TOY ΝΙΚΟΛΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ*
Μία αρρώστια με τον κινηματογράφο την έχω. Πριν δύο χρόνια παρακολούθησα την ταινία «Τhe big short». Μια εκπληκτική ταινία που αναφέρεται στη μεγάλη κρίση που ξέσπασε, μετά που έσπασε η φούσκα της αμερικανικής κτηματαγοράς, το 2008. Για να μην πολυλογούμε, το φαινόμενο αυτό τότε συμπαρέσυρε την παγκόσμια οικονομία, οδήγησε στη χειρότερη κρίση μετά το 1929 και … θυμάστε το κούρεμα και τα capital control; Έβλεπα την ταινία και θυμόμουνα τις θυσίες που κάναμε ως κλάδος για να ορθοποδήσει η κυπριακή οικονομία – χωρίς να φταίμε σε ΤΙΠΟΤΑ. Και έρχεται ο επίλογος του αφηγητή της ταινίας για να με συνταράξει. Παραθέτω τα λόγια του: «… στα χρόνια που ακολούθησαν εκατοντάδες τραπεζίτες και υπεύθυνοι εταιριών αξιολόγησης πήγαν στη φυλακή και το Κογκρέσο υποχρεώθηκε να βάλει φρένο στις τράπεζες …ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ, οι τράπεζες πήραν τα λεφτά του αμερικάνικου λαού και μοίρασαν μεταξύ τους υπέρογκα μπόνους και πίεσαν το Κογκρέσο να θάψει τη μεγάλη μεταρρύθμιση. Και μετά έριξαν το φταίξιμο στους μετανάστες και τους φτωχούς. Αυτή τη φορά ακόμα και στους δασκάλους…»
Αντιλαμβάνεστε; 8 εκατομμύρια Αμερικανοί έχασαν τις δουλειές τους και 6 εκατομμύρια έχασαν τα σπίτια τους. ΚΑΙ ΕΦΤΑΙΞΑΝ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ!!! Τα τελευταία γεγονότα στο χώρο της παιδείας ανακάλεσαν στη μνήμη μου τη συγκλονιστική αυτή ταινία και με έκαναν να θυμηθώ το τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος.
Θυμάστε που ρωτούσαν τους γονείς μας τι δουλειά κάνουμε κι αυτοί γεμάτοι περηφάνια έλεγαν: δάσκαλος ή δασκάλα; Τώρα σκύβουν το κεφάλι γιατί το παιδί τους, σύμφωνα με τον υπουργό μας και τους παρατρεχάμενούς του, είναι εν δυνάμει παιδεραστής, ψυχολογικά ανισόρροπος και προβληματικός.
Θυμάστε που όταν ένα παιδάκι χτυπούσε έτρεχε κλαίοντας στην αγκαλιά μας για να το παρηγορήσουμε, να φροντίσουμε τις πληγές του και να σκουπίσουμε τα δάκρυά του; Τώρα αν το αγγίξουμε μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και σεξουαλική παρενόχληση. Μακριά κι αγαπημένοι.
Θυμάστε που η διδασκαλία ήταν πολλές φορές θέμα έμπνευσης; Πριν αρκετά χρόνια, όταν χιόνισε στο σχολείο που ήμουν, έβγαλα τους μαθητές μου έξω – οι περισσότεροι έβλεπαν για πρώτη φορά χιόνι – κι αυτοί ξετρελαμένοι έκαναν τέτοια χαρά και τέτοιο παιχνίδι που αδιαμαρτύρητα δέχτηκαν να γράψουν μετά την έκθεση που τους έβαλα: «Χιόνι στο σχολείο μου». Ήταν η πιο ωραία εργασία που έκαναν όλη τη χρονιά, χωρίς να μεσολαβήσουν προσυγγραφικά στάδια και προετοιμασία ημερών. Τώρα; Σίγουρα θα βλέπουν το χιόνι από τη ζεστασιά της τάξης. Γιατί αν κρυολογήσει κανένας ποιος σε σώζει; «Πού είναι το 15νθήμερό σου; Γιατί δεν έβαλες μέσα ότι θα χιονίσει; Πώς ικανοποιούνται οι δείκτες επάρκειας κι επιτυχίας με τον χιονοπόλεμο;»
Θυμάστε που το να είσαι δάσκαλος σήμαινε κάτι; Έδινε στην εικόνα σου ένα κάτι τις, ένα πρεστίζ όπως θα έλεγε και η θεία μου στο χωριό. Τώρα είσαι το δασκαλούι που ο καθένας στήνει στο τοίχο ή καλύτερα δικάζει στα τηλεοπτικά πάνελ που στήνονται όπως τα λαϊκά δικαστήρια στο Σάλεμ τον 17ο αιώνα, όταν έκαιγαν τις μάγισσες για να ζεσταθούν.
