Μια αναδημοσίευση και ένα σχόλιο


ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΚΕΛΛΙΔΗ*

 (Πιο κάτω είναι ένα κείμενο κριτικής και στοχασμού από το βιβλίο μου «Στον αστερισμό της βραχονησίδας CR60» κι ένα σχόλιο).

Ακολουθεί η αναδημοσίευση;

Περί αναρρίχησης …

Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,
μα όσο να ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.

Γεώργιος Δροσίνης

Πόσο στ’ αλήθεια επίκαιροι παραμένουν οι στίχοι αυτοί του  ποιητή Γεώργιου Δροσίνη και πόση αλήθεια κρύβουν μέσα στην απλότητά τους; Είναι σύνηθες το φαινόμενο της ανόδου με ξένα δεκανίκια ανθρώπων σε σημαντικές θέσεις. Κι ακόμη πιο σύνηθες είναι η βαρύγδουπη αποτυχία αυτών των ανθρώπων να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Και τούτο γιατί στηρίχθηκαν σε ξένες πλάτες κι ενώ δεν είχαν τις ικανότητες βρέθηκαν σε καίρια θέση αδυνατώντας να ανταποκριθούν. Άλλοι πάλι, ενώ έχουν τις ικανότητες είναι τέτοιες οι δεσμεύσεις τους στα «ξένα αναστυλώματα» που τους ανέβασαν και εγκατέστησαν στους ηγετικούς θώκους που εν τέλει αδυνατούν να ανταποκριθούν, αφού προτεραιότητά τους είναι η εξαργύρωση της υποχρέωσης στα ξένα δεκανίκια.

Αυτό το «πλάνο ψήλωμα του κισσού» αποτελεί ίσως την πιο εμφατική παθογένεια του δημόσιου και ιδιωτικού μας βίου. Σε μια κλειστή, μικρή κοινωνία όπως η κυπριακή, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα η ημετεροκρατία, το ρουσφέτι, η άνοδος ελέω γνωριμιών. Μια παθογένεια που αντανακλά σε πληθώρα αδυναμιών της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής. Λίγα είναι τα αυτόφωτα άτομα που με την αξία τους, τη δουλειά και τα προσόντα τους ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της οποιασδήποτε ιεραρχίας του χώρου τους. Κι είναι αυτά τα άτομα που τιμούν με το παραπάνω την ηγετική τους θέση, καθώς οι ίδιοι δεν έχουν να λογοδοτήσουν σε άλλους παρά μονάχα στη συνείδησή τους και στον κόσμο τον οποίο ετάχθησαν να υπηρετήσουν.

Ενοχλεί ακόμη στον μικρό μας τόπο το γεγονός ότι άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά ανέχονται να έχουν «αυλικούς», υφιστάμενους που τους υπηρετούν με τον πιο γλοιώδη αλλά και τον γελοιωδέστερο τρόπο. Είναι κι αυτό δείγμα της δικής τους αδυναμίας, αφού μέσα από μια τέτοια εκδούλευση νιώθουν οι ίδιοι πως έχουν αξία και αποκτά νόημα η κατοχή εκ μέρους τους της ηγετικής θέσης στον χώρο τους. Εξάλλου και οι ίδιοι υπήρξαν μέρος «αυλής» και μέρος ομάδας υπηρετούντων προκειμένου να αναρριχηθούν. Το «φαινόμενο της σκάλας» βρίσκει σ’ αυτούς την πιο πιστή του εφαρμογή. 

«Εγώ με την αξία μου/κι όχι με ξένες πλάτες/περήφανα περπάτησα/μες στης ζωής τις στράτες, λέει ένα λαϊκό άσμα. Μακάρι να ‘ταν μπορετό οι απλοϊκοί αυτοί στίχοι, που τόσο νόημα κρύβουν, να ‘χαν πολλούς άξιους  να τους τραγουδήσουν. Έχουν όμως;

Και τώρα το σχόλιο:

Το πιο πάνω κείμενο, μπορεί να περιλήφθηκε στο βιβλίο μου που κυκλοφόρησε μόλις πριν τρεις μήνες, ωστόσο γράφτηκε από τον υποφαινόμενο πριν αρκετά χρόνια. Δυστυχώς, κάθε φορά εμφανίζεται μπροστά μου και το διαβάζω ξανά και ξανά έτσι καθώς σχεδόν καθημερινά φροντίζουν πολλοί και διάφοροι να μας το υπενθυμίζουν.  Εξάλλου, γινόμαστε μάρτυρες της μιζέριας της  δημόσιας ζωής μέσα από τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, τις αστοχίες που βγαίνουν στη φόρα. Από πού να αρχίσει και πού να σταματήσει κάποιος; Σε τόσους και τόσους τομείς της δημόσιας ζωής βλέπεις ανθρώπους να τους ανατίθενται σημαντικά χαρτοφυλάκια ή να ανεβαίνουν σε καίριες  θέσεις με προσόντα τις γνωριμίες τους με τα «κατάλληλα» πρόσωπα, τις φιλίες, τις συγγένειες, την αποδοχή από κομματικές αυλές. Και τα αποτελέσματα της τέτοιας επιλογής ανθρώπων είναι όλα αυτά που βιώνουμε και μας θλίβουν. Ας μην τα απαριθμήσουμε.

  Αλλά και στο χώρο της παιδείας βιώνουμε με τον πιο επώδυνο τρόπο τις άστοχες επιλογές και αναρριχήσεις ατόμων σε καίριες θέσεις,  σε διάφορες  επιτροπές και γενικά σε θέσεις κλειδιά.  Κι αυτό είναι θλιβερό, για έναν τόπο που βίωσε εισβολή, κατοχή, οικονομική κρίση, μνημονιακή περίοδο. Αν, έχοντας περάσει τόσες και τόσες φουρτούνες ο τόπος μας, δεν μπορέσαμε να εμπεδώσουμε στη συνείδησή μας την ανάγκη επιλογής των σωστών ανθρώπων στη σωστή θέση, αν ακόμη συνεχίζουμε με τις παλιές νοοτροπίες κι αν η αναρρίχηση γίνεται τρόπος ζωής, τότε για ποιο μέλλον μιλάμε σ’ αυτό τον τόπο; Ο χώρος της παιδείας είναι ιερός. Αλίμονο, αν σε έναν τέτοιο χώρο ευδοκιμούν οι νοοτροπίες που παρατηρούμε στον υπόλοιπο δημόσιο βίο. Αν υπάρχει   μια ελπίδα να αναστραφεί η εικόνα της σημερινής δημόσιας ζωής αυτή περνά μέσα από την παιδεία. Είναι γι’ αυτό που στο χώρο της παιδείας δεν θα πρέπει να ευδοκιμούν με οιονδήποτε τρόπο οι παθογένειες που παρατηρούμε στον υπόλοιπο βίο. Ας μην επιβαρύνουμε περισσότερο  τον ευαίσθητο αυτό χώρο. Αρκετά τράβηξε το τελευταίο διάστημα. Η ηρεμία, η συνεννόηση, η ενσυναίσθηση των θέσεων των άλλων, οι νουνεχείς πολιτικές και αποφάσεις, η εγκατάλειψη του λαϊκισμού και η προσπάθεια επιβολής απόψεων, η σωστή διαχείριση κρίσεων, η αποφυγή συγκρούσεων, η προώθηση του πολιτισμού θα πρέπει να είναι το ζητούμενο.

*Εκπαιδευτικός, πρώην πρόεδρος ΠΟΕΔ

 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










187