδευτικών και συνδικαλιστικών ζητημάτων. Εφάρμοσε το έσχατο και δυναμικότερο μέτρο, που έχει μια συνδικαλιστική οργάνωση, στην προσπάθεια άσκησης πίεσης στην εργοδοτική πλευρά. Η απόφαση αυτή προσέλκυσε, όπως ήταν αναμενόμενο, το ενδιαφέρον και των ΜΜΕ, τα οποία κάλυπταν το γεγονός με «περισσή θέρμη»! Παράλληλα, όμως, διαμορφώθηκε μια αρνητική στάση της κοινής γνώμης απέναντι στους δασκάλους. Απέναντι στα αιτήματά τους. Ανεξάρτητα αν αυτά ήταν απόλυτα δικαιολογημένα, ανεξάρτητα αν τα συμμερίζονταν, ανεξάρτητα, ακόμη, από το αν αντιλαμβάνονταν αυτή κάθε αυτή την ουσία τους.
Κατ’ ανάλογο τρόπο, προκάλεσε ποικίλα εύλογα ερωτήματα στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τα ίδια τα μέλη της ΠΟΕΔ. Τα «τι» και τα «γιατί» των απεργιών δέσποζαν σε όλες τις συζητήσεις:
Το απογοητευτικό και το λυπηρό είναι ότι όλοι γνωρίζαμε από την αρχή, apriori - κάτι που ήταν, φυσικά, και εις γνώσιν των υποστηρικτών και υπασπιστών των στάσεων εργασίας - ότι οποιαδήποτε εφαρμογή απεργιακών μέτρων, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, θα ήταν καταδικασμένη να αποτύχει και δεν θα είχε κανένα θετικό αποτέλεσμα,για τα συγκεκριμένα μέλη της Οργάνωσης. Τα μεγαλύτερα θύματα αυτών των απεργιακών μέτρων δεν ήταν άλλοι, από τους ίδιους τους επηρεαζόμενους εκπαιδευτικούς, που εξακολουθούν να αντιπαλεύονται με ένα απαράδεκτο καθεστώς εργοδότησης. Διότι δεν άλλαξε κάτι… Τα πράγματα δεν έγιναν καλύτερα γι’ αυτούς! Μάλιστα, έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν και καχύποπτα βλέμματα. Γιατί τότε επιλέγηκαν οι απεργίες;
Βέβαια, εδώ και 3 χρόνια, συνεχώς και ανελλιπώς, κάποιες Κινήσεις υπέβαλλαν προτάσεις προς ψήφιση στις 30 τόσες συνεδρίες του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠΟΕΔ, για απεργίες! Οι προτάσεις αφορούσαν απεργίες όλων των ειδών! Άλλοτε ολοήμερες, άλλοτε κυλιόμενες, άλλοτε δίωρες, άλλοτε μονόωρες, άλλοτε μικρές, άλλοτε μεγάλες… κ.ο.κ. Οι προφάσεις, που συγκεκριμένες Κινήσεις πρότασσαν ως μέγα-λόγους για απεργίες, ήταν πολλές και διάφορες (μεταξύ άλλων και η καθυστέρηση της διανομής των μπλε τετραδίων στα σχολεία). Δυστυχώς, για κείνους, ευτυχώς για τους υπόλοιπους, οι προτάσεις αυτές δεν έβρισκαν το ανάλογο πλειοψηφικό αντίκρισμα, για να εφαρμοστούν. Είναι ξεκάθαρο ότι η απεργία κατάντησε αυτοσκοπός. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος για απεργία!Οποιοσδήποτε μπορεί να ανατρέξει στα πρακτικά των συνεδριάσεων του ΔΣ και να διαπιστώσει του λόγου το αληθές…
