ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ*
Μια κυβέρνηση με ψηλοτάκουνα περιδιαβαίνει ανάμεσά μας. Κοιτάει δεξιά, εφραίνεται, κοιτάει αριστερά, απαξιεί, κοιτάει στο κέντρο, κλείνει το μάτι…Όλο φρου-φρου κι’ αρώματα.
Ειρωνεύεται πυκνά συχνά όποιον της ασκήσει κρητική. Στριμωγμένη και σε αμηχανία θυμάται ακόμη τους προηγούμενους. Δεν πιάνει, μην το ζορίζεις. Ή τους προ προηγούμενους. Εξαρτάται απ’ τη… χημεία. Αν είναι κοντά η ψήφιση των προϋπολογισμών, ή αν είμαστε μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής των προεδρικών εκλογών, οπότε συμβιβαζόμαστε έστω και με τον Κανένα!
Ώστε χημεία μεταξύ σα κ.κ. Αβέρωφ και Νικόλα! Αλχημεία το έλεγαν στο Μεσαίωνα. Μια αλχημεία που ψήφισε τα πιο αντιδραστικά και οδυνηρά νομοσχέδια εις βάρος των φτωχών. Ο νεοφιλελευθερισμός και ο συγκεκαλυμμένος νεοφιλελευθερισμός. Ο λόφος του προεδρικού και ο λόφος της Στράκας. Αυτοί μας κυβερνούν. Οι δύο λόφοι. Κι ανάμεσά τους όλοι εμείς οι υπήκοοι, οι αυτόχθονες ιθαγενείς.
Η Κυβέρνηση, λοιπόν, του «Κανένα» διάγει τη δεύτερη θητεία. Ως αναμένετο, πολύ πιο σκληρή από την πρώτη. Όλα τα λέει το αγέρωχο ύφος του Υπουργού των Οικονομικών, μετά το πόρισμα της Επιτροπής. Τον είδατε; Χωρίς γραβάτα (με άρωμα Τσίπρα, καμία σχέση), ειρωνικό χαμόγελο, λίγο Τζοκόντα, λίγο ωχ αδερφέ, λίγο ολ’ αυτά τ’ ακούω βερεσέ.
Κουμπάροι, συμπέθεροι, συμμαθητές, γείτονες, φιλαράκια, σύγαμπροι…. Μαζί τα φάγαμε. Όλ’ αυτά συνθέτουν και τη Χημεία με το Κέντρο! Σήμερα εσείς, αύριο εμείς. Παντού το λιγότερο έως καθόλου κράτος. Όσο πιο λίγο τόσο πιο καλά. Λιγότερη υγεία, λιγότερη παιδεία, λιγότερα αεροδρόμια, καθόλου λιμάνια, λιγότερη Α.Η.Κ, καθόλου ΣΥΤΑ, καθόλου Ρ.Ι.Κ. Για το τελευταίο καταψήφισαν οι ίδιοι τους δικούς τους προϋπολογισμούς. Γιατί να περιμένουν τους άλλους; Οι άλλοι δεν θέλουν να κλείσει η δημόσια ραδιοτηλεόραση. Αυτοί θέλουν να την κλείσουν. Για να δυναμώσουν κι’ άλλο τα μεγάλα ιδιωτικά τραστ των Μ.Μ.Ε. Της έκοψαν και τις διαφημίσεις. Πού θα πάει, χωρίς οξυγόνο, πόσο θ’ αντέξει; Βρήκαν όμως δεκανίκι. Αυτούς που μόλις βγήκε το πόρισμα για το Συνεργατισμό, έκαναν πως θύμωσαν και είπαν πως δεν θα στηρίξουν ξανά θέματα προϋπολογισμού στη Βουλή, αν δεν παραιτηθεί ο Υπουργός. Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις… τα ίδια. Τι έχεις Γιάννη μου, ότι είχα πάντα. Η χημεία και η Αλχημεία που λέγαμε.