Θυμάστε τι σήμαινε να είσαι δάσκαλος; Φυσικά και θυμάστε. Γιατί πριν καμμιά δεκαριά μέρες το να είσαι δάσκαλος σήμαινε ταυτόχρονα πως είσαι και φίλος, σύμβουλος, γιατρός, ψυχολόγος, πολλές φορές πατέρας και μητέρα. Τώρα πρέπει να είσαι ένας στυγνός επαγγελματίας, γιατί δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει.
Και για να σοβαρευτούμε λιγάκι:
Δεν θα επιτρέψω σε κανένα να μου στερήσει τη χαρά του επαγγέλματος που κάνω. Ανήκω σε ένα κλάδο, ίσως τον πιο καταρτισμένο κλάδο στην Κύπρο, που όμως έχει χεσμ…. τα πτυχία του. Γιατί ξέρουμε ότι μπορεί το πτυχίο να σε κάνει εκπαιδευτικό, αλλά είναι η καρδιά που σε κάνει δάσκαλο.
Ανήκω σε ένα κλάδο που είναι από τους πιο καθαρούς στην μπανανία που ζούμε. Για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε ξεπατωθήκαμε στο διάβασμα και περάσαμε εξετάσεις. Δεν ήμασταν αφισοκολλητές κανενός κόμματος ούτε φιλήσαμε κατουρημένες ποδιές.
Ανήκω σε ένα κλάδο ΤΟΝ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΟ σε θέματα φορολόγησης. Γιατί το τσεκκούι μας περνά πρώτα από το γενικό λογιστήριο κι ύστερα μπαίνει πετσοκομμένο στη τσέπη μας. Κι όμως είμαστε ο κλάδος που, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ, μάτωσε οικονομικά περισσότερο, για να σωθεί η οικονομία του δύσμοιρου αυτού τόπου. Κι επειδή δίνουμε περισσότερο από το 30 % του μισθού μας, επαναλαμβάνω: ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΤΑΙΜΕ, δεν μπορούμε να ανεχτούμε τις ηθικολογίες από άτομα βουτηγμένα στη διαπλοκή, πολιτικούς και δημοσιογράφους. Το να μας δικάζουν και να μας καταδικάζουν οι συγκεκριμένοι είναι τουλάχιστον σχήμα οξύμωρο.
Ανήκω σε ένα κλάδο που δεν φταίει σε τίποτα για τα χάλια της πατρίδας μας. Αν δεν απατώμαι το 76% του λαού απαξιώνει τα πολιτικά κόμματα σύμφωνα με το κυπριακό ευρωβαρόμετρο. Την τελευταία φορά που κοίταξα, την Κυπριακή Βουλή απαρτίζουν κάμποσοι δικηγόροι, αρκετοί οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι και γιατροί. Δεν είδα κανένα δάσκαλο. Όσο για τους φωστήρες που μας κυβερνούν έχουμε όλη κι όλη μια εκπροσώπηση (για την οποία ως κλάδος δεν θα έλεγα πως περηφανευόμαστε).
Αλίμονο αν αφήσουμε τα τηλεοπτικά, κι όχι μόνο, παπαγαλάκια της διαπλοκής να μας στερήσουν τη μαγεία του να είσαι δάσκαλος. Κι είμαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί οι επιτιμητές που ξεφύτρωσαν όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή θα πάρουν την απάντησή τους εν ευθέτω χρόνω.
*Βοηθός Διευθυντής Δημοτικής
