ΤΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑΣ ΣΙΕΚΚΕΡΗ*
Ώρα μηδέν! Ώρα μηδέν σε αυτό τον τόπο που εκτός από κάθε λογής κατακτητές, «ευτύχησε» να ζήσει μοναδικές ίντριγκες με εισαγγελείς και μη καθώς και σκάνδαλα που για να καλυφτούν έφεραν στο φώς και άλλα σκάνδαλα. Ώρα μηδέν για τους μεροκαματιάρηδες που δούλευαν σαν σκλάβοι στο εξωτερικό για να μαζέψουν λίγα λεφτά και να τους τα φάνε αλόγιστα οι κύριοι με τις γραβάτες. Που αν τους απάντησαν ποτέ το τηλέφωνο, απλά θα τους είπαν: «Μα φίλοι μου θα έπρεπε να διαβάζατε τα μικρά γράμματα». Ώρα μηδέν για τον εθνικό αερομεταφορέα , για τη Cyta και την ΑΗΚ και για οτιδήποτε που ήταν, τελοσπάντων, για φάγωμα.
Κάποτε, πριν τη Γαλλική Επανάσταση, η Μαρία Αντουανέτα, όταν της είπαν ότι ο λαός πεινούσε απάντησε ότι «αφού δεν είχε ο λαός ψωμί, τότε να φάει παντεσπάνι». Στην Κύπρο, όλοι τρώγαμε ψωμί και κάποτε και αρκετό παντεσπάνι. Κανένας δεν είχε παράπονο και όλα έβαιναν καλώς. Κάποτε όμως η υπερκατανάλωση στο παντεσπάνι έφερε εκτός από δυσπεψία και έλλειψη στο είδος αυτό . Θα ήταν περίπου λίγα χρόνια μετά την θριαμβευτική μας είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όταν τα σκάνδαλα είχαν πάρει την ανιούσα και η κλεψιά άρχισε να θεωρείται σχετικά αποδεκτή. Και ξεκίνησε ο κυκεώνας ….. Το χρήμα άρχισε να σπανίζει στα κυβερνητικά ταμεία καθώς αυτοί που είχαν πρόσβαση σ’ αυτό ήθελαν το παντεσπάνι τους τρεις φορές ημερησίως. Για να το αποκτήσουν, δεν δίστασαν καθόλου να κόψουν το ψωμί από το λαό. Η Τρόικα τους έδωσε την αφορμή και την πρόφαση να αλώσουν τους πάντες και τα πάντα. Μαζί με την αναλώσιμη ανθρώπινη ζωή ήρθε και η αναλώσιμη ανθρώπινη αξιοπρέπεια που εστιάζεται σε ένα και μοναδικό πράγμα- το δικαίωμα όχι της πρόσβασης στα Κοινοτικά Παντοπωλεία, αλλά της πρόσβασης σε εργασία. Μια ακόμα θεμελιώδης αρχή θυσιάστηκε σ’ αυτό τον δύσμοιρο τόπο που ατύχησε να έχει εμάς για κατοίκους του.
Ώρα μηδέν, λοιπόν, και για το δικαίωμα στην εργασία και για σας, φίλοι μου συμβασιούχοι και μη. Όταν πριν από δύο περίπου χρόνια υπήρχε πρόβλημα με τους συμβασιούχους, ήμουν παρών κάθε φορά στην Χοιροκοιτία. Πέρσι που έγινα μόνιμη επί δοκιμασία σταμάτησα να πηγαίνω στις εκδηλώσεις. Κοινώς βολεύτηκα. Το παραδέχομαι και όταν ένας συνάδελφος μου είπε ότι τώρα δεν με ενδιαφέρει, ντράπηκα. Γιατί δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα να είσαι στο καζάνι και να βράζεις και να είσαι απέξω από το καζάνι ζεστός μεν, αλλά ζωντανός δε και να σκουπίζεις τον ιδρώτα σου λέγοντας από μέσα σου με ανακούφιση «Ευτυχώς γλίτωσα».