Και στο βάθος το Κυπριακό. Απομακρύνεται ολοένα το ενδεχόμενο της λύσης. Μετέθεσαν και τον διαπραγματευτή. Έκλεισε το μαγαζί. Κρατάει όμως η κυβέρνηση τη Μη λύση. Τα συμφέροντά τους δεν συμβαδίζουν με αυτά της λύσης. Συμβαδίζουν όμως με αυτά της Μη λύσης. Γι’ αυτό πάμε από την αρχή. Άλλα σαράντα χρόνια. Βάλτε νέες ιδέες και απόψεις στο τραπέζι, ανακατέψτε την τράπουλα και φτου κι’ από την αρχή. Ας πούμε «περισσότερες αρμοδιότητες ή όργανα στις συνιστώσες πολιτείες. Εδώ τα έχουν συγχίσει λίγο, κανείς δεν τους καταλαβαίνει, αλλά δεν βαριέσαι, στόχος δεν είναι ο διάλογος, αλλά ο Μη διάλογος. Έτσι εδραιώνουμε τη Συνομοσπονδία, τα δυο κράτη, μένουμε ως έχουμε, μη μου τους κύκλους τάραττε, κανένας αγώνας, καμιά διεκδίκηση. Και για πρώτη φορά μετά από 44 χρόνια, ο χρόνος δουλεύει υπέρ ημών! Επιτέλους! Αυτοί από κει, εμείς από δω. Γιατί εμείς από δω γίναμε ξαφνικά δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Μη σας πως και ηγέτιδα δύναμη. Δεν είδατε διμερείς και τριμελείς με φόντο το αέριο; Φοβάμαι! Κάποιοι κοιτάνε το είδωλό τους στον καθρέφτη και βλέπουν τον Μεγαλέξανδρο. Ποτέ τον Καραγκιόζη. Ξέφυγαν. Αιθεροβάμονες και Μεγαλοϊδεατιστές. Τουτέστιν… επικίνδυνοι.
Πόρισμα για τον Συνεργατισμό; Αντιπόρισμα εμείς. Έτσι, να πάνε μερικοί να δουν που βρέχει. Δεν δεχόμαστε εμείς αντιφατικά πορίσματα. Επειδή έτσι αποφάσισαν ένας δικαστής και δυο τραπεζίτες. Ναι ρε, θα παραιτηθώ όποτε εγώ θέλω, σε ένα χρόνο, όχι γιατί το θέλει η Επιτροπή, αλλά επειδή είμαι ο μακροβιότερος υπουργός οικονομικών της Ευρώπης. Εγώ και ακόμα ένας. Σιγά την Επιτροπή. Τρεις τυχάρπαστοι. Δεν φτάνει που απάλλαξα τον τόπο από τη γάγγραινα του Συνεργατισμού, μου ζητούν και παραίτηση. Ας παραιτηθεί ο πρόεδρος της Επιτροπής που τα έκανε θάλασσα. Και ο πρόεδρος παραιτήθηκε. Όχι γιατί τα έκανε θάλασσα. Από ευθιξία. Και από αηδία, κι ας μην το είπε από ευγένεια.
Ο Χάρης ήταν ξεκάθαρος: Άλλο ευθύνη, άλλο υπευθυνότητα. Την πρώτη την αναλαμβάνεις από ευθιξία και ενίοτε παραιτείσαι. Τη δεύτερη τη ράβεις στα μέτρα σου, την απολαμβάνεις. Πήγα στον Μπαμπινιώτη να ψάξω: Άραγε τι θέλει να πει ο ποιητής; Ήτανε κι’ αυτός ξεκάθαρος: «Ευθύνη = η υποχρέωση που έχει κανείς να πραγματοποιήσει κάτι, καθώς και να δώσει λόγο γι’ αυτό». Σιγά μη δώσει λόγο ο Χάρης. «Υπευθυνότητα=1. Το να έχει κανείς την ευθύνη μιας δραστηριότητας, ενός τομέα. 2. Η συναίσθηση της ευθύνης που έχει κανείς, το να ενεργεί με υπεύθυνο τρόπο». Λυπάμαι Χάρη. Ακόμα και αν είναι όπως τα λες, δηλαδή, «άλλο ευθύνη, άλλο υπευθυνότητα», το πόρισμα σε καίει και στο πρώτο και στο δεύτερο. Όπως επίσης και ο Μπαμπινιώτης. Χάθηκες όμως στη δική σου μετάφραση, στο δικό σου λογοπαίγνιο. Άλλο, ας πούμε Κούδας κι’ άλλο Βούδας, άλλο ο αυγουλομάτης κι’ άλλο ο ανοιχτομάτης. Κι αν δεν κατάλαβε καλά ο παραιτηθείς πρόεδρος της Επιτροπής, σωστά του το είπε ο Πρόδρομος: «Ουδείς αναντικατάστατος». Εμείς θα κάνουμε άλλη Επιτροπή και θα βγάλουμε άλλο πόρισμα και συ Αρέστη και κάθε Αρέστη, σύρε να δεις αν έρχομαι. Μαγκιά ε; Ύφος χιλίων καρδυναλίων. Και περπατησιά αγέρωχη. Σαν τον Τζον Γουέην, στη μονομαχία του Ελ Πάσο.
