ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ*
Η 28η Οκτωβρίου εορτάστηκε και φέτος από τον απανταχού ελληνισμό με κατάνυξη τιμώντας και μνημονεύοντας τους Έλληνες και όλους τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και ένα καλύτερο μέλλον στις πατρίδες μας. Οι θύμησες αλλά και οι ευθύνες σήμερα είναι μεγαλύτερες καθώς βιώνουμε τη ‘νέα τάξη πραγμάτων’, τη δίνη τοπικών πολεμικών συγκρούσεων με το φόβο παγκόσμιας επέκτασής τους, την τρομοκρατία και την πρωτοφανή οικονομική και ανθρωπιστική κρίση.
Όπως σε κάθε σχολείο, έτσι και στο Γυμνάσιο Φανερωμένης εορτάστηκε η Εθνική Επέτειος με σεμνή αλλά οργανωμένη με ευθύνη και σθένος από τους ‘λειτουργούς της εκπαίδευσης’ και τα παιδιά του σχολείου, προβάλλοντας την ιδιαίτερη σημασία που αποκτούν αυτές εκδηλώσεις στο ιστορικό και άλλοτε ακτινοβόλο αυτό εκπαιδευτήριο. Μέσα σε μια μικρή φωλιά φυλών αλλά και εστίας πανανθρώπινων δημοκρατικών πεποιθήσεων και αξιών πραγματοποιήθηκε ο εορτασμός της γιορτής της Σημαίας και της 28ης Οκτωβρίου.
Απόδοση τιμής στην Εθνική Παράδοση και από «φυλές του Ισραήλ»
Λιγοστοί οι μαθητές, λιγοστοί οι επίσημοι καθώς και οι γονείς που ήρθαν για να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Η παρουσία όμως του Πρέσβη της Ελλάδας στην Κύπρο κου Ηλία Φωτόπουλου ήταν ικανή να αντισταθμίσει σημαντικές απουσίες των πολιτικών, εκπαιδευτικών και κοινωνικών αρχών, γονέων, παππούδων και γιαγιάδων.
Η εκδήλωση άρχισε με τον εορτασμό της Σημαίας, την ανακήρυξη των σημαιοφόρων και των παραστατών, την προσφώνηση και την παράδοση των σημαιών και του λαβάρου του Σχολείου από τον Διευθυντή κ. Χριστόδουλο Πουργουρίδη. Οι καλύτεροι στη επίδοση μαθητές και μαθήτριες στοιχήθηκαν στο άγημα και παρέλασαν με περηφάνεια περιφέροντας τις σημαίες και το λάβαρο. Εντύπωση προκάλεσε η παραλαβή της κυπριακής σημαίας από μαθήτρια με μαντήλα. Όπως και μια άλλη μαθήτρια με τ ην ελληνική παραδοσιακή στολή, αλλά και με μαντήλα, την πολιτισμική έκφραση της δικιάς της θρησκείας. «Το άξιζε λόγω της επίδοσής της και το δικαιούταν», είπε η υπεύθυνη καθηγήτρια. Και πέρασε σαν ένα μήνυμα, συμβολισμό της ειρηνικής συνύπαρξης.
Το πρόγραμμα συνέχισε με δραματοποιημένα κείμενα και απαγγελίες, τραγούδια και ελληνικούς χορούς αφιερωμένα στους αγώνες του Ελληνισμού κατά την περίοδο του ελληνο-ιταλικού πολέμου και της γερμανικής κατοχής. Οι καθηγητές (Φιλόλογοι, της Μουσικής, της Φυσικής Αγωγής) κατάφεραν να αξιοποιήσουν το κάθε παιδί στα πλαίσια των ικανοτήτων και δεξιοτήτων του. Τα παρακολουθούσαμε να ζωντανεύουν το ηρωικό έπος των Ελλήνων, να απαγγέλουν Ρίτσο, Ελίτη κ.ά., να τραγουδούν τις Γυναίκες Ηπειρώτισσες, να υποδύονται τους στρατιώτες στο μέτωπο, μέσα από τις διαφορετικές προσλαμβάνουσες και βιώματά τους, τη διαφορετική τους κουλτούρα.
