ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Κ. ΦΥΛΑΚΤΟΥ*
Όσοι είχαν άμεση ή έμμεση ανάμειξη στις προσπάθειες που κατέβαλλε το Υπουργείο Παιδείας στα προηγούμενα χρόνια για την αλλαγή του τρόπου διορισμού των εκπαιδευτικών, αρχικά στη μέση και, υστερότερα, στη δημοτική εκπαίδευση, άρχισαν να πιστεύουν πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για την ετοιμασία νέων κανονισμών. Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού από τη μια και οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί από την άλλη, φαίνεται πως είναι διατεθειμένοι να παρακαθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να δώσουν, επιτέλους, μια λύση σε ένα πρόβλημα που ταλανίζει την εκπαίδευση για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο. Αντίθετα, πολλά και δυσεπίλυτα είναι τα προβλήματα που θα ορθωθούν μπροστά τους: οι συμβασιούχοι, η προϋπηρεσιακή επιμόρφωση των όσων θα διοριστούν, η μοριοδότηση της υπηρεσίας στην εκπαίδευση, η μοριοδότηση των προσόντων, το βάρος που θα δοθεί στην ημερομηνία λήψης του πρώτου πτυχίου, είναι μερικά από τα πολλά από τα προβλήματα που θα συζητηθούν και που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με σύνεση και τόλμη, για να υπάρξει επιτυχής κατάληξη. Και οι δυο, που είναι ταγμένοι για να υπηρετούν την παιδεία το τόπου μας, που εξακολουθεί να είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που μας έχει απομείνει μετά τη βάρβαρη τούρκικη εισβολή και, πρόσφατα, μετά τη δυσβάσταχτη και απαράδεκτη οικονομική κρίση. Η σημερινή συγκυρία, που δεν υπήρχε σε παλαιότερες εποχές (αρκεί να διαβάσει κάποιος τις εφημερίδες των τότε εποχών για να διαπιστώσει το αρνητικό κλίμα που επικρατούσε τόσο μέσα στη Βουλή όσο και έξω από αυτήν, κάθε φορά που το Υπουργείο Παιδείας επιχειρούσε να αλλάξει τον τρόπο διορισμού των εκπαιδευτικών), φαίνεται ότι θα βοηθήσει στη δημιουργία καλού κλίματος, το οποίο είναι απαραίτητο να καλλιεργηθεί. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν συγκεκριμένες προστάσεις τόσο από την πλευρά του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, όσο και από την πλευρά των συνδικαλιστικών οργανώσεων, κάτι που σπάνια συνέβαινε στο παρελθόν. Νηφαλιότητα, θάρρος, υπομονή και επιμονή χρειάζονται για να βρεθεί η χρυσή τομή.
Και επειδή δε θα πρέπει να περιοριστώ σε ευχολόγια, υποβάλλω τέσσερις συγκεκριμένες γενικές εισηγήσεις τις οποίες υποστήριξα και παλαιότερα:
α) Στην Ευρώπη, όπου ενταχθήκαμε πριν από εφτά χρόνια, όλοι και όλα μιλούν τη γλώσσα της αποτελεσματικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Πώς αντιμετωπίζουμε εμείς την ευρωπαϊκή αυτή πρόκληση; Ένα από τα άμεσα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν είναι και προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού του συστήματος διορισμού στην εκπαίδευση. Όχι ο εκσυγχρονισμός για χάρη του εκσυγχρονισμού, αλλά για να συμβαδίσουμε με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, οι οποίες έχουν δώσει λύσεις στο πρόβλημα αυτό.
β) Η προσπάθεια για βελτίωση της απόδοσης της Παιδείας περνά μέσα από την ποιότητα των εκπαιδευτικών. Χωρίς άριστο εκπαιδευτικό δυναμικό, δεν είναι δυνατό να βελτιωθεί η εκπαίδευσή μας, όσες άλλες αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις και αν επιχειρηθούν. Επιβάλλεται η επιλογή των καλύτερων από τους εκπαιδευτικούς.
γ) Το δημόσιο σχολείο πρέπει να γίνει πειστικό. Η δημόσια εκπαίδευση, που είναι υποχρέωση του κράτους προς τους πολίτες του, πρέπει να ενισχυθεί και ένα μέτρο ενίσχυσής της είναι η πρόσληψη των πιο κατάλληλων για να γίνουν εκπαιδευτικοί.
δ) Αυτό που ισχύει σε όλες τις άλλες υπηρεσίες του κράτους, είναι καιρός να εφαρμοστεί και στη δημόσια εκπαίδευση: να επιλέγονται οι καταλληλότεροι από τους υποψηφίους, με κριτήρια εντελώς αδιάβλητα, μετρήσιμα, αξιοκρατικά και αντικειμενικά και με πλήρη διαφάνεια.