Βλέπουμε τώρα τους πάντες να κάνουν δηλώσεις. Βλέπετε οι δηλώσεις σ’ αυτό τον άμοιρο τόπο, είναι δωρεάν. Αν οι πολιτικοί μας ή οι συνδικαλιστές μας έδιναν από ένα ευρώ για φιλανθρωπικούς σκοπούς κάθε φορά που έκαναν δήλωση, δύο θα ήταν πιθανόν τα αποτελέσματα. Πρώτον, οι φτωχοί σ’ αυτόν τον τόπο θα μειώνονταν σημαντικά και δεύτερον θα υπήρχαν πολύ λιγότερες δηλώσεις, ακόμα λιγότερες υποσχέσεις ή και στην καλύτερη των περιπτώσεων καθόλου δηλώσεις. Έτσι και ο κύριος Υπουργός της Παιδείας κάνει δηλώσεις για το Νέο Ωρολόγιο Πρόγραμμα που έχει αγκαλιαστεί από ακαδημαϊκούς, γονείς και κόμματα. Δεν είναι κακό να κάνεις δηλώσεις…. Δεν υπάρχει είπαμε κανένας περί δηλώσεων φόρος…. Ένα από τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ποτέ δεν βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του άλλου. Πιθανόν να είναι δύσκολο για έναν υπουργό να βάλει τον εαυτό του στη θέση ενός συμβασιούχου εκπαιδευτικού που πέρασε χρόνια βλέποντας το όνομα του να φιγουράρει στον κατάλογο διοριστέων περιμένοντας μια θέση στο δημόσιο. Και όταν έρχεται εκείνη η ευλογημένη ώρα να παρατά ότι έκανε για να παρακολουθήσει το Πρόγραμμα Προυπηρεσιακής Κατάρτισης και αργότερα όταν διοριστεί στις τέσσερις γωνιές της Κύπρου και πολλές φορές σε δύο και τρία σχολεία να ακούει με έκπληξη ότι η Προυπηρεσιακή κατάρτιση δεν ήταν αρκετή για την επιμόρφωση του και θα πρέπει να πάει και στην Ένδουπηρεσιακή κατάρτιση. Για το καλό του, που λέει και ο Μηλιώκας. Είναι δύσκολο λοιπόν για έναν Υπουργό να φανταστεί πως είναι να έχεις υποχρεώσεις, οικογένεια και ανάγκες που θα πρέπει να εκπληρώσεις βασισμένος στο γεγονός ότι θα έχεις μια σίγουρη εργασία με ένα αξιοπρεπή μισθό όταν μονιμοποιηθείς και μετά να σου λένε «Ξέρεις δεν εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των παιδιών με το παρόν πρόγραμμα και με το νέο μας είσαι πλέον περιττός».
Είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο για ένα συμβασιούχο που είναι στο καζάνι και σιγοβράζει αυτή την στιγμή να εμπιστευτεί την τύχη του σε μια συνδικαλιστική οργάνωση όπως η ΟΕΛΜΕΚ που κάποτε συνδικαλίζεται και κάποτε δεν συνδικαλίζεται, που είναι και στα μέσα και στα έξω, που ήταν ένας από τους συνεταίρους αυτού του παράταιρου Νέου Ωρολογίου Προγράμματος και μετά με ευκολία μάγου, στυλ Χάρι Πόττερ, πετάχτηκε στην απέναντι όχθη να κρίνει και να κατακρίνει αυτό που η ίδια κατασκεύασε. Είναι δύσκολο να ξέρεις ότι η Οργάνωση σου σε θεωρεί μέλος δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Πώς να το καταπιείς και να πάει κάτω το ρημάδι το παράπονο όταν ξέρεις ότι είναι μέσα στο Υπουργείο και αναλύει και ράβει και ξηλώνει την ζωή σου, το μέλλον σου και πιθανόν το μέλλον των παιδιών σου και σε λίγα λεπτά εμφανίζεται στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σου κάμνοντας τον ανήξερο και καθησυχάζοντας σε με τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Και επειδή ξέρω ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις στα γραφόμενα απαντώ εκ των προτέρων ότι όλα θα κριθούν όχι από τα λόγια αλλά από τις πράξεις.
‘Έπειτα είναι και οι ακαδημαϊκοί μας. Που έχουν αναλάβει την διαμόρφωση της παιδείας. Οι ακαδημαϊκοί μας που έχουν αναλάβει το δύσκολο αυτό έργο μας έχουν οδηγήσει από το κλαδικό σύστημα στο Λύκειο σε ένα Ενιαίο Λύκειο με πληθώρα επιλογών για τον μαθητή . Μετά από αρκετά χρόνια και αφού εργοδοτήθηκαν άνθρωποι δεκάδων καινούργιων ειδικοτήτων έρχονται να μας πουν ότι αυτό το σύστημα νοσεί και ότι βάσει δεδομένων και καινούργιων στοιχείων χρίζει αλλαγών . Όμως το mea culpa δεν ήρθε ποτέ . Σ’ αυτή την φάση που είμαστε, δεν πρέπει απλά να ακουστεί το mea culpa αλλά πρέπει και να αναληφθούν ευθύνες. Δεν γίνεται να εφαρμόζονται κάποια πράγματα και μετά από την αποτυχία τους να συνεχίζουμε ακάθεκτοι για την επόμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χωρίς να κάνουμε πρώτα μιαν αυτοκριτική .
Τέλος φθάνουμε και στην ουσία. Την ευθύνη μας για αυτά που μας έφεραν στην ώρα μηδέν... Απλούστατα γιατί εμείς σαν κοινωνία δεν είχαμε ποτέ βάλει τις δικές μας κόκκινες γραμμές.
