ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ*
Μετά την αποκατάσταση των δεκαεννέα αριστερών αδίκως εκτελεσθέντων κατά τη διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, βγήκαν αρκετοί ακραιφνείς εθνικόφρονες να κακίσουν την απόφαση. Μεταξύ αυτών και η ΕΔΕΚ. Με ανακοίνωσή της υποδεικνύει πως η αποτύπωση της ιστορίας δεν συντελείται ούτε με αποφάσεις Υπουργικών Συμβουλίων, ούτε με νόμους ή Διοικητικές πράξεις και διερωτάται: "βάσει ποίας αρμοδιότητας και εξουσίας το Υπουργικό αποφάσισε κάτι τέτοιο. Ποιος εξουσιοδότησε το Υπουργικό Συμβούλιο να συγγράψει ιστορία;" Και καταλήγει: "αυτή η απόφαση δεν έχει καμιά νομιμοποίηση και δεν μπορεί να της αποδοθεί καμιά φερεγγυότητα και καμιά αξία".
Αν ανατρέξει κάποιος στα Πρακτικά του Ελληνικού Κοινοβουλίου θα συναντήσει βίους παράλληλους. Το 1982, ο Ανδρέας Παπανδρέου με νόμο (ν.12/85,1982) αναγνωρίζει την Εθνική Αντίσταση. Το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τον ΕΔΕΣ, τον ήρωα Άρη Βελουχιώτη, την ημέρα Ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου ως Εθνική γιορτή και την αντίσταση τους ως "Εθνική". Αυτών που πραγματικά αντιστάθηκαν στους Γερμανούς και απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Αυτούς που χαρακτήριζαν, ακόμα και στα σχολικά βιβλία, ως κομουνιστοσυμμορίτες, λήσταρχους και τον Άρη Βελουχιώτη ως κοινό εγκληματία και προδότη. Υπέρ του νομοσχεδίου ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Η Νέα Δημοκρατία αποχώρησε οργισμένη, με τον Ευάγγελο Αβέρωφ να απειλεί ότι, όταν επανέλθει στην εξουσία θα καταργήσει το νόμο. Και μάλιστα επιχειρηματολογούσε με τα ίδια σχεδόν λόγια που εμπεριέχονται στην ανακοίνωση της ΕΔΕΚ. Υπεδείκνυε στον Α. Παπανδρέου ότι η ιστορία δεν γράφεται με αποφάσεις Κοινοβουλίου, εξού και δεν αναγνώριζε την απόφαση, γι αυτό αποχώρησαν (εκτός του Π. Κανελλόπουλου προς τιμή του). Απέδωσαν μάλιστα και προεκλογική σκοπιμότητα στον Α. Παπανδρέου, γιατί επέκειντο Ευρωεκλογές. Όπως ακριβώς και εσείς, φίλοι της ΕΔΕΚ. Μου θυμίζετε ένα παλιό σύνθημα γραμμένο με μαρκαδόρο σε τοίχο της Νομικής Σχολής της Αθήνας "όταν όλοι έδειχναν το φεγγάρι κάποιοι κοίταζαν το δάκτυλο".
Αγαπητοί φίλοι της ΕΔΕΚ, καμιά πολιτική απόφαση δεν συνιστά συγγραφή ή επανεγγραφή της Ιστορίας. Οι πολιτικές αποφάσεις και πράξεις όμως είναι μέρος της Ιστορίας και για τους Ιστορικούς αποτελούν πηγές πρωτογενείς, για μελέτη και προβληματισμό. Δυστυχώς ο Ευάγγελος Αβέρωφ (αρχηγός τότε της Ν.Δ.), μιλούσε για μη αρμοδιότητα και μη εξουσία της Βουλής των Ελλήνων. Και σεις τώρα μιλάτε για μη αρμοδιότητα και εξουσία του Υπουργικού Συμβουλίου να "συγγράφει Ιστορία". Πλήρης αντίφαση και πλήρης σύγχυση. Μια σύγχυση που σας εξωθεί σε θέσεις και τοποθετήσεις που προσβάλλουν τη μνήμη και πολλών άλλων. Γιατί αυτοί που δολοφόνησαν αθώους το '55-'59, είναι οι ίδιοι που δολοφόνησαν αθώους το 1963, το1967, το 1970-1972 και εν τέλει το 1974. Είναι οι ίδιοι που δολοφόνησαν και τον Φωτίου. Διερωτώμαι κάποτε ακούοντας σας. Γνωρίζετε άραγε τους δολοφόνους του Δώρου Λοΐζου; Μην ψελλίσετε αυτό που είπε και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ότι "αναξέουμε πληγές" και "οδηγούμε τον τόπο στον εθνικό διχασμό". Κάποτε τους ονομάζατε "γνωστούς αγνώστους". Όταν συγκυβερνήσατε με τον ΔΗΣΥ και μετά, δεν το ξαναείπατε; Γιατί άραγε; Φανταστήκατε να έχετε συνφάγει, να έχετε συνεργαστεί, να βρεθήκατε στην ίδια… οικουμενική κυβέρνηση και έπαψαν πια να είναι άγνωστοι;
Καμιά λαϊκή συμφιλίωση (θυμάστε το σύνθημα;), κανένα mea culpa (που κανείς δεν είπε) δεν μπορεί να συγχωρέσει τις δολοφονίες. Διαβάζοντας την ανακοίνωση σας, διαισθάνομαι ότι κάποιους θα βόλευε ή κάποιοι θα εύχονταν ο Δώρος Λοΐζου να είχε πεθάνει από καρδία !! Και να είχε μια κηδεία "σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες". Ο Δώρος Λοΐζου πέθανε από καρδιά. Όταν το δολοφονικό βόλι τον βρήκε κατευθείαν στην …καρδιά.
Τα κίνητρα των δολοφόνων τα ίδια. Ίδιοι και οι δολοφόνοι. " Ήταν προδότης(!)". Ναι, ΠΡΟΔΟΤΗΣ! Ρωτήστε και αυτούς που ταυτιστήκατε: τον Σύνδεσμο Αγωνιστών, τον ΔΗΣΥ, το ΕΥΡΩΚΟ, την εφημερίδα ΜΑΧΗ: "Η αποκατάσταση των δολοφονηθέντων είναι πράξη διχαστική".
Υ.Γ.
Ο Δώρος Λοΐζου, νεαρός επαναστάτης και ποιητής, προδόθηκε από την καρδιά του και απεβίωσε ένα πρωινό του Αυγούστου σε κεντρικό δρόμο της Λευκωσίας, την ώρα που πήγαινε στη δουλειά του. Ιατρική διάγνωση: οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν, υποβαστάζοντας το φέρετρο, οι φίλοι του: Γρηγόρης Λαμπράκης, Αλέκος Παναγούλης, ο Μιχάλης Πέτρου και ο Γιώργος Φωτίου. Ακολουθούσε πλήθος κόσμου και ανάμεσα τους πολλοί αδίκως εκτελεσθέντες, δολοφονημένοι, βασανισθέντες, εξόριστοι, αγνοούμενοι…
*Πρόεδρος Προοδευτικής Κίνησης Καθηγητών
