ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΟΪΖΟΥ Ed.D.*
«Ο άνθρωπος είναι ένα κομμάτι ενός συνόλου. Αλλά αλλάζει και το σύνολο…» (ΜΜΛ, 2017)
Εδώ και 14 χρόνια λέω στις φοιτήτριες πόσο τυχεροί είμαστε στο χώρο της Προσχολικής στην Κύπρο που δεν έχουν φτάσει διάφορες «επιστημονικές μόδες» (π.χ. επίπεδα, δομημένα αναλυτικά) αλλά τώρα έχουμε πραγματικά πάρει την κατηφόρα…
Πολύ συχνά συζητάμε στα μαθήματα παιδαγωγικών, ειδικά στο μάθημα των βρεφών, ότι οι ηλικιακά μεικτές τάξεις, είναι παιδαγωγικά καταλληλότερες γιατί το κάθε παιδί βρίσκεται σε άλλη αναπτυξιακή και μαθησιακή φάση, άρα μπορεί να επικοινωνήσει με τα άλλα βρέφη με διαφορετικό τρόπο. Τα παιδιά γίνονται μια ομάδα, μια κοινότητα, όπου το ένα συνυπάρχει με το άλλο, μαθαίνει και φροντίζει το ένα το άλλο. Ένα πρότυπο μιας κοινωνίας της οποίας θέλουμε να δομήσουμε μαζί με τα παιδιά.
Οι πιο πάνω είναι γνωστές παιδαγωγικές αρχές της βρεφικής και προσχολικής περιόδου στις οποίες θα πρέπει να στηρίζονται οι πρακτικές βρεφονηπιαγωγών και νηπιαγωγών. Είναι αρχές που διέπουν τη φιλοσοφία του Αναλυτικού Προγράμματος της Προσχολικής (2016) έτσι όπως έχει διαμορφωθεί στα πλαίσια της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης, η οποία αναφέρεται σε ένα δημοκρατικό («κοινό σχολικό περιβάλλον για όλα τα παιδιά και επίτευξη όλων των στόχων από όλα τα παιδιά») και ανθρώπινο («σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και δικαίωμα στη παιδική ηλικία και στη νεότητα») σχολείο.
Ας μας απαντήσει λοιπόν η Αρχιεπισκοπή ποια παιδαγωγική θεώρηση ακολουθεί όταν αποκλείει ομάδες παιδιών, όταν προαποφασίζει για το μέλλον κάποιων παιδιών στη βάση κοινωνικο-πολιτισμικών κριτηρίων, όταν δημιουργεί στερεότυπα και προκαταλήψεις; Γνωρίζει ότι αγνοεί Ευρωπαϊκές αποφάσεις και καταπατεί Δικαιώματα;
Ας αναλογιστεί το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού τις επιστημονικές, φιλοσοφικές και παιδαγωγικές συγκρούσεις που προκαλεί η ανεκτικότητα και η έγκριση τέτοιων, έστω ιδιωτικών σχολείων, με τη δική του συνεχιζόμενη προσπάθεια για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της παιδείας η οποία στοχεύει σε ένα Ανθρώπινο και Δημοκρατικό σχολείο.
Ας σκεφτούν δύο και τρεις φορές οι γονείς που θα επιλέξουν τέτοια σχολεία, έστω και αν το οικονομικό και οι ώρες λειτουργίας είναι δελεαστικά. Τα παιδιά χρειάζονται πίστη! Πίστη στις δυνατότητες τους, στον εαυτό τους και στους άλλους, χρειάζονται να πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν μέλη μιας ομάδας όπου θα προσφέρουν και θα πάρουν, θα έχουν φωνή και λόγο στα δρώμενα της ζωής τους και της κοινωνίας μας.
Υπάρχουν «διάδρομοι ελευθερίας» ας οδεύσουμε προς αυτούς, ο καθένας στο δικό του μονοπάτι.
*Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής στο πρόγραμμα Νηπιαγωγών Πανεπιστημίου Κύπρου και συντονίστρια του Αναλυτικού Προγράμματος για την Προσχολική.
