ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΟΪΖΟΥ*
Ως γονιός με ενοχλεί όταν στα σχολεία γίνεται θρησκευτικός προσηλυτισμός (μάθημα θρησκευτικών, εκκλησιασμός, αγιασμός, εξομολογήσεις κ.ά.) εμποδίζοντας την ελεύθερη και κριτική σκέψη των παιδιών.
Ως νηπιαγωγός με ενοχλεί που η προσχολική εκπαίδευση είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας σε όλα τα επίπεδα και που ο Υπουργός Παιδείας την χρησιμοποίησε για να διασπάσει τους εκπαιδευτικούς (λέγοντας ότι θα πάρουν χρόνο από του εκπαιδευτικούς της Δημοτικής για να δώσουν στις υπεύθυνες τμήματος προδημοτικής).
Ως πανεπιστημιακός με ενοχλεί που το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού σήμερα δεν έχει όραμα, δεν έχει άλλη πυξίδα από τα οικονομικά.
Με ενοχλεί που σήμερα θυμόμαστε τη μέρα εισβολής αλλά και που ξεχνάμε ότι η κάθε μας μέρα είναι μέρα εισβολής. Εισβολή στην παιδεία, στη δημοκρατία, στην ειρήνη και στη ζωή για πολλούς.
Πιστεύω ότι το Δημόσιο Σχολείο χρειάζεται αλλαγές (π.χ. σε θέματα που αφορούν την ασφάλεια και υγεία των παιδιών, μείωση των αριθμών των παιδιών στις τάξεις, στήριξη όλων των παιδιών) για να είναι ο χώρος όπου ΟΛΑ τα παιδιά θα έχουν ενεργό εμπλοκή, φωνή και συμμετοχή σε αυτά που τα αφορούν άμεσα.
Όμως το Δημόσιο Σχολείο είναι ο πλέον δημοκρατικός χώρος και η μόνη μας επιλογή στο να δώσουμε φωνή σε ΟΛΑ τα παιδιά, με την ελπίδα ότι αυτά θα αλλάξουν την κοινωνία μας.
Ως γονιός, νηπιαγωγός και πανεπιστημιακός δηλώνω τη στήριξη μου στους εκπαιδευτικούς για την προάσπιση του Δημόσιου Σχολείου.
*Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Κύπρου
