ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ*
Τα όσα λέγονται και τα όσα γράφονται τις τελευταίες ημέρες για τους εκπαιδευτικούς είναι απλά απίστευτα για μένα! Ως εκ τούτου, θα ήθελα να συμβάλω κι εγώ στη δημόσια αυτή συζήτηση γιατί νιώθω ότι έχω το χρέος να μοιραστώ κι εγώ τα δικά μου βιώματα για τους εκπαιδευτικούς αυτούς που πρέπει να «χτυπάνε κάρτα», για τους «ανεπαρκείς» εκπαιδευτικούς, για τους εκπαιδευτικούς που «ακριβοπληρώνονται», για τους εκπαιδευτικούς «που πρέπει να επιστρέψουν στην έδρα», για τους εκπαιδευτικούς που για άλλη μια φορά έχουν στηθεί στο στόχαστρο και δέχονται πυρά από διαφορετικές κατευθύνσεις.
Κατά την προηγούμενη οκταετία, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω δεκάδες μάχιμους εκπαιδευτικούς τόσο από τη Δημοτική όσο κι από τη Μέση Εκπαίδευση. Καθώς συμμετείχα και συμμετέχω ως ερευνητικός συνεργάτης στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου (ΤΕΠΑΚ) σε μια σειρά από ευρωπαϊκά χρηματοδοτούμενα προγράμματα με στόχο την επαγγελματική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με κάποιες δεκάδες εκπαιδευτικών.
Στο πλαίσιο της εμπειρίας αυτής, θα ήθελα να παραθέσω μια σειρά γεγονότων. Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο των επιμορφωτικών προγραμμάτων αυτών:
Έχω αφήσει όμως το καλύτερο για το τέλος… Όλοι αυτοί οι δεκάδες εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στα ευρωπαϊκά επιμορφωτικά προγράμματα εντελώς αμισθί! Όχι μόνο δεν πληρώνονταν αλλά πλήρωναν οι ίδιοι… πλήρωναν βάζοντας τον προσωπικό τους χρόνο, θυσιάζοντας χρόνο από τις οικογένειές τους, αλλά και σε υλικό επίπεδο, πλήρωναν αν το καλοσκεφτεί κανείς και την βενζίνη για να πηγαινοέρχονται στο ΤΕΠΑΚ (και δη οι συμμετέχοντες εκπαιδευτικοί που διέμεναν σε άλλες πόλεις).
Παρά την κούραση της ημέρας, παρά τις ταλαιπωρίες της βδομάδας, παρά τα προβλήματα και τις σκοτούρες που είχαν να αντιμετωπίσουν στο σχολείο τους, στις τάξεις τους, στο σπίτι τους, οι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν πάντα με όρεξη και μεράκι. Ήταν πάντα εκεί στα σεμινάρια, στις διαδικτυακές συναντήσεις πρόθυμοι να δώσουν το 100%. Μοναδικός τους στόχος ήταν να επιμορφωθούν και να μάθουν περισσότερα για καινοτόμες παιδαγωγικές προσεγγίσεις και τις νέες τεχνολογίες, ώστε να βελτιώσουν τη διδασκαλία τους και γενικότερα την παρεχόμενη εκπαίδευση για τους μαθητές τους.
Νιώθω ότι αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες δεν είναι άλλο παρά μια δημόσια και άδικη (κατά)δίκη για τους εκπαιδευτικούς αυτού του τόπου. Προσέρχομαι λοιπόν κι εγώ στο βήμα για να καταθέσω τη δική μου μαρτυρία και, με το χέρι στην καρδιά, αναφέρω ότι έχω καταθέσει την αλήθεια, και μόνο την αλήθεια! Κλείνοντας θα ήθελα να καλέσω τους εκπαιδευτικούς να κρατήσουν το ανάστημα και το κεφάλι τους ψηλά… Παρά την απογοήτευση και την πίκρα, που δικαιολογημένα νιώθουν, ας μην ισοπεδωθούν κι ας συνεχίσουν τους αγώνες τους για τη βελτίωση της παιδείας μας και για ένα καλύτερο αύριο σε αυτό τον τόπο!
*Μεταδιδακτορικός Ερευνητής
Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου