Ο Αδύναμος Κρίκος (3)


ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΕΡΣΙΑΝΗ*

΄Όπως πιθανό να θυμούνται οι αναγνώστες, την περσινή χρονιά δημοσίευσα δυο άρθρα με τον ίδιο τίτλο, στα οποία προσπάθησα να διατυπώσω κάποια σχόλια πάνω στα είδη  των λαθών που κάνουν οι συμμετέχοντες στο τηλεπαιγνίδι, στις προσπάθειες που κάνουν να τα δικαιολογήσουν  και γενικά στη στάση τους έναντι της γνώσης. Βέβαια, για να ακριβολογούμε, οι απαντήσεις που ζητούνται  στο παιγνίδι, παρόλο που αποκαλείται παιγνίδι γνώσεων, είναι πληροφορίες μάλλον (σε ποια ομάδα παίζει ο Α ποδοσφαιριστής, σε ποια χώρα βρίσκεται η  Β πόλη, από  ποιον ωκεανό βρέχεται η Γ χώρα, πώς ονομάζεται η σύζυγος του Δ πολιτικού αρχηγού στην Κύπρο, ποια συγγενική σχέση έχουν μεταξύ τους οι Ε κα Ζ τραγουδιστές, φορούσε ή όχι εσώρουχο η τραγουδίστρια της Γιουροβίζιον το Θ έτος, ποιος τραγούδησε πρώτος το Ι τραγούδι, σε ποια επαρχία της Κύπρου είναι το Κ χωριό) παρά γνώσεις. Χρειάζεται μεγάλη συγκέντρωση πληροφοριών, οργάνωσή τους και πολύ βάθος για να γίνουν οι πληροφορίες γνώση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι, μερικές τουλάχιστο από τις πληροφορίες που ζητούνται, δεν  έχουν την αξία τους.

Στη συγγραφή του τρίτου αυτού άρθρου με παρακίνησε το άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη  στοΦιλελεύθερο της 2ας Απριλίου 2019, σ.2 με τίτλο «Ο Αδύναμος Κρίκος, εμείς» και οι πληροφορίες ότι το πρόγραμμα παρακολουθούν και παιδιά του δημοτικού σχολείου και ότι στοιχίζει για τον φορολογούμενο πολίτη πέραν των 270 χιλιάδων ευρώ. Εκείνο που σκοπεύω να εισηγηθώ στο άρθρο αυτό ως εκπαιδευτικός που γνοιάζεται για τη γνώση και τη μάθηση και τη στάση ενηλίκων και μαθητών έναντι τους, είναι να εξεταστεί κατά πόσο, μέσα στα πλαίσια της φύσης και των κανονισμών του διεθνούς αυτού τηλεπαιγνιδιού, θα ήταν δυνατό  να γίνουν κάποιες μικροαλλαγές  που να βοηθούν όχι μόνο στην αύξηση της πληροφόρησης των συμμετεχόντων κάθε φορά στο πρόγραμμα και των τηλεθεατών αλλά και στην ενίσχυση των γνώσεων που έχουν και των πνευματικών και καλλιτεχνικών ενδιαφερόντων τους. Κάτι τέτοιο δεν νομίζω ότι θα  αποτελούσε υπέρβαση ή παραβίαση των κανονισμών του παιγνιδιού. Από την άλλη, μια τέτοια προσπάθεια θα βοηθούσε να παρεμποδίζεται η συχνή διολίσθηση του προγράμματος σε  happening (σε ένα επεισόδιο ένας από τους συμμετέχοντες κλήθηκε να επιδείξει τις ταχυδακτυλουργικές ικανότητες του –έβγαλε  από το στόμα του ένα ζωγραφισμένο μαντήλι που προηγουμένως  κρατούσε στα χέρια του-, ένας άλλος  να παρουσιάσει  μερικές κινήσεις καράτε, ένας άλλος να δείξει πώς μπορεί την ίδια στιγμή να γυμνάζεται και να μαγειρεύει, ένας άλλος να ρουφήσει το στομάχι του  και ένας άλλος να μιμηθεί δυο φορές τη χειρονομία που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου προς τη φιλενάδα του Δήμητρα Λιάνη στη σκάλα του αεροπλάνου) ή σε κουτσομπολιό (ζητά από συμμετέχοντες  να του πουν πού και πώς γνώρισαν τη γυναίκα τους—ένας διηγήθηκε ότι γνώρισε τη Γερμανίδα γυναίκα του στην παραλία, όπου πουλούσε σύκα και της έδωσε με το ζόρι μερικά, άλλος ερωτάται πώς λέγεται η σκυλίτσα τους και άλλοι (πολύ συχνά) πόσα και πού ξόδεψαν τα λεφτά που κέρδισαν στην προηγούμενη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα).

Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να επιδιώκεται σκόπιμα το κουτσομπολιό είτε για να περνά η ώρα είτε για να αποκτήσει το πρόγραμμα μεγαλύτερη ακροαματικότητα και να προκύπτουν και βιράλ, μια υποψία που ενισχύεται από την τριπλή σε κάθε πρόγραμμα υπενθύμιση του παρουσιαστή προς τους τηλεθεατές να σχολιάζουν τα διαδραματιζόμενα στο πρόγραμμα  με ελληνικούς χαρακτήρες στο facebook και με λατινικούς  στο twitter. Πέραν του ότι μια τέτοια ενέργεια είναι, πιστεύω, ηθικά και κοινωνικά συζητήσιμη και στην ουσία αντιμάχεται τους διακηρυγμένους στόχους του προγράμματος (παιγνιδιού γνώσεων), θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί ότι αυτή η ευρεία γελοιοποίηση και «βιραλοποίση» των λαθών  είναι πιθανό ένας από τους λόγους για τους οποίους οι δηλώσεις επιθυμίας συμμετοχής στο πρόγραμμα  δεν αυξήθηκαν με τον ρυθμό που θα ανέμενε κανείς δυο χρόνια μετά την έναρξη της προβολής του προγράμματος, αλλά και γιατί ένας αριθμός συμμετεχόντων νιώθουν την ανάγκη, στο τέλος, όταν φεύγουν, να δικαιολογήσουν γιατί ήλθαν  στο πρόγραμμα αναφέροντας, για παράδειγμα ,ότι ήλθαν για την εμπειρία ή γιατί τους το ζήτησαν οι κόρες τους(πατήρ Αθανάσιος).

Ένας απλός τρόπος που θα βοηθούσε, πιστεύω, στην αναβάθμιση του προγράμματος είναι να επανέρχεται ο παρουσιαστής όχι μόνο στις λανθασμένες απαντήσεις, όπως κάνει τώρα, αλλά και σε ουσιαστικές ερωτήσεις (για έναν ποιητή, ένα πολύ γνωστό ποίημα ή μυθιστόρημα, ένα πολύ σημαντικό ιστορικό γεγονός) που απαντήθηκαν σωστά  προκειμένου να δοθούν από άλλους συμμετέχοντες ή από τον ίδιο τον παρουσιαστή περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θέμα ώστε η πληροφορία να μετατραπεί σε κάποια μορφή γνώσης και να δημιουργηθεί ενδιαφέρον μεταξύ των συμμετεχόντων αλλά και των τηλεθεατών. Αυτό, πέραν των άλλων, θα δημιουργήσει ένα κλίμα μάθησης και θα συμβάλει να καλλιεργηθούν λογοτεχνικά, ιστορικά και άλλα ενδιαφέροντα.

Πρώην Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρου




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.





Newsletter










192