ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΙΩΣΗΦ*
Ο κατάλογος διοριστέων ταλαιπωρεί την ΟΕΛΜΕΚ για πολλά χρόνια. Ιστορικά η Οργάνωση τοποθετήθηκε αρχικά με πλήρη άρνηση, μέχρι που φθάσαμε σήμερα που με πλειοψηφία 3 ψήφων η Γενική Συνέλευση έγκρινε πρόταση για κατάργησή του, με το πρόσχημα την προσφορά 700 θέσεων μονιμοποίησης.
Τι νέο προσθέτει η καινούργια ρύθμιση; Ουσιαστικά την εξέταση. Όλες οι άλλες παράμετροι υπάρχουν και στο υφιστάμενο σύστημα, πιθανώς με άλλη βαρύτητα.
Η εξέταση, ως το καινοτόμο στοιχείο, διορθώνει το σύστημα σε βαθμό που να θεωρήσουμε ότι θα διορίζονται πλέον οι καταλληλότεροι; Δυστυχώς και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της νέας ρύθμισης παραδέχονται, ότι η εξέταση από μόνη της δεν μπορεί να το διασφαλίσει. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη διεθνή βιβλιογραφία.
Τότες γιατί όλος αυτός ο ντόρος; Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η ΟΕΛΜΕΚ για χρόνια δεν αποδεχόταν να το συζητήσει. Με την πάροδο του χρόνου, λαμβάνοντας υπόψη τη λαϊκή βούληση, όπως και το ότι η νέα ρύθμιση θα φέρει, έστω και έμμεσα, διόρθωση της στρέβλωσης του υφιστάμενου με τους διορισμούς εκπαιδευτικών σε προχωρημένη ηλικία, αποδεχτήκαμε τη νέα εισήγηση. Όμως όλοι, αρχικά τουλάχιστον, αποδεχτήκαμε, ότι αυτοί που σήμερα εργάζονται για πολλά χρόνια, και οι οποίοι επιμορφώθηκαν, προσαρμόστηκαν στο σύστημα, δοκιμάστηκαν στον πιο δύσκολο στίβο της έδρας και αξιολογούμενοι πέτυχαν, δεν θα πεταχτούν στον δρόμο.
Όμως, δυστυχώς, κάποιοι θέλουν εδώ και τώρα την εισαγωγή του νέου συστήματος. Πόσες θέσεις μονιμοποίησης θα πρέπει να δώσουμε, για να περάσει; Πριν λίγο καιρό η παρούσα Κυβέρνηση έδωσε στη Μέση Εκπαίδευση 300 θέσεις μονιμοποίησης στην πιο δύσκολη στιγμή για τη οικονομία του τόπου, διότι ακριβώς δεν έχουν ουσιαστικό κόστος. Υπήρξε και η συνετή μεσολάβηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να διασφαλιστούν όσοι εργάστηκαν 30 μήνες. και εργαζόμενους αορίστου χρόνου. Σήμερα κι αυτό κρίνεται αντισυνταγματικό. Επομένως, σήμερα μας λένε η λύση είναι μόνο μία, εφόσον δεν μπορούμε να καλύψουμε νομοθετικά όλους τους επηρεαζόμενους. Να συμφωνήσουμε στον αριθμό των μονιμοποιήσεων, με στόχο την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων και τι να γίνει, δυστυχώς, κάποιοι θα πρέπει να μείνουν απ’ έξω. Εξάλλου, δεν πρέπει να φοβούνται, αν είναι ικανοί θα πετύχουν. Θα τους δώσουμε και προβάδισμα, αν βέβαια κι αυτό δεν κριθεί αντισυνταγματικό. Σε κάποια φάση μάς είπαν ότι η συνύπαρξη δύο καταλόγων με διορισμούς ποσοστώσεων είναι αντισυνταγματικό, τώρα φαίνεται ότι δεν είναι ή...μήπως είναι;
Άρχισαν και οι υπολογισμοί, απ’ όσους τους καίει, και δικαίως. Εγώ πιθανότατα θα είμαι στους 700, μπορεί και όχι; Πόσοι από το ένα μάθημα και πόσοι από το άλλο. Πότε θα δοθούν οι θέσεις, σε πόσο βάθος χρόνου; Αν διαφοροποιηθούν οι ανάγκες; Δικαιολογημένα. Είναι για όλους αυτούς η ζήση τους. Δεν είναι εύκολο στα 45 να χάσεις τη δουλειά σου, όπως δεν είναι εύκολο να μπεις σε ανταγωνιστική διαδικασία με τα παιδιά σου.
Εμφανίστηκαν αίφνης στη Γενική Συνέλευση της ΟΕΛΜΕΚ δύο Κινήσεις, η σημερινή ηγεσία της ΟΕΛΜΕΚ -Αλλαγή και Νέα Κίνηση- και μας είπαν εμείς θα το αποδεχτούμε διότι είναι κρίμα να χάσουμε τόσες θέσεις. Ξεχάστηκαν όλα : αίφνης λησμονήσαμε, ότι η εξέταση δεν αναδεικνύει τους καλύτερους εκπαιδευτικούς, λησμονήσαμε ότι δεν μιλάμε για αριθμούς, αλλά για συναδέλφους, που υπηρετούν μαζί μας και απλώς είχαν την ατυχία να μη μονιμοποιηθούν ακόμη, λησμονήσαμε όλες τις υποσχέσεις που δίναμε μέχρι σήμερα.