Αλήθεια, την φαντάζεστε την κυβέρνηση… γυναίκα! Σαν την μαντάμ Σουσού στη λαχαναγορά. Στολισμένη σαν λατέρνα, φτερό από τη μια, το καπέλο στραβά, από την άλλη ένα ψεύτικο φανταχτερό τριαντάφυλλο, σείεται και λυγίζεται, μποζούρ και μποζουάρ, με ψηλοτάκουνα, τικ-τακ να παραπαίει, να έχει όμως το υφάκι του (ξεπεσμένου) αριστοκράτη, ψηλά η μύτη και το πηγούνι. Κι ‘όταν απομακρύνεται λίγο, έχοντας οπτικό πεδίο και σίγουρη ότι όλοι την κοιτάζουν, γυρίζει το κεφάλι και εύχαρης απολαμβάνει τα έργα της με ένα ελαφρύ μειδίαμα ικανοποίησης. Γύρω της πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ειρημένοι. Αυτή όμως νομίζει ότι βαδίζει σε κόκκινο χαλί, ανεβαίνει στο βάθρο, έτσι ναι με τα ψηλοτάκουνα, μπρος στο μνημείο του Τίμιου Πολιτικού, θ’ ανεβάσει το δεξί πόδι με το ψηλοτάκουνο, θα πατήσει ελαφριά στο οριζοντιωμένο μνημείο, θα σηκώσει τα χέρια ψηλά, ενώ από κάτω θα ξεσπούν σε ιαχές τα υπόλοιπα στελέχη της κυβερνήσεως: κοστουμάτοι, γυρολόγοι, σκληροί εκδικητές, πιστολέρο, αεριτζήδες, τζογαδόροι, εργατοπατέρες και άλλοι ακόλουθοι χειροκροτητές. Εμάς ούτε που γύρισε να μας κοιτάζει. Εμάς όλους που είμαστε μαζεμένοι έξω από το προεδρικό: οι αγρότες, οι εργάτες, οι συνταξιούχοι, οι λήπτες δημοσίου βοηθήματος, οι εργαζόμενοι στη ΣΥΤΑ, στην Α.Η.Κ., στην Αρχή Λιμένων, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι καθαρίστριες, οι εκπαιδευτικοί, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι οργισμένοι άνεργοι (εγγεγραμμένοι και αδήλωτοι). Αυτή όμως μες΄ την παράνοια της ακούει επευφημισμούς και βλέπει σημαίες ν’ ανεμίζουν.
Από μακριά φτάνουν και οι φωνές των παιδιών μας που φεύγουν για μια καλύτερη ζωή, για μια πιο φιλόξενη πατρίδα, φεύγουν κουρασμένοι από το ψέμα, την απάτη, την αναξιοπιστία, την απαξίωση. Φεύγουν από αξιοπρέπεια. Από ευθιξία. Γιατί αρνούνται γονυπετείς να εκλιπαρούν όλους τους ανθρώπους του προέδρου. Τους κάθε λογής μανδαρίνους. Φεύγουν!! «Γιε μου που πας; Μάνα θα πάω στα καράβια…».
*Φιλόλογος-Διευθυντής