Πάντοτε θεωρούσαμε ότι δεν είχαμε την δύναμη να κάνουμε οτιδήποτε . Τα μότο μας ποικίλαν από το «δεν βαριέσαι, βρε αδελφέ», « Ας μην πω τίποτα μην και στοχοποιηθώ και καταλήξω διορισμένος στον Πύργο» και «Σιώπα να περάσουμε». Όμως το πρόβλημα είναι ότι δεν περνούμε πια. Το παντεσπάνι εξαφανίστηκε από το τραπέζι μας και το ψωμί όσο πάει και λιγοστεύει. Συνάνθρωποι μας στον ιδιωτικό τομέα χάνουν τις δουλειές τους καθημερινά και μαθητές μας φορούν τρύπια παπούτσια και δεν έχουν να φάνε. Την ίδια ώρα σας προκαλώ να ανοίξετε ένα από τα δωρεάν περιοδικά των εφημερίδων και θα τρίβετε τα μάτια σας. Η γκλαμουριά και η υψηλή κοινωνία καλά περνούν στην πλάτη μας. Ο λόγος που δεν ρίχνουμε κάτω το σάπιο αυτό παλάτι εξουσίας που κτίστηκε με τα δικά μας χρήματα και κόπους και βασίστηκε στην δική μας σαθρή ανεκτικότητα περιέχεται στο πιο φιλολογικό από τα μότο μας:
«ΕΝΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ»
Φίλοι μου εκπαιδευτικοί και μη , συνέλθετε επιτέλους. Ακόμα και κυριολεκτικά να το δούμε το θέμα , όταν κοιτάξουμε στον ουρανό και δούμε ένα χελιδόνι, τότε θα πούμε πως ήρθε η ευλογημένη άνοιξη. Ο Αντώνης Σαμαράκης στο ομότιτλο διήγημα του έγραψε: «Ζητείται ελπίς». Ο Σαίξπηρ από την άλλη είπε ότι η άγνοια είναι ευτυχία. Εμείς δεν έχουμε ελπίδα γιατί δεν ζητούμε ελπίδα με ουσιαστικό τρόπο. Με μοιρολατρία βγάζουμε τις μέρες μας . Μια μοιρολατρία που αποδεικνύεται πολύ βολική για τους άρχοντες αυτού του τόπου. Από την άλλη , δεν έχουμε και την πολυτέλεια στην οποία αναφέρθηκε ο Σαίξπηρ. Δεν έχουμε άγνοια για ότι γίνεται γύρω μας. Σύντομα τα νομικίστικα των εκποιήσεων θα γίνουν πράξη και θα δούμε ανθρώπους που χρωστούν κάποια ποσά για το σπίτι τους να σύρνονται στους δρόμους ενώ εκείνοι που χρωστούν εκατομμύρια να σφυρούν αδιάφορα ή να ρίχνουν τα κροκοδείλια τους δάκρυα ή να ρίχνουν ο ένας στον άλλο τις ευθύνες ή να συνεχίσουν ότι ξέρουν να κάνουν καλύτερα : Nα ψεύδονται και να πολιτεύονται.. Δεν έχουμε άγνοια. Από στρουθοκαμηλισμό πάσχουμε. Εμείς σαν κοινωνία έπρεπε να βάλουμε προ πολλού κόκκινες γραμμές και να επιμείνουμε σε αυτές και όχι να τις διαβρώνουμε για το ατομικό ή κομματικό μας συμφέρον.
Φίλοι μου , είμαστε στην παιδεία , την υγεία και το μέλλον αυτό του τόπου στην ώρα μηδέν . Απλά σας λέω: Πηγαίνετε στην πιο κοντινή σας παραλία. Ρίχτε ένα χαλίκι στην θάλασσα. Ο παφλασμός στο νερό θα είναι σχεδόν ανεπαίσθητος. Ρίξετε δύο, τρία , δέκα χαλίκια στην θάλασσα. Ο θόρυβος θα είναι μουσική στα αυτιά σας. Ρίξτε διακόσια, πεντακόσια και χίλια χαλίκια στην θάλασσα. Ο ήχος θα γίνει το σωτήριο κύμα που χρειαζόμαστε αυτή την στιγμή για να μας εξαγνίσει. Το κύμα που θα σαρώσει τα καταστροφικά μότο ηττοπάθειας που επέτρεψαν στους δήθεν έξυπνους να καταστρέψουν ότι απέμεινε από αυτό τον ημικατεχόμενο τόπο. Κάντε την αρχή . Ρίξτε το πρώτο χαλίκι σ’ αυτή την θάλασσα που έγινε ένα βούρκο χωρίς κύματα , ένα χαλίκι που σιγά-σιγά θα γίνει το κύμα που θα σώσει το δικαίωμα σας στην παιδεία , την υγεία και την εργασία. Το δικαίωμα σας στο μέλλον.
*Καθηγήτρια Αγγλικών
(Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν την Γενική Συνέλευση των Γενικών Αντιπροσώπων της ΟΕΛΜΕΚ. Όπως είπα όλα κρίθηκαν στην πράξη.)
