ΤΗΣ ΖΗΝΑΣ ΠΟΥΛΛΗ
Οι ειδήσεις ξαφνιάζουν δυσάρεστα κάθε μέρα. Αποκαλύπτονται απάτες, ψέματα, τεράστια ποσά σε μισθούς και απίστευτες αποζημιώσεις κ.ά. Ο απλός πολίτης διερωτάται πώς εξηγούνται όλα αυτά; Πώς μπορούν να έχουν συνεχιστεί για τόσο μεγάλο χρονικά διαστήματα;
Στη ζωή του απλού πολίτη οι νόμοι θέτουν όρια και περιορισμούς στις επιθυμίες του. Η διαφορά με όσους βρίσκονται στην εξουσία είναι ότι αυτοί μπορούν να αλλάξουν τους νόμους να τους βολεύουν.
Μια πραγματική ιστορία: Στα περίχωρα του Los Angeles βρίσκεται μια μικρή πόλη, η Bell, με πληθυσμό 36,600 κατοίκους. Πρόκειται για μια σχετικά φτωχή πόλη που κατοικείται κυρίως από Ισπανούς και Λατίνους. Το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα των κατοίκων είναι πολύ χαμηλό και περίπου το ένα τέταρτο των κατοίκων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Όμως, η Bell έχει και τα καλά της αφού έχει χαμηλή εγκληματικότητα, διάφορα κοινωνικά προγράμματα όπως να επιδιορθώνει δωρεάν τις κατοικίες φτωχών οικογενειών.
Ο Rizzo, εκτελεστικός διευθυντής της πόλης, προσελήφθηκε το 1993 με αρχικό μισθό $72,000 το χρόνο και μέχρι το καλοκαίρι του 2010, που εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί, έπαιρνε μισθό $787,000 το χρόνο. Αν ο μισθός του αναπροσαρμοζόταν λόγω πληθωρισμού θα έφτανε στα $108,000 το 2010. Ο Rizzo έπαιρνε επτά φορές περισσότερα. Ο μισθός του αυξανόταν σταθερά κατά 15% το χρόνο. Συγκριτικά αναφέρεται ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών αμείβεται με $400,000. Ο δήμαρχος της Καλιφόρνιας, με εκατομμύρια κατοίκους, παίρνει $200,000. Η πρώτη σκέψη είναι ότι κάπου υπάρχει παρανομία γι’αυτό ο γενικός εισαγγελέας Jerry Brown διερεύνησε την πιθανότητα. Όμως, όλα είχαν γίνει νόμιμα.
Ο Rizzo υπηρέτησε 17 χρόνια πριν συλληφθεί για διαφθορά μαζί με το δήμαρχο Hermandez, ο οποίος μέχρι τότε τον επαινούσε.
Πόλεις με περίπου τον ίδιο πληθυσμό όπως την πόλη Bell πληρώνουν τα μέλη του συμβουλίου $4,800 το χρόνο. Αλλά τα τέσσερα από τα πέντε μέλη του συμβουλίου της Bell έπαιρναν σχεδόν $100,000 το χρόνο. Είχαν κανονίσει να παίρνουν εκτός από τον ελάχιστο μισθό που δικαιούνταν και επιπρόσθετο επίδομα $8,000 το μήνα για να παρακάθονται στις συνεδρίες. Έτσι αν κάποιος τους ρωτούσε πόσο μισθό έπαιρναν θα έλεγαν με ειλικρίνεια $4,800 αποκρύπτοντας το επίδομα.
Πώς θα μπορούσε να στηθεί η απάτη; Απλά, όταν σε όλη την περιοχή της Καλιφόρνιας επρόκειτο να ψηφιστεί νομοθεσία, που μεταξύ άλλων θα καθόριζε το μισθό των συμβούλων, ο δήμαρχος έπεισε τους ανυποψίαστους πολίτες ότι η πόλη τους χρειαζόταν αυτονομία για να προκόψει (εύηχα συνθήματα). Για να φανούν δημοκρατικοί έθεσαν το όλο ζήτημα της αυτονομίας σε ψηφοφορία. Η αυτονομία συμπεριλάμβανε και την εν λευκώ εξουσιοδότηση των μελών του συμβουλίου να χειρίζονται τα θέματα της πόλης, όπως τη φορολογία και τα ίδια τα επιδόματα τους, πίσω από κλειστές πόρτες.
Σίγουρα μια ειδική ψηφοφορία για αυτονομία δεν θα κινούσε το ενδιαφέρον των πολιτών. Μόνο 400 άτομα ψήφισαν (336 υπέρ, 54 εναντίον). Άρα, όλα είχαν γίνει νομότυπα αφού η πολιτεία τους είχε εξουσιοδοτήσει. Τελικά καταδικάστηκαν όχι για τα υπέρογκα ποσά που εισέπρατταν επιβάλλοντας υπερβολικές φορολογίες αλλά για μια νομική λεπτομέρεια. Ενώ έπαιρναν το επίδομα συνεδριών, δεν παρουσιάζονταν καν στις συνεδρίες. Όταν εκ των υστέρων έλεγξαν τις διευθύνσεις όσων ψήφισαν υπέρ της αυτονομίας διαπίστωσαν ότι ήταν φτωχά άτομα τους οποίους είχαν διορθώσει τα σπίτια δωρεάν (εξαγορά ψήφου).
Ο πρωτεργάτης της απάτης Rizzo, εξαγόραζε τη σιωπή των μελών με ψηλές απολαβές. Το πέμπτο μέλος δεν επωφελείτο, διότι ήταν τίμιος και ήταν επίφοβος να μιλήσει αν τον έβαζαν στο κόλπο. Εξουδετέρωναν τις διαφωνίες του διαβάλλοντάς τον ως εριστικό και προβληματικό.
Η πολιτική επιβίωση εξασφαλίζεται με πολύ λίγους αδίστακτους σκληροπυρηνικούς (κομματόσκυλα) οι οποίοι επωφελούνται και αυτοί από το μέλι της εξουσίας («The Dictator’s Handbook», Mesquita & Smith).
