ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΕΡΑΥΝΟΥ*
«Το πολιτικό αιτούμενο στη σύγχρονη πραγματικότητα είναι η αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα από ένα τεκμηριωμένο, διαπραγματευτικό και ενίοτε καταγγελτικό λόγο, ο οποίος ενέχει ορθολογισμό και αξιοπιστία, ηθική ως προς τα μέσα που χρησιμοποιεί και τους σκοπούς που ευαγγελίζεται» Φωτόπουλος, (2007).
Στην εποχή της επικράτησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της λογιστικής τακτοποίησης των εκπαιδευτικών ζητημάτων, ο καθαρός, τεκμηριωμένος αλλά και κριτικός συνδικαλιστικός λόγος καθίσταται απαραίτητος ως το ανάχωμα στη λογική της επίσημης πλευράς, ότι η εκπαίδευση μπορεί να ειδοθεί και να αντιμετωπιστεί ως ένας ακόμα αριθμός στον εκάστοτε ετήσιο προϋπολογισμό. Τα τελευταία χρόνια ο συνδικαλισμός έχει απαξιωθεί, χωρίς το συνδικαλιστικό κίνημα να είναι άμοιρο ευθυνών, σε μια προσπάθεια να μειωθεί έως και να εξαλειφθεί, η αντίδραση σε όποια μέτρα πλήττουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, με το άλλοθι της οικονομικής κρίσης.
Στα πλαίσια της εκπαίδευσης όμως, τα μέτρα λιτότητας, οροφών και συμμόρφωσης σε τακτοποιημένους ισολογισμούς, πλήττουν εκτός από το κύρος του εκπαιδευτικού, την ποιότητα της ίδιας της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης. Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου απαξίωσης όλων των θεσμικών διαδικασιών που μέχρι τώρα ακολουθούνταν και διασφάλιζαν την εργατική ειρήνη, μέσω του διαλόγου, της διαπραγμάτευσης και της γόνιμης ανταλλαγής απόψεων. Σαφώς όμως μερίδιο ευθύνης φαίνεται να έχει και το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα αφού δεν κατάφερε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, αιφνιδιασμένο ίσως από τη καταιγιστική εξέλιξη των γεγονότων που οδήγησαν σχεδόν ακαριαία τη μέχρι τότε ακμάζουσα κυπριακή οικονομία στη μεγαλύτερη κρίση μετά το 74’.
Το διακύβευμα πλέον εναποτίθεται στο μέλλον. Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να βρει τον τρόπο και τον τόπο του μέσα στην υπάρχουσα πραγματικότητα, μέσω της αυτοκριτικής και του επαναπροσδιορισμού του ως κοινωνικού θεσμού. Αυτό καθίσταται αναγκαίο τόσο για την προάσπιση των δικαιωμάτων του εργαζομένου όσο και για τη διασφάλιση του διαλόγου και της θεσμικής διαπραγμάτευσης ως τη μόνη οδό για επίλυση των εργασιακών ζητημάτων. Ειδικά όμως στην περίπτωση του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού, προκύπτει και η ευθύνη της διασφάλισης της ποιότητας της παρεχομένης εκπαίδευσης, στο δυνατότερο ψηλό επίπεδο. Για να το πετύχει αυτό, φαίνεται να είναι απαραίτητη η απεμπλοκή του συνδικαλισμού από τη σφαίρα επιρροής των κομματικών εξαρτήσεων όπως πολύ ευστοχά αναφέρει ο Φωτόπουλος (2007):
‘Στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τα συνδικάτα καλούνται να αναπτυχθούν ως οργανωτικές και θεσμικές οντότητες πέρα και έξω από τη λογική της κομματοκρατίας και του κομματικού παρεμβατισμού’ (σ. 205)
*Μέλος ΔΣ ΑΚΙΔΑ, Γενικός αντιπρόσωπος ΠΟΕΔ
