Μια καινούρια μαρτυρία στη δίκη κατά των εκπαιδευτικών…

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ*

Τα όσα λέγονται και τα όσα γράφονται τις τελευταίες ημέρες για τους εκπαιδευτικούς είναι απλά απίστευτα για μένα! Ως εκ τούτου, θα ήθελα να συμβάλω κι εγώ στη δημόσια αυτή συζήτηση γιατί νιώθω ότι έχω το χρέος να μοιραστώ κι εγώ τα δικά μου βιώματα για τους εκπαιδευτικούς αυτούς που πρέπει να «χτυπάνε κάρτα», για τους «ανεπαρκείς» εκπαιδευτικούς, για τους εκπαιδευτικούς που «ακριβοπληρώνονται», για τους εκπαιδευτικούς «που πρέπει να επιστρέψουν στην έδρα», για τους εκπαιδευτικούς που για άλλη μια φορά έχουν στηθεί στο στόχαστρο και δέχονται πυρά από διαφορετικές κατευθύνσεις.

Κατά την προηγούμενη οκταετία, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω δεκάδες μάχιμους εκπαιδευτικούς τόσο από τη Δημοτική όσο κι από τη Μέση Εκπαίδευση. Καθώς συμμετείχα και συμμετέχω ως ερευνητικός συνεργάτης στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου (ΤΕΠΑΚ) σε μια σειρά από ευρωπαϊκά χρηματοδοτούμενα προγράμματα με στόχο την επαγγελματική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με κάποιες δεκάδες εκπαιδευτικών.

Στο πλαίσιο της εμπειρίας αυτής, θα ήθελα να παραθέσω μια σειρά γεγονότων. Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο των επιμορφωτικών προγραμμάτων αυτών:

• Οι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν σε μια σειρά από επιμορφωτικά σεμινάρια, που πραγματοποιούνταν στους χώρους τους ΤΕΠΑΚ. Τα σεμινάρια αυτά (διάρκειας συνήθως έξι ωρών)  πραγματοποιούνταν σαφώς σε μη διδακτικό (εξωσχολικό) χρόνο, κατά κύριο λόγο πρωινά Σαββάτου. Ανάλογα με τη φύση και τους στόχους του επιμορφωτικού προγράμματος, κάποια από τα σεμινάρια αυτά έφτασαν μέχρι και τις 10 ετήσιες συναντήσεις! Κι όμως, οι συμμετέχοντες εκπαιδευτικοί αντί να ξεκουραστούν κι αντί να αφιερώσουν το χρόνο αυτο για την προσωπική τους ξεκούραση είτε στις οικογένειές τους, συμμετείχαν αδιάλειπτα στο πρόγραμμα και παρευρίσκονταν στις προγραμματισμένες συναντήσεις, αφιερώνοντας το χρόνο αυτό στο λειτούργημά τους.
• Οι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν σε μια σειρά από διαδικτυακές συναντήσεις (βίντεο-συνδιαλέξεις). Υπήρχαν περιπτώσεις που συνεργάστηκα με ομάδες εκπαιδευτικών  με τους οποίους είχα μέχρι και 15 δίωρες διαδικτυακές συναντήσεις, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν επίσης σε μη διδακτικό (εξωσχολικό) χρόνο. Οι διαδικτυακές συναντήσεις πραγματοποιούνταν συνήθως μεσημεριανές ή βραδινές ώρες: Δευτέρα μέχρι Παρασκευή! Είτε νωρίς το απόγευμα, όταν οι συμμετέχοντες εκπαιδευτικοί σχολνούσαν ξεθεωμένοι από τα σχολεία και πριν ξεκινήσουν να παίρνουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια, είτε προς το βράδυ, όταν τέλειωναν τις υποχρεώσεις με τα παιδιά τους και την προετοιμασία τους για την επόμενη μέρα. 
• Οι εκπαιδευτικοί αφιέρωναν χρόνο από το χρόνο τους τόσο για να επιμορφωθούν αλλά ταυτοχρόνως έβαζαν χρόνο και πάρα πολύ κόπο για να συν-σχεδιάσουμε και να αναπτύξουμε καινοτόμες μαθησιακές ενότητες – ενότητες οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν περαιτέρω τα μαθησιακά κίνητρα και την ενεργό εμπλοκή των μαθητών, και κατ’ επέκταση τα μαθησιακά τους κέρδη.  Οι ενότητες αυτές εφαρμόστηκαν σε εκατοντάδες μαθητών σε όλη την Κύπρο και αξιολογήθηκαν καταδεικνύοντας θετική επίδραση. Στη συνέχεια, οι ενότητες αυτές έγιναν διαθέσιμες, ώστε να μπορούν να αξιοποιηθούν κι από άλλους εκπαιδευτικούς!

Έχω αφήσει όμως το καλύτερο για το τέλος… Όλοι αυτοί οι δεκάδες εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στα ευρωπαϊκά επιμορφωτικά προγράμματα εντελώς αμισθί! Όχι μόνο δεν πληρώνονταν αλλά πλήρωναν οι ίδιοι… πλήρωναν βάζοντας τον προσωπικό τους χρόνο, θυσιάζοντας χρόνο από τις οικογένειές τους, αλλά και σε υλικό επίπεδο, πλήρωναν αν το καλοσκεφτεί κανείς και την βενζίνη για να πηγαινοέρχονται στο ΤΕΠΑΚ (και δη οι συμμετέχοντες εκπαιδευτικοί που διέμεναν σε άλλες πόλεις).

Παρά την κούραση της ημέρας, παρά τις ταλαιπωρίες της βδομάδας, παρά τα προβλήματα και τις σκοτούρες που είχαν να αντιμετωπίσουν στο σχολείο τους, στις τάξεις τους, στο σπίτι τους, οι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν πάντα με όρεξη και μεράκι. Ήταν πάντα εκεί στα σεμινάρια, στις διαδικτυακές συναντήσεις πρόθυμοι να δώσουν το 100%. Μοναδικός τους στόχος ήταν να επιμορφωθούν και να μάθουν περισσότερα για καινοτόμες παιδαγωγικές προσεγγίσεις και τις νέες τεχνολογίες, ώστε να βελτιώσουν τη διδασκαλία τους και γενικότερα την παρεχόμενη εκπαίδευση για τους μαθητές τους.

Νιώθω ότι αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες δεν είναι άλλο παρά μια δημόσια και άδικη (κατά)δίκη για τους εκπαιδευτικούς αυτού του τόπου. Προσέρχομαι λοιπόν κι εγώ στο βήμα για να καταθέσω τη δική μου μαρτυρία και, με το χέρι στην καρδιά, αναφέρω ότι έχω καταθέσει την αλήθεια, και μόνο την αλήθεια! Κλείνοντας θα ήθελα να καλέσω τους εκπαιδευτικούς να κρατήσουν το ανάστημα και το κεφάλι τους ψηλά… Παρά την απογοήτευση και την πίκρα, που δικαιολογημένα νιώθουν, ας μην ισοπεδωθούν κι ας συνεχίσουν τους αγώνες τους για τη βελτίωση της παιδείας μας και για ένα καλύτερο αύριο σε αυτό τον τόπο!

*Μεταδιδακτορικός Ερευνητής
Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου