ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
(Επιμνημόσυνος Λόγος του Προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος στο ετήσιο μνημόσυνο του πρώην Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού μ. Πεύκιου Γεωργιάδη)
Έχουν περάσει εφτά χρόνια από τη μέρα που απρόσμενα και ξαφνικά έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος φίλος, ο ξεχωριστός άνθρωπος, ο πρωτοπόρος αρχιτέκτονας, ο πετυχημένος Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, ο αξέχαστος Πεύκιος Γεωργιάδης.
Ένας ξεχωριστός άνθρωπος, με μοναδικές αρετές και χαρίσματα, που κέρδιζε από το πρώτο λεπτό την αγάπη, το σεβασμό και την εκτίμηση όσων είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του ή έστω να τον γνωρίσουν.
Ένας πρωτοπόρος αρχιτέκτονας, που συνέδεσε το όνομα του με σημαντικά αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά έργα. Έργα βραβευμένα, έργα που προστατεύουν και διαφυλάττουν την πολιτιστική κληρονομιά της πατρίδας μας, έργα που συμβάλλουν στην πολιτισμική, αρχιτεκτονική, οικονομική και τουριστική ανάπτυξη του νησιού μας.
Ένας πετυχημένος υπουργός, ο οποίος ανταποκρίθηκε πλήρως στις προσδοκίες του κυπριακού λαού και υλοποίησε με συνέπεια και πειθαρχία όλους τους στόχους του προγράμματος της διακυβέρνησης, αφήνοντας πίσω του χειροπιαστό και πολυσήμαντο έργο.
Όλα τα παιδιά, τον αγαπούσαν πολύ.
Ιδιαίτερα τα μικρότερα, των δημοτικών σχολείων και των νηπιαγωγείων.
Στο πρόσωπό του έβλεπαν ένα αγαπημένο παππού, που φρόντιζε για τη δική τους εκπαίδευση, που φρόντιζε τα σχολεία τους να είναι ευχάριστοι χώροι μάθησης και, ταυτόχρονα, τόποι χαράς και παιχνιδιού, με χαρούμενα χρώματα και εικόνες. Ένα τέτοιο σχολείο άλλωστε είναι και το Δημοτικό Σχολείο που φέρει το όνομα του, εδώ στη Λευκωσία, και το οποίο μας θυμίζει την ιδιαίτερη σημασία που ο Πεύκιος - ως αρχιτέκτονας αλλά και ως καλαίσθητος και λιτός άνθρωπος - έδινε στους χώρους διδασκαλίας, τόσο στη διάρκεια της υπουργικής θητείας του όσο και παλαιότερα, ως πρωτεργάτης και στυλοβάτης των Τεχνικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας.
Αλλά και ο ίδιος ο αείμνηστος Πεύκιος αγαπούσε τα παιδιά και του άρεσε να τα αναμειγνύεται μαζί τους στις σχολικές αυλές και στις διάφορες εκδηλώσεις.
Την αγάπη που του έδειχναν τα παιδιά, ο Πεύκιος Γεωργιάδης την ανταπέδιδε στο πολλαπλάσιο, απλόχερα και αυθεντικά. Έπαιρνε από τους μαθητές τη δημιουργική πνοή της νιότης τους και τους ανταπέδιδε την πατρική στοργή της αναγνώρισης της προσωπικότητας, των ικανοτήτων και της δημιουργικότητάς τους.
Στο πρόσωπο του Πέυκιου Γεωργιάδη, η πολιτεία και ο κυπριακός λαός γνώρισαν ένα Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού που με αφοσίωση, επιμονή αλλά και ευελιξία όταν χρειαζόταν, εφάρμοζε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων, έβλεπαν στο πρόσωπο του Πεύκιου Γεωργιάδη έναν σεβαστό και ανθρώπινο συνεργάτη, που γοήτευε με την ευγένεια και την απλότητά του, με την καλοσύνη και το χιούμορ του, με την αποφασιστικότητα και την ταχύτητα στη λήψη των αποφάσεων, με την ειλικρίνεια αλλά και το ήθος του.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες έβλεπαν στο πρόσωπο του αείμνηστου Πεύκιου ένα καλοσυνάτο παππού, που ήξερε να μιλά στην καρδιά τους, που τους πρόσφερε εκείνα που ανέμεναν και που πιθανόν να μην συναντούσαν στην καθημερινή πιεστική παιδευτική δραστηριότητα τους.
Ο Πεύκιος Γεωργιάδης άφησε πίσω του ένα πολυσήμαντο έργο και έβαλε τη σφραγίδα του σε πάμπολλες δράσεις του Υπουργείου στο οποίο υπηρέτησε. Καθοριστική και μεγάλη ήταν η συμβολή του στην Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση, στην ίδρυση του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου, του Ανοικτού Πανεπιστημίου και νέων Τμημάτων στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στη θεσμοθέτηση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων, στην εφαρμογή του Ολοήμερου Σχολείου, στη μείωση των μαθητών ανά τάξη, στην εισαγωγή του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών υπολογιστών σε όλα τα σχολεία, στη θέσπιση του Συμβουλίου Παιδείας, στην καθιέρωση της υποχρεωτικής προδημοτικής εκπαίδευσης, στην υλικοτεχνική αναβάθμιση των σχολείων, στον εκσυγχρονισμό του συστήματος εξετάσεων, στην επέκταση των προγραμμάτων επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών και στην ανέγερση του Νέου Κρατικού Θεάτρου.
Δικαίως, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος θεωρούσε και χαρακτήριζε τον Πεύκιο ως έναν από τους πιο αποτελεσματικούς και παραγωγικούς υπουργούς και έβλεπε στο πρόσωπο του έναν πολύτιμο συνεργάτη και έναν στενό και επιστήθιο φίλο, για δεκαετίες.
Η δράση, η προσφορά και τα έργα του Πεύκιου Γεωργιάδη, θα μιλούν παντοτινά για έναν ακούραστο άνθρωπο και υπηρέτη του δημοσίου, που συνεχίζει να ζει μέσα από την αγάπη και την εκτίμηση ολόκληρης της κοινωνίας και των συμπολιτών μας, που μαρτυρούν την ανθρωπιά και την ομορφιά της ψυχής του.
Στην μνήμη της οικογένειάς του αλλά και όλων εμάς που μεγαλώσαμε μαζί του και τον αγαπήσαμε, η παρουσία του σήμερα, εφτά χρόνια από το θάνατό του, είναι ζωντανή.
Τα οράματά του αποτελούν τη συνισταμένη των επιδιώξεών μας για την παιδεία και τον πολιτισμό και τα επιτεύγματά του μας δίνουν το μέτρο της επιτυχούς ενάσκησης των καθηκόντων των δημοσίων ανδρών.
Ο Πεύκιος Γεωργιάδης ουδέποτε επιζήτησε τιμές και αξιώματα. Δεν ήταν πολιτικός με τη στενή έννοια του όρου. Ενδιαφερόταν όμως και νοιαζόταν έντονα για τα κοινά, την πατρίδα και το συνάνθρωπο του.
Γι αυτό και πρέπει να αποτελεί πρότυπο.
Στις δύσκολες μέρες που περνά η πατρίδα μας, η στροφή και η επιμονή σε απλές αλλά διαχρονικές αξίες και αρετές είναι η μόνη ενδεδειγμένη επιλογή.
Τώρα είναι αναγκαίο όσο ποτέ προηγουμένως να αναδείξουμε το ήθος, τη φιλοπατρία, την ανιδιοτέλεια, την εργατικότητα, την τιμιότητα, τη συναίνεση, την αλληλεγγύη προς τους γύρω μας, την επιμονή μας στην αριστεία.
Τώρα είναι αναγκαίο όσο ποτέ προηγουμένως να στραφούμε στην παιδεία και τον πολιτισμό επενδύοντας με όραμα για το μέλλον των παιδιών και όχι σχεδιάζοντας πρόσκαιρα, περιστασιακά και φυγόπονα.
Αυτές τις απλές αλλά τόσο ουσιαστικές αρχές και αξίες, που χαρακτηρίζουν άλλωστε και τον ελληνισμό διαχρονικά, υπηρέτησε ο Πεύκιος Γεωργιάδης
Σήμερα λοιπόν δεν μνημονεύουμε απλά έναν άνθρωπο που πέρασε από τούτον τον τόπο.
Μνημονεύουμε έναν Ωραίο Έλληνα.
Έναν Ωραίο Έλληνα που στο διάβα από τη ζωή άφησε σε όλους εμάς ένα πολύτιμο κληροδότημα, ως παράδειγμα προς μίμηση: την προσήλωση σε αρχές και αξίες, την αφοσίωση στο στόχο, την ανιδιοτελή προσφορά και την εμπνευσμένη δημιουργία.
Γι’ αυτό, είναι και ορθό είναι και πρέπον να τον τιμούμε και να τον ευγνωμονούμε.
Μνημονεύουμε τον Πεύκιο Γεωργιάδη, με την οδύνη της απουσίας του αλλά και με τη συγκίνηση της αισθητής παρουσίας του μέσω των έργων του.
Μιας αισθητής παρουσίας στις καρδιές και στη μνήμη μας.
Εκεί, άλλωστε, μένει πάντα ζωντανός και ακοίμητος.
Αγαθή και αιωνία ας είναι πάντα η μνήμη του.