Αν και στην πλειοψηφία ήταν παιδιά από διάφορες «φυλές του Ισραήλ», τα ματάκια τους έλεγαν ότι αυτή η εκδήλωση που ‘έστησαν’ μαζί με τους δασκάλους τους, δεν ήταν απλά μια σχολική γιορτή. Το άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου από τα χείλη τους, προκάλεσε την ίδια παντοτινή εθνική ευλάβεια. Ίσως κάτι να είχε ενσταλάξει στην ψυχή τους από το μεγαλείο του Ελληνισμού…
Το Γυμνάσιο Φανερωμένης, πιστό στην πορεία που χάραξε με την ίδρυσή του το 1859 από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Α΄, για μια ακόμη φορά αποδεικνύει ότι η ελληνική ιστορία και πολιτισμός ενώνει όχι μόνο τους απανταχού Έλληνες αλλά και διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη γόνιμη και ειρηνική πολιτιστική συνύπαρξη με άλλους πολιτισμούς.
Ειρηνική Πολιτιστική Συνύπαρξη ή Εκτοπισμός του Ελληνικού Στοιχείου;
«Όταν ο Ελληνισμός είναι ενωμένος γράφει ιστορία…» ήταν το φετινό μήνυμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας για την ιστορική επέτειο∙ Ένα μήνυμα συμβολικό, αναδυόμενο το ίδιο μέσα από την ιστορία του Ελληνισμού. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο Ελληνισμός, εκτός από τους βίαιους εκτοπισμούς, αυτο-εκτοπίζεται υπό τα όμματα της «Πολιτείας»; Μήπως αυτό το γεγονός δεν αποτελεί ακόμη έναν παράγοντα που οδηγεί σε «… καταστροφές και όλεθρο»;
Το άλλοτε αστικό και εμπορικό κέντρο της Λευκωσίας, η Φανερωμένη, λόγω των δικοινοτικών διαταραχών και κυρίως των τραγικών γεγονότων του 1974, μεταβλήθηκε σε παραμεθόρια περιοχή. Από το Δημοτικό και το Παγκύπριο Γυμνάσιο Θηλέων Φανερωμένης είτε Μεικτό Γυμνάσιο Φανερωμένης (όπως διαμορφώθηκε μετά την τουρκική εισβολή για να στεγάσει τα εκτοπισμένα παιδιά), μετατράπηκε σε ένα ‘πολυπολιτισμικό’ σχολείο με ελάχιστους πια μαθητές διαφόρων εθνοτήτων, θρησκειών και εθνικοτήτων.
Όμως, από την περίοδο συγκρότησης των εθνικών κρατών κάθε κράτος προάγει ως βασικό σκοπό της εκπαίδευσης τη συνείδηση και υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας των υπηκόων της. Αν εμείς εξακολουθούμε να είμαστε αδιάφοροι ενόψει της επιτελούμενου εκτοπισμού του εθνικού στοιχείου και αλλοίωση του πληθυσμού της περιοχής (στην προκειμένη περίπτωση της Φανερωμένης), όταν λησμονούμε τα πνευματικά και εθνικά μας χρέη, τότε μόνοι μας φέρνουμε την καταστροφή.
Χρέος της πολιτείας (θρησκευτικών και πολιτικών παραγόντων) θα ήταν η χάραξη στρατηγικής και οργάνωση συντονισμένων προσπαθειών προς εξεύρεση τρόπων για αναβάθμιση του Σχολείου αυτού όπως και όλων των ιστορικών σχολείων της Κύπρου σεβόμενοι την ίδια μας Ιστορία και Παράδοση.
Χρέος όλων μας είναι, αντλώντας διδάγματα αγωνιστικότητας και προσήλωσης σε αρχές από τον αγώνα του 1940, να εντείνουμε τις προσπάθειές μας ενάντια στην κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των δικαιωμάτων του λαού μας…
*Σύνδεσμος Αποφοίτων Παγκυπρίου Γυμνασίου Φανερωμένης