Έτσι, σεβόμενοι την πλειοψηφική απόφαση του ΔΣ της ΠΟΕΔ, καταλήξαμε, τον Σεπτέμβριο του 2016, να απεργούμε. Έπρεπε να το πράξουμε για την ΠΟΕΔ. Για την ενότητα του Κλάδου. Και όσοι συμφωνούσαν με τις απεργίες και όσοι διαφωνούσαν. Και το πράξαμε καταθέτοντας έντιμα και με παρρησία τη διαφωνία μας. Οι Κινήσεις που τις στήριζαν επέμεναν, μάλιστα, ότι θα προχωρούσαν σε κατάθεση πρότασης για κλιμάκωση των απεργιακών μέτρων, αν τα αιτήματά μας δεν ικανοποιούντο, «προσφέροντας» σε κάποιους συναδέλφους μας κίβδηλες ελπίδες. Τι ακολούθησε όμως; Κλιμάκωση των μέτρων, όπως υποσχέθηκαν; Όχι… ακολούθησαν μικρές στάσεις εργασίας… μονόωρες… σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, κυλιόμενες, σε παγκύπρια κλίμακα… Στην ουσία ακολούθησε αποκλιμάκωση των μέτρων, παρόλα όσα βαρύγδουπα διατυμπάνιζαν, και…,κυρίως, ακολούθησε η χαριστική βολή στην αξιοπρέπεια ολόκληρου του διδασκαλικού κόσμου και στη θέση του ως επαγγελματική ομάδα στην κοινωνία. Το πυροτέχνημα, όπως πάντα, φώτισε για λίγο τον ουρανό και μετά έσβησε σιγά σιγά, αφήνοντας, δυστυχώς, σημάδια από χαρακιές, στην ίδια την ΠΟΕΔ…
Το πάθημα ας γίνει μάθημα. Δεν χρησιμοποιούμε, εξανεμίζοντάς το, αποδυναμώνοντάς το, το ισχυρότερο όπλο των εργαζομένων, την απεργία. Δεν αποφασίζουμε και λειτουργούμε,χωρίς τη δέουσα σοβαρότητα για τόσο σημαντικά ζητήματα. Δεν πειραματιζόμαστε με την αξιοπρέπεια των συναδέλφων μας. Δεν παίζουμε με την αδικία που υφίστανται οι νέοι συνάδελφοί μας και με την αγωνία τους. Δεν κατακρημνίζουμε τις καθημερινές προσπάθειες, τους κόπους, τους μόχθους όλων των μάχιμων εκπαιδευτικών μέσα στις τάξεις, στρέφοντας εναντίον τους τόσο τους ζωτικά απαραίτητους καθημερινούς συνεργάτες τους, που δεν είναι άλλοι από τους γονείς όσο και τηνευρύτερη κοινωνία.
Υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι να στηρίξει αποτελεσματικά η ΠΟΕΔ τα μέλη της, τα αιτήματά της –εκπαιδευτικά και συνδικαλιστικά- πριν φτάσει στις απεργίες. Ρόλος των συνδικαλιστών, των μελών του ΔΣ της ΠΟΕΔ, είναι να συνυπολογίζουν και να προσμετρούν, όσο πιο σωστά, όσο πιο αντικειμενικά, όλα τα δεδομένα και να παίρνουν τις καταλληλότερες αποφάσεις, υπό τις δεδομένες περιστάσεις. Τυμπανοκρουσίες και λαϊκισμοί δεν χρειάζονται…
Επομένως, το πρόσφατο αυτό-πλασάρισμα του «συνδικαλιστικού μοντέλου»κάποιων Κινήσεων, ως περισσότερο δυναμικών, περισσότερο αγωνιστικών, περισσότερο διεκδικητικών και η αυτοανακήρυξή τους ως υπέρμαχων των δικαίων του Κλάδου γενικά και βασταζόντων των λαβάρων του αγώνα για τις διεκδικήσεις του Κλάδου, είναι καθαρά επιτηδευμένο, επικοινωνιακό και εντελώς ψηφοθηρικό! Την τελευταία φορά, η πρότασή τους για απεργίες (ο αυτοσκοπός) απλώς έτυχε, για κάποιους λόγους, να εξασφαλίσει μια πλειοψηφία… «Έκατσε η μπίλια», όπως λέγεται στα πανηγύρια.
Νομίζω,όμως, ότι ο σωστός συνδικαλισμός είναι κάτι διαφορετικό...
*Σύμβουλος Εκπαιδευτικών στο μάθημα των Ελληνικών
Πρόεδρος Επαρχιακής Επιτροπής ΠΟΕΔ Λευκωσίας