Η ΟΕΛΜΕΚ πρωτοστάτησε. Μπράβο. Τους κέρδισε όλους αυτή τη φορά. Δεν είναι πλέον το κακό παιδί του συνδικαλισμού. Εκεί που όλοι οι άλλοι –Εκπαιδευτικές Οργανώσεις, Κόμματα και η κοινή γνώμη- θεώρησαν ηθικό, αν μη τι άλλο, το δικαίωμα των ήδη εργαζομένων στην εξαίρεση από το νέο σύστημα, η ΟΕΛΜΕΚ το αποδέχεται, διχάζοντας την Οργάνωση, όπως και τους ίδιους τους επηρεαζόμενους, «αλλά κερδίζοντας στα σημεία, πείθοντας την κοινή γνώμη για τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητά της».
Προσπαθήσαμε να πείσουμε με επιχειρήματα, αλλά πού! Τους είπαμε ότι αυτές οι θέσεις μας ανήκουν, δεν μας παραχωρούνται χάρισμα. Υπενθυμίσαμε ότι πριν λίγο καιρό μας δόθηκαν, 300 θέσεις, έτσι απλά γιατί έπρεπε, και πριν λίγα χρόνια όταν ζητούσαμε, τότες, θέσεις μονιμοποίησης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εφόσον ενημερώθηκε εισηγήθηκε να δοθούν όλες οι θέσεις, διερωτώμενος μάλιστα γιατί δε δίνονται. Τους υπενθυμίσαμε τις υποσχέσεις μας. «Ου με πείσεις κι αν με πείσεις.»
Ξεκαθαρίζω ότι δεν τοποθετούμε ενάντια στη νέα ρύθμιση, παρ όλες τις επιφυλάξεις μου, αλλά με σεβασμό σ’ όλους αυτούς που εξυπηρετούν την Εκπαίδευσή μας από την ελεύθερη Αμμόχωστο μέχρι τον Κάτω Πύργο, που κάθε χρόνο κάθονται <<στα κάρβουνα>> περιμένοντας τον Σεπτέμβρη και τον επαναδιορισμό, που όταν δεν έρθει είναι εκεί περιμένοντας τις αντικαταστάσεις βδομάδα με τη βδομάδα. Που αφήνουν πίσω οικογένειες για να υπηρετήσουν, όπου κι αν τοποθετηθούν (κλείνουν τρύπες-κενά), αυτούς που δοκιμάστηκαν στο σύστημα και ας μην επιχειρηματολογήσει κάποιος, ότι όλοι κρίνονται ικανοί, παρ’ όλες τις δικλείδες ασφαλείας που υπάρχουν σήμερα, διότι αυτό θα ισχύσει και αύριο, διότι απλά η κοινωνία δε θα αλλάξει ή αν τους τρόπους ας το αλλάξουμε και σήμερα.
Το δηλώνω, επίσης, ότι με ενοχλεί πολύ η όποια προσπάθεια κινδυνολογίας, που αφήνεται να πλανάται, ότι τα προβλήματα της Εκπαίδευσης οφείλονται στον κατάλογο διοριστέων. Μήπως σ’ αυτή τη χώρα εκεί και όπου διεξάγονται εξετάσεις πρόσληψης (δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα) η διαδικασία αναδεικνύει τους ικανότερους; Για παράδειγμα στη Δημοτική Εκπαίδευση υπηρετούν 500 περίπου συμβασιούχοι, που έχουν το λιγότερο 8 χρόνια υπηρεσίας και άλλοι 350 αντικαταστάτες με εξίσου αρκετά χρόνια. Γνωρίζουμε όλοι για ποιους απόφοιτους μιλούμε. Είναι αυτοί που στον καιρό τους ήταν οι σημαιοφόροι στα σχολεία τους, οι άριστοι των αρίστων. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι οι δάσκαλοι αυτοί δεν έχουν άλλο επάγγελμα είναι εκεί εργάζονται και περιμένουν. Ποιος έχει το δικαίωμα να τους αμφισβητήσει όλους αυτούς και να μιλά για τους ικανότερους. Παρεμπιπτόντως μέχρι το 2022 οι αφυπηρετήσεις στη δημοτική εκπαίδευση θα είναι ελάχιστες, ίσως κάτω των 100. Για ποια ανάγκη, επομένως, μιλούμε, για ποιους γερασμένους, αυτήν που θα δημιουργηθεί ύστερα από 20 χρόνια ή είναι αυτοσκοπός κάποιοι να φύγουν, για να μπουν κάποιοι άλλοι;
Ναι, να δώσουμε χώρο στους νέους, ναι, ας βρούμε τους τρόπους, για να αποκλείσουμε αυτούς που για χρόνια είναι εκτός της Εκπαίδευσης και μια καλή πρωία αποφάσισαν να γίνουν Εκπαιδευτικοί, διότι απλά ήρθε η σειρά τους, αλλά όχι εις βάρος όλων αυτών που είναι για χρόνια εδώ και προσφέρουν. Είναι άδικο και τιμωρητικό! Ας μην υποχρεώσουμε τους πατεράδες να ανταγωνιστούν τα παιδιά τους, για να διατηρήσουν το δικαίωμα στην εργασία!
Πρόεδρος ΔΗΚΙ καθηγητών, πρώην πρόεδρος ΟΕΛΜΕΚ
